άτιτλο (αναζητείται)

δαγκώνω τριαντάφυλλα
στ' αγκάθια τους ματώνω
πίνω μια κούπα κόλαση
κι εφτα φορες θυμώνω

καίει το σπίρτο την πληγη
τα χείλια μεσ' το αίμα
ένα που μού 'δωσες φιλι
κι οχτω αράδες ψέμα

κι είναι το ψέμα κόλαση
κι εγω το πίνω σκέτο
κι έχω το ένα τ' ακριβο
παράσημο στο πέτο

ανάβω σέρτικο καπνο
τα δάχτυλά μου καίω
κερνας μια κούπα όνειρο
κι εφτα τραγούδια λέω

βγάζουν οι νότες όρντινο
κι η σφαίρα στη θαλάμη
είκοσι λεύγες στο βυθο
γι' ανάσα ένα δράμι

κι είν' η ανάσα προσευχη
κι εγω δεν τη φοβάμαι
μού' χει χαράξει ένα τατου
στο στήθος, να θυμάμαι

ενίοτε, βγαίνουν φόρα παρτίδα

κάτι περίεργα σαν κι αυτο

σαν από μόνα τους...

μάλλον χωρις το "σαν"

καλο ξημέρωμα!