μεταίχμιον

σαν έτοιμοι
περπατήσαμε μαζί τη σανίδα
έφτανε μια μικρή ώθηση
για την απογείωση
πτήση χαμηλή
πάνω απ το κύμα
μην μας χορτάσουν τα σκυλόψαρα
που σουλατσάρουν πεινασμένα
κι εκεί
στην παραμονή της αναχώρησης
θυμήθηκες πού 'χες ξεχάσει το λάδι στη φωτιά
τώρα η άκρια της σανίδας πιο ευρύχωρη
έστησα σκηνή και περιμένω
οι σκύλοι πεινασμένοι
η θάλασσα παρακλητική
ο βυθός προσβάσιμος
μα δεν θα προλάβω να φτάσω
κι αντίδωρο
δε με δίνω σ' αυτούς
κι εσύ
να τηγανίζεις ακόμη, αέναη
κι εγώ
στο μεταίχμιο, ενεός
μυρίζω τα ξεροψημένα σπλάχνα μου
και περιμένω
το ίδιο κι οι σκύλοι
με τα αρχαία ονόματα

...αναδρομες (απ' τα μισοτελειωμένα στα συρτάρια)

καιροι

Δύσκολοι καιροί γι' ανοιχτά τα μάτια
δύσκολοι
κάτι παρωχημένες υποκρισίες
πρόδηλες 
και δυο ντουζίνες σαλτιμπάγκοι
δεμένοι γαϊτανάκι
που σταβλίζονται στα περιστήθια
κι υποκλίνονται σαν αυλικοί
και σαλιαρίζουν σαν βάτραχοι
περιμένοντας
ένα βλέμμα
στα πεζούλια
πού λούφαξαν τα εύσχημα;
πού βρίσκονται τα ζόρικα τα βράδια;
κείνα που ξέρεις πως για χαμό σε προορίζουν
κι όμως πας!
δύσκολοι οι καιροί
και που ν' ακουμπήσω τώρα
το λίγο βλέμμα που μ' απόμεινε ανέπαφο;
τώρα
που ξεφλουδίζονται οι αντιρρήσεις
κι απομένουν γυμνές κι ανέγγιχτες οι αιτίες
σαν πως τις γέννησε η μάνα τους
η Μνήμη...

που και που

ενίοτε,
συλλογίζομαι ξανά
το απροσδόκητο
ερήμην του
κορδώνεται το μαχαίρι
στό σφάγιο
λες και δεν τό 'πιασε χέρι
οι νοσταλγοί μελαγχολούν
μα εγώ
πάλι σε νηστεύω
σπονδές και θυσίες κι αν έκανα,
πόσες;
το μύρο ακόμη αναβλύζει
αναπάντεχα
κι η παρουσία του
πονάει πιότερο κι απ΄το μαχαίρι
περισσότερο κι απ την απουσία σου
μα κάπου στο ξημέρωμα
με λυπούνται, ευτυχώς, οι  Ευμενίδες
και ενίοτε ξεχνώ...

deja vu

κι ήταν ευθύβολο εκείνο το φιλι
φιλι στο παρα πέντε
από νωρις επωχούμενο
στ' αγγίγματα
στα κοιτάγματα
στις ρωγμες από μπλε
στις μπούκλες
πού 'θελαν λίγο, τόσο δα ακόμη
να σε κατακάψουν
κι έμεινες ν' αναρωτιέσαι
αν έγινε ποτε
ή αν το ήθελες τόσο πολυ
που το φαντάστηκες
ενεός αποχωρεις κι επιστρέφεις
εκει που αποτυπώθηκε
η τελευταία αύρα της
στο ίδιο χρονικο σημείο
επιθυμώντας να μεταλάβεις
εκούσια
λίγη φωτια ακόμη...

et tu, fili Brute!

θαλασσωμένο το μυαλο
φυλλωμένο στις ειδους του Μάρτη
τον Γενάρη, μας ορμήνευαν προσοχη
μα κόψαμε δρόμο για την Άνοιξη
και τώρα μας γδικιέται ο καιρος
ασκητεύει εκείνου του φιλιου η εντύπωση
σε εαρινα τοπία
στο άλσος με τις ελιες
βυζαίνει ηρωισμο ο ύπνος
επιτέλους
φίλησέ με
να κορεστω την άδολη λήθη
ή γλέντησε το μαχαίρι μέσα μου
και μη γνοιάζεσαι
για χάρη σου
θα αφαιρέσω το στήθος απ' την εξίσωση

ασυνάρτητοι συνειρμοι...

στο καναβάτσο το παιδι
κι ο παλαιστης στην κούνια
κεί που κοιμάσαι, στην σπηλια
κοιμάται κι η αρκούδα
δυό δράμια στέρφα λογικη
και τρέλα ως τα μπούνια
με τό 'να μάτι στον Χριστο
και τ' άλλο στον Ιούδα

ένα χαστούκι στο μωρο
και δυό φιλια στον κλέφτη
κείνον π' αγάπησε πολυ
τον τρώει το θηρίο
δράκος φυλάει το παχνι
απ' τον ληστη τον ψεύτη
τον ύπνο αγκαλιάσαμε
και πήρε το εκμαγείο

ζαβαρακατρανέμια
παντιέρα η ματιά σου
και κει που πάω να σκορπιστω
στη θάλασσα βουτάω
άγκυρες τ' αμαρτήματα
και χάνομαι μπροστά σου
μα κάλλιο το 'χω να πνιγω
παρα να μην πονάω...

ασυναρτησίες... :)

Άφατον

τι ξαργυρώνεις με του έρωτα το νόμισμα;
σε ποιου παράδεισου ξαπλώνεις την κοιλάδα;
στήσαν χορο τα μαύρα φίδια στο περβόλι μου
κι άγριες σφήκες τραγουδάνε στην λιακάδα

με τι ξεπλένεις την σκουρια απο το στέμα σου;
στενος ο δρόμος δεν σε παίρνει για να στρίψεις
ρότα που στέρεψες, τιμόνι που ορφάνεψες
θεριο οικόσιτο που τρέφουνε οι τύψεις

σε ποια φωτια κοιμάται τώρα η αγάπη σου;
τι σ' ορμηνεύει ο εντος σου παπαγάλος;
βγαίνει η φωνη για να σε βρει και αποκρίνεται:
- δεν είμαι εγω που σε ζητω, ειμ΄ ένας άλλος

κι αν ξεπουλας της μοίρας τα χαρίσματα
κι ένα παιχνίδι κάλπικο ξανα σ' έχει κερδίσει
δεν ξεπληρώνεται η αγάπη με συνθήματα
τώρα στο εδώλιο μαρτυρα η δεύτερή σου φύση

μια αμαρτία κίβδηλη χαϊδεύει το κιτάπι σου
κι εγω που τόσο αγάπησα το άρρητό σου ψέμα
βρίσκω μια αλήθεια πεινασμένη στο μπαλκόνι σου
και μία τρέφομαι απ' αυτη, και μιά της δίνω αίμα

Οδύσσεια

αποχωρω μεσίστιος
στον υπερσυντέλικο του αφουγκράζομαι
σ' άφησα σε μιαν οκτάβα
κρυμμένη
άσπιλη
πρωτόγεννη
χωρις αρχη
χωρις λήξη
πότε στους αόριστους
πότε στους μέλλοντες
με εισητήριο ενεστώτος
gratis
στην γαλαρία
εκει σε πρωτάκουσα
με τα σμπαρλιασμένα μου τύμπανα
-τι αποτρόπαια Μαινάδα, σκέφτηκα,
η Μνημοσύνη η Αφροδίσια
ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον
φτεροκοπούσανε οι λέξεις
κι ο χορος
εν χορδαίς
μια μπάντα
να παρατείνει τον νόστο
ξαναγυρνω
κάθε τόσα χρόνια
πάντα μεσίστιος
αμαθης
χωρις φώτα
χωρίς νύχτα
χωρις πόλεμο
μονάχα με το ίδιο αγκάθι
στο υπερώον της ύπαρξης:
μέμνητ ̓ Ὀδυσῆος;