Αυγούστου θέρμες

στις νύχτες τις αστόλιστες ναυάγησε κι ο πόθος
θυμάρι, δεντρολίβανο, καίγεται στη φωτια
κλαίει το συρματόσχοινο κι αναστενάζει ο πρώτος
ρεσάλτο κι άντε μάζεψε τη σκάλα τη πρυμνια

σφυράω τρεις γι ανάποδα, το σήμα βγαίνει πρόσω
μπερδεύται ο τηλέγραφος και σκούζει ο πλοηγος
σού 'χω κυδώνια απ' τ' Αϊβαλι, μα πως να σου τα δώσω
χάσκουν τ' αμπάρια αδειανα κι ο φόβος αρχηγος

ρίχτα παιδια σου θάλασσα και σκέπασε την πλώρη
και ξέπλυνέ μου κρίματα μ' αλάτι και νερο
κι ας πάω γυμνος κι αλέκιαστος να σμίξω με την κόρη
που αλαφιασμένη με καλει στον διάφανο βυθο

ρηχα νερα κι απρόσκλητα φίδια στην αμασχάλη
γραδάρω τα εσώψυχα κι οι βράχοι μια οργια
κάλλιο στις ξέρες του μυαλου να ναυαγήσω πάλι
παρα καραβοφάναρο σε άπληστη καρδια

σαλτάρει ο σκύλος να πιαστει κι απε να με σκοτώσει
κάτω απ' το πουκάμισο κρύβω το φυλαχτο
κείνο το "ρω" που τό 'στειλες στο κύμμα να με σώσει
στ' άντρο του μύθου αν κρύφτηκες θά 'ρθω και θα σε βρω

ρίχτα παιδια σου θάλασσα και σκόρπισε τα μάγια
τ' Αυγούστου διπλοφέγγαρο ταγμένο από καιρο
ήλιε μου πρωτομάστορα στου ονείρου τα καρνάγια
σκάρωσε άφθαρτο σκαρι και ρίχτο στο νερο...