ά-μετρο...

κερι σβηστο
πώς καταφέρνεις να τ' ανάψεις
μονάχα με ήχους πονηρους
κι ερωτικους;
με νότες έντονες
κρυμμένους τόνους
που χώρεσες τόσους παλμους;
και τόση θάλασσα;
πίσω απ τη γεύση των φιλιων

στην αγκαλια σου
αιμορραγουν χρώματα ανύποπτα
γι' αυτην, που αποκάλυψες,
εκ γεννετης αδυναμία
μπόρεσες κι έφτασες
μικρη μου απάντηση
και ανατρίχιασες
πάνω στη γεύση των φιλιων

κι ύστερα
πήρες τη φλογα
και πυρπόλησες τα φράγματα
τι μαρτυράει την πρωτύτερή μας φτώχια;
αν όχι η θάλασσα
ίσως η επίγευση
στ' αυριανο μας το φιλι
με τ' αλμυρο το στόμα

επειδη όταν έχω έλλειμα εμπνεύσεως

το βρίσκω λυτρωτικο να κοιτάζω πίσω

αυτο είναι γραμμένο αρχές καλοκαιριου του '85

αδημοσίευτο

κι αφιερωμένο όπως και τότε

καλο ξημέρωμα!