την άγγιξα

ναι, εγω είμαι ρε συ,

εγω, που αντίκρυσα τη θάλασσα

να ρίχνεται

απ τις κόχες των ματιων σου

άσκεπη

κουβαλώντας πρώτη ύλη το χρώμα

να κατρακυλάει στα μάγουλά σου

να βρέχει τα χείλια σου

να ρουμπινομπλεδίζει

ν'αφρίζει ταξιδεύοντας

στο λαιμο σου

να χειμαρροσκορπιέται

στο στήθος σου

να σουλατσάρει στον αφαλο σου

να συλλογίζεται

κατα που να κινήσει

να κυλάει ράθυμα

ανάμεσα στα πόδια σου

μικρή λίμνη μ αλμυρο νερο

κι ένα χρυσόψαρο

ν'αλλάζει υφη

κι έτσι υφάλμυρη

να δροσολογάει τα γόνατά σου

και να στερεύει από αιτίες

στους αστραγάλους σου

όχι, δεν αναδύθηκες εσυ

Εκείνη

από μέσα σου αναβλύζει

τι λες; όχι, δεν ζω σε όνειρο

θυμάμαι καλα

τα πεδία των μαχων

όπως εκει, πίσω απ τ'αυτί σου

που ακόμη αντιπαλεύουνε τ'αρώματα

της πευκοθάλασσας,

απ' τις μικρες τις φύτρες των μαλλιών σου,

και του κεδρόξυλου,

απ το νοτισμένο σου δέρμα,

κι ότι κι αν κάνεις

πάντα θα τ'αγαπάει τα μαλλια σου ο αέρας

έτσι που τα λευτερώνεις,

όταν σηκώνεσαι να χορέψεις,

δεν υπαρχει χέρι

κι ούτε δάχτυλα

που να μην θέλουν

χρυσο λάφυρο

μια μπούκλα

απ τη βάση του σβέρκου σου να ξεριζώσουν

ναι, τα θυμάμαι καλα τα πεδία των μαχων

τα μυστικα περάσματα

τις νυχτοβαφτισμένες πηγες

τους καρπους απ’τα γιορτινα περιβόλια

και τις γαλαζοποταμίσιες φλέβες

στις κλειδώσεις

το σπάσιμο της μέσης στο χορο

τ'αγουροξύπνημα του γέλιου σου

στ'άγαρμπα αστεία μου...

τ'αγάπησα το κορμι σου, όσο και σένα

ολάκερο κι αυτο, όπως και σένα

μα περισσότερο απ'όλα

αγάπησα αυτα που θά'θελες να ξεχάσεις

εκείνα

τα παιδιάστικα

τα ανεξέλεγκτα

τα υπερβολικα

μαύρα άλογα τσίρκου

σε μια αγέλη με αστραφτερους μονόκερους

είναι που αυτά,

μαζι με τ'άλλα της ψυχης,

είναι το έρμα στα ύφαλα

τα ζύγια στο χαρταετο

το κοντάρι του σχοινοβάτη

αυτα που κρατουν την πορεία

που ισορροπουν

που σε προστατεύουν, άθελά τους,

κομμάτια ενος κορμιου που λάτρεψα

ψηφίδες πολύτιμες 
μιας γνώριμης εικόνας

σπίθες κι ασπίδες

κι αχολογήματα
πρώτη θέση στο τραινάκι του τρόμου
στις κατηφόρες και τις κορφες ενος κορμιου
πληγες που δεν κατάφερες να κλείσεις

κι άλλες, 

που γιατρεύτηκαν μ'ένα μικρο τυχαίο χάδι

γρατζουνιες

σημάδια στο λαιμο

σφιγμένοι τένοντες

δέρμα από σεντέφι...

ναι, είδες ρε συ;

τα θυμάμαι όλα

κι άλλα, που δεν θα γράψω

όχι που δεν μπορω,

μα να,

με κάθε τι που γράφω

χορεύει το χορο της Σαλώμης η ψυχη μου

κι έτσι όπως κάθιδρη

και γυμνη

στέκει απέναντι στο σώμα που λάτρεψε

φαίνεται τόσο ανήμπορη

που μοιάζει, πως μ'ένα και μόνο φύσημα

μπορει να διαλυθει σ'εκατομμύρια κόκκους 

πολύχρωμης σκόνης...

όλα καλα...
μονάχα ένα πρόσεξε ομορφια μου,
ποτε μην λογαριάσεις
την αγάπη, γι' αδυναμία...

και μ'αυτο εκπλήρωσα μια υπόσχεσή μου...

.