της ψυχης

της ψυχης

Ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο....

ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

την είδα

όσο κι αν με φυσούσε ο αέρας ίσια στα μάτια,
την είδα την ομορφια σου
την είδα να ξεχειλίζει από μέσα σου
ανεπιτήδευτη και γεννετησιουργος
εντυπωσιακη σαν πυροτέχνημα σε σκοτεινη έναστρη νύχτα
την είδα πριν καν τη δεις εσυ
πριν κοιταχτεις στον καθρέφτη,
όχι πως έτσι φαίνεται,
πριν αρχίσεις να την ζωγραφίζεις με μπογιες και χρώματα
την έχω δει την ομορφια σου
έτσι όπως είναι
πριν τα βαθια μπλε, τα χρυσα, τα γαλάζια και τα μαύρα
έτσι όπως την γέννησε η ίδια η φύση
έτσι όπως της αξίζει
έτσι όπως ακόμη και ως τώρα που σου γράφω λίγο την έχεις δει
κι ούτε κανεις τολμάει να σου την δείξει
την έχω δει αυτη την ομορφια που γεννιέται
και ξαναγεννιέται
όταν ποιεις
την έχω δει αποτέλεσμα κόπου
έμπνευσης
έρωτα
πόνου
αλήθειας
αυθόρμητη και ανθοκρατούσα
μια ομορφια όχι σαν εκείνη που σου χαρίστηκε
(λες κι έγινε για να τους ξεγελάσει όλους)
αλλα μια νότα μυστικη
που την ακους
μα που δεν έχεις μάθει ακόμη να την τραγουδας όπως της πρέπει
κι έτσι που ήρθε καταιγιστικη κατα πάνω μου
με δίκασε, εν αγνοία σου
με καταδίκασε, εν πλήρει συνειδήσει
να την φυλάω
-ένοχος!
ναι, την έχω δει να περπατάει μέσα μου
δίπλα μου
την έχω νιώσει να με αφοπλίζει
να με κατακλύζει
θα την έβλεπα ακόμη κι αν ήμουν τυφλος
θα την άκουγα ως και κουφος
θα την γευόμουν ακόμη και με ραμμένο το στόμα
θα την ακουμπούσα ακόμη και μέσα από τον τοίχο ενος κελιου
θα την μύριζα ακόμη και στο κενο...
ναι, την έχω δει αυτη την ομορφια
κι όσο κι αν πασχίζεις φορες φορες να την τσαλακώσεις
όσο κι αν την ξεχνας χωρις τροφη
εκείνη επιμένει
σαν πεισματάρικο ορφανο κορίτσι
όπως εκείνα των δρόμων
που λατρεύεις ν'αγαπας
την έχω δει κι εκει
στην αγάπη σου για τους αδύναμους
στο θυμο σου και στο ξέσπασμά σου
στο κλάμα σου
στο φιλι σου
στο γέλιο σου
στην αδιόρατη ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια σου
που προσπαθεις περίτεχνα να αποφύγεις
στο δάγκωμα των χειλιων σου
στο χάδι του χεριου σου...
κι είναι λαμπερη
κι αφροστολισμένη
και θαλασσινη
δεν είναι μονάχα που την αγάπησα, όσο και σένα,
κι ούτε πως τη χρειάζομαι για μένα
μονάχα, όταν αναδύεται
σε στιγμες απρόσμενες
με αναπάντεχες μεταμορφώσεις
πίσω από τους καθρέφτες
και μέσα από φθόγγους και μυρωδιες
υγρη
σαν όνειρο
ντροπαλη
σαν αμαρτία παιδιου
ανάστατη
σαν θάλασσα
φουριόζα
σαν μαϊστρος
μελωδικη
σαν adagio
κι αποφασιστικη
σαν ιαχη
τότε
τότε παίρνει η παντιέρα
οστα και σάρκα
το ταξίδι υπόσταση
τότε γίνομαι ξανα πολεμιστης
θαλασσόσκυλο καπετάνιος
τότε έχω στίγμα και πορεία
και μη γελιέσαι
που με βλέπεις άοπλο
και φοβισμένο
κι εκστατικο
τα μάτια μου είναι πάντα καθαρα
το πάτημά μου σίγουρο
τα δάχτυλά μου ακουμπησμένα στη σκανδάλη
και στο στήθος μου μέσα
στο ένα και μοναδικο μου όπλο
θά'σαι εσυ πάντα η σφαίρα...





μα μη μου την κρύβεις....






ξεκινημένο καιρο
τέλειωσε χθες το ξημέρωμα
.

26 σχόλια:

Unknown είπε...

Υποκλίνομαι σε σένα, σε ό,τι νιώθεις και στην ικανότητά σου να το γράφεις αλλά και να το εμφανίζεις
και ζηλεύω εκείνη όχι σαν τη μούσα σου αλλά σαν γυναίκα.

(για να μην την κρύβει, να την ψάχνεις πάντα)

Ναύτης είπε...

έλα βρε meggie μου τώρα που υποκλίνεσαι...

όσο για τη μούσα
μην τη ζηλεύεις
αρκετοι το κάνουν ήδη
καμμια φορα κι εγω πιο πολυ απ' όλους...

όσο για το ψάξιμο...
ε, τι να πω, τόσα έχω γράψει
και συνεχίζω...

καλο σου βράδυ!

:)

zoyzoy είπε...

Στο τελευταίο σου στίχο μένω και υποκλίνομαι!
Σφαίρα: που θα πει πονάει γλυκά!
Αλλά σ'αρέσει αυτός ο γλυκός έρωτας!

Κάθε φορά με ξαφνιάζεις!

Φιλί θαλασσινό!

Ναύτης είπε...

σταματείστε τις υποκλίσεις... :)

κοντα επεσες zoyzoy
αλλα ο τελευταιος ειδικα στιχος
εκτος από αλήθεια
είναι και προσωπικη σημειολογία...

νά'σαι καλα νησιώτισσα!

flash είπε...

μα κρύβεται η ομορφιά;

ναυτάκι μου,
εγώ έχω να σου πω οτι η ομορφιά βρίσκεται ουσιαστικά στα μάτια που την κοιταζουν..
αυτό αν θυμάσαι, δεν θα σου κρυφτεί ποτε ξανά..

όπως δεν τα έχει καταφέρει και ποτέ ως τώρα σε όλη τη ζωή σου.. είμαι απόλυτα σίγουρη για αυτό που λέω τώρα :)
κι ας λες εσύ ό,τι θες :))

αφού έχεις γεμίσει τον τόπο τρυπούλες από την εξάσκηση στο σημάδι, μαζί της..
από πού λες μπαίνει τόσο φως;)

ένα φιλί για καληνύχτα..
και το ανάλογο τραγουδάκι..

http://www.youtube.com/watch?v=ga3MiBCfwvo&feature=related

:)

nina είπε...

Απ' ότι έχω καταλάβει οι μετάνοιες δεν σ' αρέσουν :) οπότε να βάλουμε λίγο τα πράγματα στη θεσούλα τους.
Σαν ερωτική εξομολόγηση είναι σούπερ ουάου! Ως ερωτικό ποίημα, δεν μπορώ να πω, το έχει το κάτιτις του!
Το σημαντικότερο είναι αυτή η όμορφη αίσθηση που βιωνεις και την μεταφέρεις στην οθόνη μας κάνοντας μας κοινωνούς μιας ομορφιάς που κορυφώνωνεται σε στίχους σαν κι αυτούς:

κι έτσι που ήρθε καταιγιστικη κατα πάνω μου
με δίκασε, εν αγνοία σου
με καταδίκασε, εν πλήρει συνειδήσει
να την φυλάω
-ένοχος!

Ένοχε; συνέχισε απτόητα το ενοχοποιητικό σου έργο :)

~reflection~ είπε...

Γι'αυτό σε κέρδισε η θάλασσα, Ναύτη...
Ποίηση η Θάλασσα.....
Γυναίκα η Ποιήση και η Θάλασσα....

από που να ξεφύγεις?.....

όσο κι αν τρέχει ο Κόσμος γύρω από Υφάλους Στίχων Αρσενικής Πυγμής,
πάντα μία θηλυκιά Έμπνευση θα κερδίζει τον Ποιητή......

Πόσο σε χαίρομαι, νά 'ξερες!....

Τα φιλιά μου....κύματα που ταξιδεύουν στη Θάλασσα που σε χαίρεται........

Ανώνυμος είπε...

Πολύ έντονο...
Με ξεσήκωσε.

Καληνύχτα

Ναύτης είπε...

Flashάκι,

ναι, κρύβεται η ομορφια
βλέπεις η ομορφια που γι αυτη μιλάω, δεν βλέπεται με τα μάτια...
δεν την βλέπουν όλοι
όλοι την έχουν όμως μέσα τους...

θέλει υπομονη
επιμονη
κι αγάπη πολλη
για να την διακρίνεις

νά'σαι καλα για το τραγούδι!

καλο ξημέρωμα!

Ναύτης είπε...

ένοχος Νίνα,
εξομολόγηση είπες;
μα ολόκληρο αυτο το μπλογκ μια εξομολόγηση είναι
ερωτικη είπες;
μένει να δικαιωθει...
αλλα από έρωτα ξεκίνησε
κι απ αυτον συνεχίζει
το πως θα καταλήξει;
δεν ξέρω...
έχει γλυτώσει αρκετες φορες πάντως απ του χάρου τα δόντια...

ανθεκτικη φαίνεται αυτη η εξομολόγηση....

όσο για το έργο,
δεν θα το αφήσω στη μέση...

:)

καλο ξημέρωμα!

Ναύτης είπε...

να ξεφύγω Κάκια;
εύκολο θα ήταν αν το ήθελα...
δεν έχουν βρεθει αλυσίδες να κρατήσουνε φευγιο τελεσίδικο...

μα δεν θέλω...

με χαίρεσαι;
χμ, εγω μερικες φορες οχι...

καμμια φορα πιστεύω πως μονάχα αυτη η έμπνευση είναι που με δικαιώνει

αλλα πάλι, δίκιο έχεις
θηλυκια και θαλασσινη είναι
εκείνη δικαιώνεται...

καλο σου ξημέρωμα!

Ναύτης είπε...

AnD,

το επόμενο θα είναι εντονότερο...
νά'σαι καλα!

:)

Ναύτης είπε...

καλο ξημέρωμα Μούσα...

Mak. είπε...

wow.
η κουκουβαγια λεει καλα.
χαιρομαι που τοσο καιρο δεν εμπαινα.
η αγνοια μου για το προσωπο σου με εκανε να σε εκτιμησω περισσοτερα.

Ναύτης είπε...

δεν κατάλαβα βρε Μακ,
δηλαδη τώρα που μπήκες με εκτιμας λιγότερο;

:)

silly redhead* είπε...

Με ταξίδεψες, με άκανες να νοσταλγήσω, να δακρύσω, να ονειρευτώ.
Υπέροχο.
Ευχαριστώ που τα μοιράζεσαι μαζί μας...

Ναύτης είπε...

κοκκινομάλα,

τι ευχαριστεις;
εγω να δεις

άλλωστε τά'χω υποσχεθει
τούτο είναι το μέσα
όπου νά'σαι τελειώνω και το έξω...

a promise is a promise...!

καλο σου βράδυ!

amalthia είπε...

αναρωτιέμαι..πρέπει κάποια να είναι εκτυφλωτικά θελκτική και όμορφη για να εμπνεύσει κάποιον να γράψει κάτι τέτοιο ή είναι να έχει ο άλλος τέτοιες τάσεις να γράφει τέτοια??

αναρωτιέμαι..

Ναύτης είπε...

amalthia,

θα μπορούσα να γράφω και γι αυτο, ναι
αλλα η ομορφια που εξιστορω δεν είναι εμφανης
για την εμφανη γράφω άλλο...

όπως πάντα, η αλήθεια είναι στη μέση
όσες τάσεις και να έχεις
κι όσο ταλέντο
αν είναι ψέμα θα φανει
έτσι δεν είναι;

καλο σου βράδυ!

tsouxtra είπε...

Είσαι πολύ τυχερός που μπορείς και βλέπεις τέτοια ομορφιά.. Τόση ομορφιά! Να ΄σαι καλά που τη μοιράστηκες μαζί μας..

Τα φιλιά μου!

Mak. είπε...

οχι καλε! :p
λαθος διατυπωση ΠΑΛΙ.
ξερεις ποσο πολυ σε εκτιμω και ισα ισα τωρα π μπηκα στο μπλογκ, σε εκτιμω και αλλο αποτι πριν.
whatever δε μπορω νατο εξηγησω.

Ναύτης είπε...

τσούχτρα,

εσυ να είσαι καλα
κι όλοι όσοι ξέρουν να μοιράζονται
τυχερος λες;
ναι είμαι
όχι μονάχα επειδη μπορω και την βλέπω
αλλα κυρίως για το ότι μου φανερώνεται...

καλο ξημέρωμα!

Ναύτης είπε...

Μακ,

δεν χρειάζεται να εξηγήσεις κάτι
κατάλαβα απόλυτα

:)

Ανώνυμος είπε...

O,ti wraiotero exeis grapsei...
Euxaristw...
Muse.

Mak. είπε...

ποσο ομορφο..ποσο ?

θα την έβλεπα ακόμη κι αν ήμουν τυφλος
θα την άκουγα ως και κουφος
θα την γευόμουν ακόμη και με ραμμένο το στόμα
θα την ακουμπούσα ακόμη και μέσα από τον τοίχο ενος κελιου
θα την μύριζα ακόμη και στο κενο...
ναι, την έχω δει αυτη την ομορφια
κι όσο κι αν πασχίζεις φορες φορες να την τσαλακώσεις
όσο κι αν την ξεχνας χωρις τροφη
εκείνη επιμένει
σαν πεισματάρικο ορφανο κορίτσι
όπως εκείνα των δρόμων
που λατρεύεις ν'αγαπας
την έχω δει κι εκει
στην αγάπη σου για τους αδύναμους
στο θυμο σου και στο ξέσπασμά σου
στο κλάμα σου
στο φιλι σου
στο γέλιο σου
στην αδιόρατη ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια σου
που προσπαθεις περίτεχνα να αποφύγεις
στο δάγκωμα των χειλιων σου
στο χάδι του χεριου σου...
κι είναι λαμπερη
κι αφροστολισμένη
και θαλασσινη
δεν είναι μονάχα που την αγάπησα, όσο και σένα,
κι ούτε πως τη χρειάζομαι για μένα

και το τελος..
αγαπας τοσο πολυ.αγαπας πραγματικα.

Ναύτης είπε...

δίκιο έχεις μικιο
πραγματικα αγάπησα
το πολυ φαίνεται
δια γυμνου οφθαλμου