η ιστορία του "γιαναξέρεις"

στρίβω τσιγάρο
και σου γράφω prima vista
κι αναρωτιέμαι
ποια στιγμη θα το διαβάσεις
θά 'ναι πρωι;
θά 'χεις πιει τον καφε σου;
θα σκύψεις κοντα σμίγοντας τα φρύδια σου;
ή θα φορας τα γυαλια σου;
κάποτε σού 'γραφα με μολύβι
σε αποκόματα από μπλοκ διαφημιστικα
σε χρωματιστα χαρτια
σε κομμάτια από χάρτινα τραπεζομάντηλα
σε κάρτες και σε φωτογραφίες
και στα έδινα
κι άλλα στα έστελνα
ξέρεις, με το ταχυδρομείο
σαλιώνοντας επιδεικτικα το γραμματόσημο
πάνω αριστερα, έγραφα τ' αρχικα μου
εσυ έγραφες τ' όνομά σου όταν απαντούσες
με κείνα τα καλλιγραφικα λίγο πλαγιαστα γράμματα
ύστερα, σταμάτησα να σου στέλνω
δεν σταμάτησα να σου γράφω
ποτε δεν σταμάτησα να σου γράφω
ακόμη κι όταν δεν έγραφα
μέσα μου αυτη η αποχη έχτιζε
κι ύστερα ξεκινούσα πάλι
στρίβω κι άλλο τσιγάρο
ξέρω, θα με μαλώσεις πάλι
καπνίζω πολυ
θα σου χαμογελάσω
κι εσυ θα θυμώσεις
κι εγω θα χαμογελάσω πιο πολυ
κι εσυ θα με βρίσεις
με κείνα τα επίθετα που μόνο εσυ ξέρεις να κατασκευάζεις
κάτι ξεκίνησα να σου γράψω όμως...
prima vista
σαν τραγούδι a capella
κάτι να γράψω για σένα
ή κάτι να γράψω σε σένα;
ή και τα δύο;

στρίβω τσιγάρο

και σου γράφω prima vista

κι αναρωτιέμαι

ποια στιγμη θα το διαβάσεις

είναι η έμπνευση

μια μάγισσα αρτίστα

μια σε μαγεύει

μιά σου λέει να την ξεχάσεις

ανάβω κι άλλο

κι αρχινάω a capella

δυό νότες ξέφυγαν

και που να τις μαζέψεις

αυτη η νύχτα

σαν μια κόκκινη κορδέλλα

γύρω από φάκελλα

γεμάτα από λέξεις

ας πιω και κάτι

γιατι αρχίζω και τα χάνω

ίσως πιωμένος

μου λυθουν γλώσσα και χέρι

πάρε μια τζούρα

κι αν ζητήσεις παραπάνω

μπορει η ζάλη

πιο κοντα μου να σε φέρει

στριβω τσιγάρο

και σου γράφω για να ξέρεις

μη μου γκρινιάζεις

σημασία λίγο δώσμου

αυτη τη λέξη

όταν στα χείλια σου προφέρεις

δεν είμαι ναύτης

είμ' ο βασιλιας του κόσμου

τώρα θα πεις
πως είμαι των άκρων...
είναι γιατι όταν θέλεις
μπορεις να γεμίσεις
όλο το μεσοδιάστημα...