περίεργο...

εγω μωρο μου είμαι περίεργη ιστορία

όταν σαλπάρω κυνηγάω τον καιρο

και τη καρδια μου την πετάω στα θηρία

στ'αυτια μου παίζει ο αέρας συναυλία

και με ορέγεται το άπληστο νερο

εγω καρδια μου είμαι μυστήριο βαπόρι

αντι λιμάνι κυνηγάω τρικυμία

και με μισούνε στα παζάρια οι εμπόροι

φοράω της θύελλας σκισμένο αποφόρι

κι έχω στης θάλασσας το μπλε αδυναμία

γι αυτο μη νοιάζεσαι, συνέχισε να τρέχεις

πάρε απ το κόκκαλο μεδούλι κι αναστήσου

κι αν θα σε ψάξουν, θα τους πω ότι σε κλέψαν

ή ότι έφυγες γιατι δεν σε πιστέψαν

φτιάξε μια σκάλα από φιλια

κι αναρριχήσου...

εγω ψυχή μου είμαι αγύριστο κεφάλι

βάζω πορεία για το μάτι του κυκλώνα

μένω ακλόνητος εκει που φεύγουν άλλοι

πίνω της μοίρας το κρασι απ'το μπουκάλι

κι έχω ένα στίγμα απ του ονείρου τη βελόνα

εγω τραγούδι μου είμαι πέτρα που κυλάει

είμαι ασήκικος σκοπός σε μια κηδεία

ένα δαδι που για φωτια παρακαλάει

μια πρέζα ήλιος που σου ξέφυγε και πάει

μια αυτοσχέδια κατάφωτη σχεδία

γι αυτο μη νοιάζεσαι, συνέχισε να τρέχεις

θα βάλω πλάτη στον καιρο, απογειώσου

κι αν με ρωτήσουν, θα τους πω μια ιστορία

για πειρατες και για μυστήρια τοπία

πάρε ό,τι θέλεις φυλαχτο,

κι ολοκληρώσου...

ναι το ξέρω...

είμαι μυστήριο βαγόνι

που λέει κι η Ανώνυμη

.