τρια φθινοπωρινα χαϊκου...

μην ξεχάσω

της απουσίας
τ' άσπρο και το μαύρο
να τρυγήσω
θά 'ναι νυχτα, όπως πάντα,
πρωί, όπως τότε,
να έρθω στα σίγουρα
θά 'ναι ερημια κι ησυχία
δεν θα με γνωρίσει κανεις
να κρατάω μια στάση διακριτικη
μα όχι κρύα
θα είναι Δευτέρα
να φοράω κείνο το μπλε πουκάμισο
με τις άσπρες ρίγες
θα μου κάνει ως τότε
να μη μιλάω πολυ
θα έχει κόκκινο ουρανο
εκείνον που μυρίζει βρόχινα βότσαλα
να μην φέρω ομπρέλλα
θα βρέξει
να έχω ένα άσπρο μαντήλι
με μονόγραμμα αμφίσημο
θα περιφέρεται ένα μπουλούκι
άπιστο
να μην τ' ακολουθήσω
θά 'χει και θαλασσωμένες γοργόνες
κι η Κίρκη
κι η Καλυψω
κι η Σαλώμη
να μην τις ακολουθήσω
να περιμένω την ώρα του τρύγου
είναι αγένεια να περιφρονω την απουσία...

σέσωκέ με

σώμα γραφίδα, φυλακή, αγρίμι αλαφιασμένο
στο μεσοφόρι του γιαλού μια κόκκινη γραμμή
λιγνό στιλέτο δίκοπο στη ζώνη φορεμένο
κι η φρόνηση πισθάγκωνα δεμένη με σχοινί

είπανε πως του κλήδονα γεννήθηκε το βράδυ
κι είχε στο απανόχειλο το στίγμα της φωτιάς
μπαρκάρισε σα τζόβενο στο μαύρο το καράβι
μάτια μουράγια του καημού και της δαγκωματιάς

τα βράδια ανταμώναμε στης γέφυρας τα ρέλια
και γέρνοντας στην κουπαστή μού' λεγε σιγανα
-μ' αίμα τ' ακριβοπλήρωσα ετούτα τα κουρέλια,
δεν το μπορώ να ντύνομαι με ρούχα στεριανά

κάπου στο τραβερσάρισμα λύθηκε το τιμόνι
και η καδένα στρίγκλισε κι έπεσε στο νερό
"καράβι ακυβέρνητο" το σήμα του μαρκόνη
κι όλο το μαυροκάραβο τραβάει για το χαμό

την είδα που ξελύθηκε και βούτηξε απ' την πλώρη
στρειδώνα στις πατούσες της στα δόντια το σουγια
τι είδε και με λυπήθηκε της συννεφιας η κόρη;
κι έπεσε στο κατόπι μου να κόψει τα θερια

κι εκει το αγριοχάραμα μ' απόθεσε στα βράχια
του κολασμένου η Νέμεση, η πέτρα, η ζαριά
του Έρωτα το φάντασμα με κοίταξε στα μάτια
με φίλησε στο μέτωπο κι έφυγε στο νοτια...

Milonga

προϊόντος του χρόνου,
πέφτουν στ' ανεμοκάπουλα της νύχτας,
αφτιασίδωτες, οι καμτσικιές του κλέους της
κι αυτη καλπάζει
ενώ,
σ' ένα περβάζι, σαν κουπαστη στ' όνειρο,
σημάδια απ' αγκώνες
και στάχτη από τσιγάρα
"κατα το ρήμα της εν ειρήνη"
έτσι, ανεβαίνουν οι σφιγμοι
από το φρέσκο αίμα στα κανάλια με τα κόκκινα σπίτια
και συνωστίζεται η έπαρση
ασφυκτικα στα εντευκτήρια,
που σερβίρουν ματέ αμάργκο και γλυκο κρασι,
στις νότιες όχθες του Ρίο Νέγρο
σε πατώματα από φτηνο ξύλο
γλυκοσέρνονται στους ρυθμους της μιλόνγκα
όμορφοι αστράγαλοι
και νεραϊδοφτιαγμένες γυμνες γάμπες
κι απλώνει η νύχτα τ' άγρυπνα χέρια της
και πιάνει μαύρα στάχυα και χρυσαφιά
καρπισμένα με τους αύθαρτους σπόρους του Έρωτα
που τ' αλωνίζουνε οι αγέρωχες πατούσες
σ' ένα απέραντο ξύλινο πάλκο
σαν τις στέπες της Παταγωνίας
νά 'ξερες πόσο τ' αγάπησα στ' αλήθεια
κείνο το τανγκο...

νίψον ανομήματα

λεκιάζει η νύχτα τα μάτια
κι έπειτα
το πρωί
επανέρχεται το σκοτάδι
στον επαϊοντα καθρέφτη
βυσσοδομεί το φως χωρίς έλεος
στην εταζέρα ένα μπουκάλι γεμάτο βότσαλα
ένα ξυράφι
σαπούνι
τα χέρια στην πορσελάνη
σε πρώτο πλάνο
ακούω τ' όνειρο, που δεν απόσωσε
κι ο νόστος του λέει:
-θα σε νηστέψω πάλι και σήμερα
ως το βράδυ
κι αύριο πρωί
θ' ακολουθήσω το νερό
που έμπλεο αμυχών
ξεπλένει αγόγγυστα
τις νυχτερινές μας συνήθειες...

είπαμε...

είπαμε πως θα τ' αλλάζαμε όλα
τη ζωη
την κοινωνία
το χρόνο
ακόμη κι αυτη την Αγάπη
ότι θ' αλλάξουμε κυβερνήτες
τόπους
το φως
εικόνες
σχέδια
πορεία
στόχους
σχέσεις
υποσχέσεις
γεύσεις
μουσικες
παρέες
έρωτες
είπαμε πως όλα θα τ' αλλάξουμε
μα μέσα μας
τυρβάζει ακόμη η ίδια ψυχη
ενδεδυμένη τον τάχατες πορφυρό της μανδύα
σαν Ιφιγένεια εν Αυλίδι
σαν ανίερη απομίμηση μια ιδέας
σκονισμένη
κι απαράλλαχτη
να υπόσχεται ούριες ανάσες
κι έτσι ανήθελη
να καθρεφτίζει
σε έναν αλλόκοτο ενδοσκόπο
την αλήθεια
μιας οικιοθελους παράδοσης...

παρά θίν' αλός

θυμάμαι τούτο
κείνο το βράδυ
που κοινώνησα το φιλί
πήρα γι αντίδωρο το δίχτυ
κι έγειρα να κοιμηθώ στην άμμο
αδογμάτιστος
παλεύανε οι λέξεις μου τη θάλασσα
κι επίχρισμά μου ο πνιγμός στα επιρρήματα
έπεα πτερόεντα
πότε;
τότε
κάποτε
τώρα;
ποιος θα μας σώσει
στη συναγωγή των νερών
σμάρι οι μέδουσες με τ' απαλό τους τ' άγγιγμα
και το φαρμάκι
και το μούδιασμα
κι η φλέβα, που επιστρέφει το γαλάζιο κολασμένο
όλο μου το αίμα
δε φτουράει να κλείσει τούτη κει τη μικρή χαραγματιά
στο μεσόστηθο
βλασφημω τον ήλιο που μ' αποκαθηλώνει
μεσημέριασε
κι η θάλασσα δεν μ' είχε σώσει...

αντινομίες

ήθελα να σε καταπιώ
μα κρύφτηκες κάτω απ' τη γλώσσα μου
σαν υποψήφια γρατζουνιά
που ψάχνει τ' ανελέητο νύχι
γόνε παράνομε του πειρασμού και της πρόκλησης
Αδελφοφάδα του χεριού και του μυαλού

ήθελα να σε ξεχάσω
μα σφήνωσες στο λαβύρινθο του αυτιού μου
σαν Ερινύα άεργη
που αποζητάει τους Ευμενίδες
Μούσα αντίνομη της θλίψης και του πάθους
αθανασία του φιλιου και της πληγης

ήθελα να σε γκρεμίσω
μα γαντζώθηκες στα ταπεινά μου ένστικτα
σαν υποψήφια μετάφραση
που ψάχνει τ' ακλόνητο ρίζωμά της
κριπήδα άχραντη του μηδενός και του απείρου
παιδί της αφορμής και της αιτίας

ήθελα να σε ξορκίσω
μα ξάπλωσες εκούσια στο στήθος μου
σαν υποψήφιο σφάγιο
που αναζητά τελεσιουργία
πάνδημο Ιερό της γονιμότητας και του θανάτου
της λήθης και της μνήμης θέσφατο

ήθελα να σε σκοτώσω
μα ετελεύτησες ασύμμετρα στην δεξιά μου κοιλία
σαν επερχόμενο έμφραγμα
που διψάει μαρμαρυγή
κλεινόν άστυ του φόνου και της συγγνώμης
οίστρε του πολέμου και της ειρήνης

κι ήθελα να σε φτύσω στο χώμα
μα ήμουν, ήδη, ως το λαιμό, ικέτης,
καταμεσίς στ' απέραντο νερό της φύσης σου
σαν απαρέμφατο της θάλασσάς σου σκήνωμα
σαν ναυαγός ενάλιος
κι άχορδο τόξο της βροχής
άδοξος μα έγχρωμος
σπονδίζοντας τ' απομεινάρια
της ιερης σιωπης
στο ένδοξό σου λήμμα
σύντροφε της Αφροδίτης
γιε του Χάους και της Γαίας...

Ονειροφάγοι

"Άν δεν είχα κι ετούτα εδω τα χαρτιά,

το μαξιλάρι μου, κάθε πρωί,

γεμάτο στάχτες θα ήτανε..."

νυχτερινη ποίηση

ευρύχωρον

δε με χωράει πια
η περιφορα της νύχτας
από στόμα σε στόμα
από σώμα
σε σώμα
από ανάσα
σ' άλλη ανάσα
πεθύμησα την ευρυχωρία του κελιου μου
με τους νερένιους τοίχους
και το κάδρο
με την παλια φωτογραφία
κρεμασμένο πρόχειρα
με κόκκινο σπάγγο
απ΄το μικρο παραθυράκι
της άφαντης πόρτας
κείνης
που δεν ξέρεις
αν τη διάβηκες
κι αν είσαι μέσα ή έξω
παρα μόνο
αν κλείσεις τα μάτια
και νιώσεις
τ' αλμυρο νερο του βυθου
να σε γιομίζει
πέφτοντας ανελέητο
απ΄το ξέσκεπο ταβάνι...

διαβολοσκορπίσματα...

φυσική (και άλλη) ιστορία

τι να ζηλέψει η αγριελιά απ' το φτηνο παρτέρι σου;
τι απ' το φίκο να ζηλέψει τ' αρμυρίκι;
τι να φτουρήσει η αγκαλιά στο ξοδεμένο το νυχτέρι σου;
πώς να το σώσεις το παιδί που τό 'πνιξες στη φρίκη;

τι να ζηλέψει ο αητός απ' το παγώνι στο σαλόνι σου;
θες απ' τη μύγα να ζηλέψει το μελίσσι;
να φοβηθεί την κατσιασμένη γάτα στο μπαλκόνι σου
η τίγρη πού' θρεψες κρυφά και τώρα έχεις χαρίσει;

πως να ζηλέψει η θάλασσα τούτο το ποτηράκι σου;
τι απ' το βήχα σου να στέρξει η σοροκάδα;
γελάει το στρείδι του βυθού με τ' ακριβό τσαντάκι σου
τι απ' τη νύχτα σου ν' αντέξει στη λιακάδα;

μόνο εκείνο το σουγιά ζηλεύει το σπαθί μου
κοντυλοφόρο άσβεστο με αίμα για μελάνι
θυμάμαι που τον βούταγες στην ανοιχτή πληγή μου
κι έγραφες "άμα μ' αγαπάς, αυτή η πληγή θα γιάνει"

ανεμομαζώματα...

Πάσχα