ά-μετρο...

κερι σβηστο
πώς καταφέρνεις να τ' ανάψεις
μονάχα με ήχους πονηρους
κι ερωτικους;
με νότες έντονες
κρυμμένους τόνους
που χώρεσες τόσους παλμους;
και τόση θάλασσα;
πίσω απ τη γεύση των φιλιων

στην αγκαλια σου
αιμορραγουν χρώματα ανύποπτα
γι' αυτην, που αποκάλυψες,
εκ γεννετης αδυναμία
μπόρεσες κι έφτασες
μικρη μου απάντηση
και ανατρίχιασες
πάνω στη γεύση των φιλιων

κι ύστερα
πήρες τη φλογα
και πυρπόλησες τα φράγματα
τι μαρτυράει την πρωτύτερή μας φτώχια;
αν όχι η θάλασσα
ίσως η επίγευση
στ' αυριανο μας το φιλι
με τ' αλμυρο το στόμα

επειδη όταν έχω έλλειμα εμπνεύσεως

το βρίσκω λυτρωτικο να κοιτάζω πίσω

αυτο είναι γραμμένο αρχές καλοκαιριου του '85

αδημοσίευτο

κι αφιερωμένο όπως και τότε

καλο ξημέρωμα!

άτιτλο (αναζητείται)

δαγκώνω τριαντάφυλλα
στ' αγκάθια τους ματώνω
πίνω μια κούπα κόλαση
κι εφτα φορες θυμώνω

καίει το σπίρτο την πληγη
τα χείλια μεσ' το αίμα
ένα που μού 'δωσες φιλι
κι οχτω αράδες ψέμα

κι είναι το ψέμα κόλαση
κι εγω το πίνω σκέτο
κι έχω το ένα τ' ακριβο
παράσημο στο πέτο

ανάβω σέρτικο καπνο
τα δάχτυλά μου καίω
κερνας μια κούπα όνειρο
κι εφτα τραγούδια λέω

βγάζουν οι νότες όρντινο
κι η σφαίρα στη θαλάμη
είκοσι λεύγες στο βυθο
γι' ανάσα ένα δράμι

κι είν' η ανάσα προσευχη
κι εγω δεν τη φοβάμαι
μού' χει χαράξει ένα τατου
στο στήθος, να θυμάμαι

ενίοτε, βγαίνουν φόρα παρτίδα

κάτι περίεργα σαν κι αυτο

σαν από μόνα τους...

μάλλον χωρις το "σαν"

καλο ξημέρωμα!

πέντ' έξη λόγοι

χορδη από φλόγα
σαν σήμαντρο αστροστόλιστο
μεμβράνη από σεντέφι
στου φεγγαριου τις νότες στον ιστο
μάγισσα γνέφει

χάδι σαν κύμμα
σ' αφροντυμένο τρόπαιο
στεφάνι από κοράλι
στα μεταξένια ξέφτια του μυαλου
πιάστηκα πάλι

μπλε σαν ξυράφι
κι αλήθεια θαλασσόβρεχτη
χρώμα σαν το φιλντσίσι
στο χάρτη επάνω, ένα άλικο φιλι
δεν λέει να σβύσει

οσμη σαν ήλιος
κι ανάσα από πευκόδασος
αύρα από αγρίμι
στις μυρωδιες μιας αγκαλιας ξενύχτησα
άσπονδη μνήμη

φιλι σα μέλι
και άμπωτης απόσταγμα
μπαχάρι και κανέλλα
στο εύφορο λάμδα απ των χειλιων τις εκβολες
πηγάζει τρέλλα

αίσθηση εκτη
συναίσθησης απαύγασμα
όραμα ειλημμένο
στων απυρόβλητων ονείρων τη μεθόριο
σημάδι αφημένο

πόση φαντασία χρειαζόμαστε

για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα...;

έϊ ώ! έϊ ώ!

ετούτο το πειρατικο είναι για παιδεμένους
για πότες, γι' αθυρόστομους και για ταξιδεμένους
γι' αλήτες και απόκληρους με στίγματα στα μπράτσα
για όσους φουρτούνα αγαπάν και βρίζουν στη μπουνάτσα

ετούτο το πλεούμενο δεν είν' για πριμαντόνες
είναι για Συβαρίτισσες και γι' άπιαστες γοργόνες
γι' αερικα που το νογαν να καβαλουν στο κύμμα
που έχουν την πλώρη αγκαλια, την άγκυρα για κρίμα

καράβι μου, όπως μ' όρισες για μπάρκο δε μας βγαίνει
πλήρωμα συνοθύλεμα τέτοιο πού να το βρεις;
κει πάνω που σκεφτόμουνα, η θάλασσα επεμβαίνει
και νά 'σου στο τιμόνι σου ο ήλιος ο ληστης

ετούτο το παλιο σκαρι δεν κάνει για κλαμμένους
είναι για μύστες της καρδιας και για αλλοπαρμένους
για κείνους που νομίσανε τη νύχτα για γυναίκα
κείνων που κλέβεις μια βραδυα και κείνοι δίνουν δέκα

ετούτο το βαπόρι εδω, είναι για τις σειρήνες
για μάγισσες και ξωτικα για πετρογερακίνες
είναι γι' αυτες που κλέψανε της θάλασσας το χρώμα
για κείνες που τιμήσανε το γήινό τους σώμα

καράβι μου, όσοι μείναμε για μπάρκο δε μας βλέπω
με τέτοιο συνοθύλεμα για το χαμο τραβάμε
κι εκει που όλο πάσχιζα τον ήλιο να επιβλέπω
νά 'σου κι η νύχτα στα πανια, γεμίσαμε και πάμε!

χαζεύοντας παλιότερες αναρτήσεις απόψε

έπεσα σ' ένα σχόλιο

κι έτσι στα ξαφνικα, βγήκε αυτο...

κίνδυνος

μείνε έτσι,

ραντίζω με μπαχάρι και κανέλλα

το σάλιο μου

και τ' αποθέτω

στο λακάκι του αφαλου σου

μπορω να ξεπλύνω τα κρίματα όλα του κόσμου εκει μέσα

μπορω και να κολυμπήσω

μην τύχει μόνο και σκύψεις να κοιτάξεις

και γίνει το νερο γαλάζιο

και γελαστω πως είναι θάλασσα

και βουτήξω

και χαθω εσαει

μιά παράσιτο,

και μιά τροφη,

μέσα στα σωθικα σου...

η ιστορία του "γιαναξέρεις"

στρίβω τσιγάρο
και σου γράφω prima vista
κι αναρωτιέμαι
ποια στιγμη θα το διαβάσεις
θά 'ναι πρωι;
θά 'χεις πιει τον καφε σου;
θα σκύψεις κοντα σμίγοντας τα φρύδια σου;
ή θα φορας τα γυαλια σου;
κάποτε σού 'γραφα με μολύβι
σε αποκόματα από μπλοκ διαφημιστικα
σε χρωματιστα χαρτια
σε κομμάτια από χάρτινα τραπεζομάντηλα
σε κάρτες και σε φωτογραφίες
και στα έδινα
κι άλλα στα έστελνα
ξέρεις, με το ταχυδρομείο
σαλιώνοντας επιδεικτικα το γραμματόσημο
πάνω αριστερα, έγραφα τ' αρχικα μου
εσυ έγραφες τ' όνομά σου όταν απαντούσες
με κείνα τα καλλιγραφικα λίγο πλαγιαστα γράμματα
ύστερα, σταμάτησα να σου στέλνω
δεν σταμάτησα να σου γράφω
ποτε δεν σταμάτησα να σου γράφω
ακόμη κι όταν δεν έγραφα
μέσα μου αυτη η αποχη έχτιζε
κι ύστερα ξεκινούσα πάλι
στρίβω κι άλλο τσιγάρο
ξέρω, θα με μαλώσεις πάλι
καπνίζω πολυ
θα σου χαμογελάσω
κι εσυ θα θυμώσεις
κι εγω θα χαμογελάσω πιο πολυ
κι εσυ θα με βρίσεις
με κείνα τα επίθετα που μόνο εσυ ξέρεις να κατασκευάζεις
κάτι ξεκίνησα να σου γράψω όμως...
prima vista
σαν τραγούδι a capella
κάτι να γράψω για σένα
ή κάτι να γράψω σε σένα;
ή και τα δύο;

στρίβω τσιγάρο

και σου γράφω prima vista

κι αναρωτιέμαι

ποια στιγμη θα το διαβάσεις

είναι η έμπνευση

μια μάγισσα αρτίστα

μια σε μαγεύει

μιά σου λέει να την ξεχάσεις

ανάβω κι άλλο

κι αρχινάω a capella

δυό νότες ξέφυγαν

και που να τις μαζέψεις

αυτη η νύχτα

σαν μια κόκκινη κορδέλλα

γύρω από φάκελλα

γεμάτα από λέξεις

ας πιω και κάτι

γιατι αρχίζω και τα χάνω

ίσως πιωμένος

μου λυθουν γλώσσα και χέρι

πάρε μια τζούρα

κι αν ζητήσεις παραπάνω

μπορει η ζάλη

πιο κοντα μου να σε φέρει

στριβω τσιγάρο

και σου γράφω για να ξέρεις

μη μου γκρινιάζεις

σημασία λίγο δώσμου

αυτη τη λέξη

όταν στα χείλια σου προφέρεις

δεν είμαι ναύτης

είμ' ο βασιλιας του κόσμου

τώρα θα πεις
πως είμαι των άκρων...
είναι γιατι όταν θέλεις
μπορεις να γεμίσεις
όλο το μεσοδιάστημα...

εν αρχη ήν ο Λόγος

κείνου του Λόγου το πολυ
το λίγο του αοράτου
της Δίψας η αποκοτια
λεπίδα τ' Αθανάτου
κι η ομορφια της μουσικης
στη ρίμα ενος βράχου

του Λόγου το απρόσιτο
τ' αντίβαρο που σπάζει
θάλασσα, γη,
κι αντίδοτο στην Αλυσίδα τάζει
κείνου που μέλλει να σωθει
τη φύση του σπαράζει

αυτου του Λόγου το παρον
της μνήμης ιστορία
κερι μιας άφθαρτης Λαμπρης
του λυτρωμου πορεία
και κόψη του Ισημερινου
σ' άδολη τρικυμμία

τούτος ο Λόγος ο βαρυς
φτερο της Ειμαρμένης
σφαίρα σε όπλο τ' Ουρανου
παιδι της Οικουμένης
κι αερικο μιας Αίσθησης
σ' άγιο Φιλι κρυμμένης

γι αυτο το Λόγο,
πού 'δεσα παντιέρα στο κατάρτι
που Αύγουστο τον καρτερω
κι έρχεται πάλι Μάρτη
που έστερξα
που απώθησα
που έκοψα κομμάτια
που κοίταξα χωρις γυαλι
και μού 'καψε τα μάτια
γι αυτο το Λόγο πρόσφυγας
γυρνάω πάντα πίσω
μια να τον δέσω σαν σκυλι
και μια να τον αφήσω...

λουλουδένια, χρόνια πολλα!

Αυγούστου θέρμες

στις νύχτες τις αστόλιστες ναυάγησε κι ο πόθος
θυμάρι, δεντρολίβανο, καίγεται στη φωτια
κλαίει το συρματόσχοινο κι αναστενάζει ο πρώτος
ρεσάλτο κι άντε μάζεψε τη σκάλα τη πρυμνια

σφυράω τρεις γι ανάποδα, το σήμα βγαίνει πρόσω
μπερδεύται ο τηλέγραφος και σκούζει ο πλοηγος
σού 'χω κυδώνια απ' τ' Αϊβαλι, μα πως να σου τα δώσω
χάσκουν τ' αμπάρια αδειανα κι ο φόβος αρχηγος

ρίχτα παιδια σου θάλασσα και σκέπασε την πλώρη
και ξέπλυνέ μου κρίματα μ' αλάτι και νερο
κι ας πάω γυμνος κι αλέκιαστος να σμίξω με την κόρη
που αλαφιασμένη με καλει στον διάφανο βυθο

ρηχα νερα κι απρόσκλητα φίδια στην αμασχάλη
γραδάρω τα εσώψυχα κι οι βράχοι μια οργια
κάλλιο στις ξέρες του μυαλου να ναυαγήσω πάλι
παρα καραβοφάναρο σε άπληστη καρδια

σαλτάρει ο σκύλος να πιαστει κι απε να με σκοτώσει
κάτω απ' το πουκάμισο κρύβω το φυλαχτο
κείνο το "ρω" που τό 'στειλες στο κύμμα να με σώσει
στ' άντρο του μύθου αν κρύφτηκες θά 'ρθω και θα σε βρω

ρίχτα παιδια σου θάλασσα και σκόρπισε τα μάγια
τ' Αυγούστου διπλοφέγγαρο ταγμένο από καιρο
ήλιε μου πρωτομάστορα στου ονείρου τα καρνάγια
σκάρωσε άφθαρτο σκαρι και ρίχτο στο νερο...