εν αρχη ήν ο Λόγος

κείνου του Λόγου το πολυ
το λίγο του αοράτου
της Δίψας η αποκοτια
λεπίδα τ' Αθανάτου
κι η ομορφια της μουσικης
στη ρίμα ενος βράχου

του Λόγου το απρόσιτο
τ' αντίβαρο που σπάζει
θάλασσα, γη,
κι αντίδοτο στην Αλυσίδα τάζει
κείνου που μέλλει να σωθει
τη φύση του σπαράζει

αυτου του Λόγου το παρον
της μνήμης ιστορία
κερι μιας άφθαρτης Λαμπρης
του λυτρωμου πορεία
και κόψη του Ισημερινου
σ' άδολη τρικυμμία

τούτος ο Λόγος ο βαρυς
φτερο της Ειμαρμένης
σφαίρα σε όπλο τ' Ουρανου
παιδι της Οικουμένης
κι αερικο μιας Αίσθησης
σ' άγιο Φιλι κρυμμένης

γι αυτο το Λόγο,
πού 'δεσα παντιέρα στο κατάρτι
που Αύγουστο τον καρτερω
κι έρχεται πάλι Μάρτη
που έστερξα
που απώθησα
που έκοψα κομμάτια
που κοίταξα χωρις γυαλι
και μού 'καψε τα μάτια
γι αυτο το Λόγο πρόσφυγας
γυρνάω πάντα πίσω
μια να τον δέσω σαν σκυλι
και μια να τον αφήσω...

λουλουδένια, χρόνια πολλα!