την είδα

όσο κι αν με φυσούσε ο αέρας ίσια στα μάτια,
την είδα την ομορφια σου
την είδα να ξεχειλίζει από μέσα σου
ανεπιτήδευτη και γεννετησιουργος
εντυπωσιακη σαν πυροτέχνημα σε σκοτεινη έναστρη νύχτα
την είδα πριν καν τη δεις εσυ
πριν κοιταχτεις στον καθρέφτη,
όχι πως έτσι φαίνεται,
πριν αρχίσεις να την ζωγραφίζεις με μπογιες και χρώματα
την έχω δει την ομορφια σου
έτσι όπως είναι
πριν τα βαθια μπλε, τα χρυσα, τα γαλάζια και τα μαύρα
έτσι όπως την γέννησε η ίδια η φύση
έτσι όπως της αξίζει
έτσι όπως ακόμη και ως τώρα που σου γράφω λίγο την έχεις δει
κι ούτε κανεις τολμάει να σου την δείξει
την έχω δει αυτη την ομορφια που γεννιέται
και ξαναγεννιέται
όταν ποιεις
την έχω δει αποτέλεσμα κόπου
έμπνευσης
έρωτα
πόνου
αλήθειας
αυθόρμητη και ανθοκρατούσα
μια ομορφια όχι σαν εκείνη που σου χαρίστηκε
(λες κι έγινε για να τους ξεγελάσει όλους)
αλλα μια νότα μυστικη
που την ακους
μα που δεν έχεις μάθει ακόμη να την τραγουδας όπως της πρέπει
κι έτσι που ήρθε καταιγιστικη κατα πάνω μου
με δίκασε, εν αγνοία σου
με καταδίκασε, εν πλήρει συνειδήσει
να την φυλάω
-ένοχος!
ναι, την έχω δει να περπατάει μέσα μου
δίπλα μου
την έχω νιώσει να με αφοπλίζει
να με κατακλύζει
θα την έβλεπα ακόμη κι αν ήμουν τυφλος
θα την άκουγα ως και κουφος
θα την γευόμουν ακόμη και με ραμμένο το στόμα
θα την ακουμπούσα ακόμη και μέσα από τον τοίχο ενος κελιου
θα την μύριζα ακόμη και στο κενο...
ναι, την έχω δει αυτη την ομορφια
κι όσο κι αν πασχίζεις φορες φορες να την τσαλακώσεις
όσο κι αν την ξεχνας χωρις τροφη
εκείνη επιμένει
σαν πεισματάρικο ορφανο κορίτσι
όπως εκείνα των δρόμων
που λατρεύεις ν'αγαπας
την έχω δει κι εκει
στην αγάπη σου για τους αδύναμους
στο θυμο σου και στο ξέσπασμά σου
στο κλάμα σου
στο φιλι σου
στο γέλιο σου
στην αδιόρατη ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια σου
που προσπαθεις περίτεχνα να αποφύγεις
στο δάγκωμα των χειλιων σου
στο χάδι του χεριου σου...
κι είναι λαμπερη
κι αφροστολισμένη
και θαλασσινη
δεν είναι μονάχα που την αγάπησα, όσο και σένα,
κι ούτε πως τη χρειάζομαι για μένα
μονάχα, όταν αναδύεται
σε στιγμες απρόσμενες
με αναπάντεχες μεταμορφώσεις
πίσω από τους καθρέφτες
και μέσα από φθόγγους και μυρωδιες
υγρη
σαν όνειρο
ντροπαλη
σαν αμαρτία παιδιου
ανάστατη
σαν θάλασσα
φουριόζα
σαν μαϊστρος
μελωδικη
σαν adagio
κι αποφασιστικη
σαν ιαχη
τότε
τότε παίρνει η παντιέρα
οστα και σάρκα
το ταξίδι υπόσταση
τότε γίνομαι ξανα πολεμιστης
θαλασσόσκυλο καπετάνιος
τότε έχω στίγμα και πορεία
και μη γελιέσαι
που με βλέπεις άοπλο
και φοβισμένο
κι εκστατικο
τα μάτια μου είναι πάντα καθαρα
το πάτημά μου σίγουρο
τα δάχτυλά μου ακουμπησμένα στη σκανδάλη
και στο στήθος μου μέσα
στο ένα και μοναδικο μου όπλο
θά'σαι εσυ πάντα η σφαίρα...

μα μη μου την κρύβεις....

ξεκινημένο καιρο
τέλειωσε χθες το ξημέρωμα
.