αναμονη

Μάγισσα,
'κει που αλυχτάς
και σ' αγκαλιάζει ο βράχος
κι αφρίζουνε τα κύματα,
ποιο θα σε κατακτήσει,
άγκυρα πόντισα βαθιά
κι απόμεινα μονάχος
τώρα που κι η παλικαριά
έχει αυτομολήσει

Γοργόνα,
πού 'χεις τη λαλιά
στο μάτι σου κρυμμένη
και στο λιγνό σου το κορμί
λαγοκοιμάται κύμα
σού 'κλεψα το πρωτόφιλο
σαν ήσουν κοιμισμένη
κι απόμεινε στην αμμουδιά
της αγκαλιας το σχήμα

σκαρί μου ασημοστόλιστο
φρεγάδα αρματωμένη
σήκωσε πάλι τα πανια
που όλου του κόσμου τη φωτια
στ' αμπάρι έχεις κρυμμένη
κι ανοίξου πέρα στα βαθια
να πυρπολήσεις μια βραδια
κείνον που σε προσμένει...

μικρο φιλι...

φιλι τ' αέρα
και θεριό
ολόφυρτο πλανιέται
ψάχνοντας στέρνα να πλυθει
κάρβουνο να στεγνώσει
και καθαρο πουκάμισο
που θα το σαβανώσει
οτι έσβησε τη δίψα του
στα χείλια της επάνω
και το ταξίδι το στερνο
τώρα το βλέπει γάμο...

κρατούμενος

δεν δραπετεύω πια απ' τον χρόνο
δραπετεύω στον χρόνο
σ' αόριστο χρόνο
παρατατικο
υπερσυντέλικο
σε φωνη παθητικη
όλο σημάδια
κι αντοχες
σε πρόσωπο καθρεφτισμένο
αστόλιστο
σαν πρωινο ξύπνημα
άγουρο
δεν δραπετεύω πια απ' τον χρόνο
ταξιδεύω στον χρόνο
σε χρόνο μέλλοντα
σαν μονοήμερη άδεια
φυλακισμένου
σ' ένα κελι
πού 'χει για κάγκελα
δευτερόλεπτα
λεπτα
ώρες
κείνες τις ίδιες
που μετρούσα
μέχρι που να σε ξαναδω
μέχρι που να σε ξαναζήσω
και δεν δραπετεύω πια απ' τον χρόνο
που εκείνος
μέσα μου
έχει πια εκούσια φυλακιστει...

σφηνάκι

είν' το φεγγάρι σα μια φέτα από λεμόνι
αναπαυμένο σε σφηνάκι με τεκίλα
εσυ κοιμάσαι στου Αιγαίου το σεντόνι
κι εδω καημός κι ανατριχίλα

το ποτηράκι μια γεμίζει δυο αδειάζει
μικρη η νύχτα, δεν μπορει να με χωρέσει
αχ και να ήμουν στων χειλιων σου το περβάζι
να πιω από 'κει κείνο τ' αψέντι που μ αρέσει

ένα νησι είν' η καρδια μου που βουλιάζει
και ναυαγος το τσιγαράκι μου στο χέρι
το ποτηράκι μέσ΄ τα μάτια με κοιτάζει
πόσο μου λείπεις μοναχα αυτο το ξέρει...

ξεσκονίζοντας,

μου ήρθε να τελειώσω κάτι παλια...

Αμην

έγιναν τα αυτονόητα "βαθιά"
και πνιγήκαμε σε θάλασσα ανάλατη
κάναμε την Αγάπη φτηνή λουκουμόσκονη
και πεθαίνουμε γλύφωντάς την σα μύγες
διαβητικοί κι ανέραστοι

γίνανε τ' ασήμαντα σημαίες
και χαθήκαμε αύτανδροι σε δάσος άδεντρο
ερωτευτήκαμε χάδια σμυριγδόπανα
και τώρα δίκαια μαραζώνουμε
κατσιασμένοι και μονάχοι

γίνηκαν λύκοι οι ασβοι κι οι αρουραίοι λιοντάρια
και ξυπνήσαμε σε μαντρί ανήλιαγο
παινευτήκαμε για δύο χούφτες λερο άχυρο
που τό 'παμε κρεβάτι του έρωτα
κι έτσι σφαζόμαστε μεταξυ μας σαν πρόβατα
ασφαλείς και μελλοθάνατοι

"φύλαξε λίγη απ την αγάπη
που δεν πρόφτασε να γίνει μοιρολογήτρα 
των κρυφων μας πόθων"
ζώσου τον έρωτα κατάσαρκα
σα κόκκινο σκουτι
σαν χιλιοπόρφυρο αμπέχωνο
κι άμε στη μάχη
με μοναχό σου όπλο
τα μάτια σου
γεμάτα απ' το κλεμμένο θαλασσόχρωμα
κι άμα με βρεις απέναντι
μη φοβηθεις
πυροβόλησέ με!

υγρασία

σ' αγάπησα
και από την πρώτη τη στιγμη εκείνη δα
δεν μπόρεσα ποτε πια να σε μετανοιώσω
κι εσυ ας το πάλεψες
με νύχια
και μ' αγκάθια
και μ' ερωτόκαρφα
κατάμεσα στην κόρη του ματιου
και σ' άδειασα για να σωθω
στράγγιξα
άδειος μπακιρένιος κάλυκας
κουφάρι άνευρο
άστεγο
μονάχα ένα τραγούδι μισοζώντανο
δίχως μουσικη
συρρικνωμένο
μικρο σπυρι
ονειροσπίθουρο
κρυμμένο είκοσι χιλιάδες λεύγες
κάτω από χώματα
και στάχτες
κι ήρθε προχτες
ανταριασμένο πάλι να φουντώσει
να θεριέψει
να βλεφαρίσει ρίζες και παραβολάδες
αντρειεμένο
ανελέητο
να σκίσει πέτρες και σωθικα
να καταπιει το χρόνο
τότε δα
στην πρώτη υποψία γκριζογάλανης υγρασίας
όταν ρώτησες απρόκλητα
- με σκεφτόσουν καθόλου;

πειρασμός #1

οι ξαναμμένες συνταγές
κι η Μάγισσα
η Ανάφτρα
στου Πόθου το κιβούρι
μια ηδονή άπορη βλεμμάτων
συγχνωτισμένη με δυο παρθένες αγκαλιες
τα όπλα των σκιών επ' ώμου
συσκότιση βαρούν τα μάτια της
στα χείλια ακουμπάει το εμβατήριο
μπήκα ξεχνώντας ν' αγαπήσω
διχασμένος
ανάμεσα στο χέρι
και στο μυαλο
χωρίς ισορροπία
στο σχοινι
ο Πειρασμός
ψέλνει Ωσανά
και δει εισενέγκης ημας...

εισητήριο

φεγγάρια

...κι ήρθε τότε το Φιλι
και μας χτύπησε κατάπλωρα
ρημαδια οι άγκυρες
κι ορφανες οι αλυσίδες
μοιρολογάνε κρεμασμένες στα καπόνια
τώρα, δεν έχει λυτρωμο το ταξίδι
μπαλάντζο
μια στο Βορια και μια στο Νότο
κι έτσι
σαν το μεθυσμένο το  "γιατι;"
κρεμασμένο στο κατάρτι
προσφυγοπούλι
το Φιλι το μπάσταρδο!
ανασαίνει σκοτάδι
και ξεφυσάει φεγγάρια...

Στοιχειό

τρέχει κουτσός ο Πειραιας

κι η Δραπετσώνα κλαίει

η φρεατύδα πείσμωσε

κι η Ζέα πάλι φταίει

το Κερατσίνι μέθυσε

και βρίζει και φουμάρει

και η Καστέλλα ρελαντι

τρικλίζει και ρετάρει

βαρέλια δυο δεν φτούρησαν

κι εφτα δεμάτια χόρτο

κι εγω με την πανσέληνο

σου στέλνω το ραπόρτο

άδεια της πόλης η αγκαλια

κι οι δρόμοι της ρημάδια

λείπεις και με στοιχειώνουνε

του Πειραια τα βράδυα...

απ' τα έξη μικρα λαϊκα

για τον Πειραιά μου...

εν αρχη...

εν αρχη ήσουν Λόγος
κι ύστερα πάλι γίνηκες Αιτία
σφαίρα
στο υπογάστριο του καλοκαιριου
ξόρκι
στη σκοτεινη πλευρα του φεγγαριου
και στις αλάνες της νύχτας
σκόνη
στην Αρχη μοναχά
ήσουν μερικα γράμματα
λίγα δράμια ψυχης
όσα χρειάζονταν
για να γύρει η ζυγαρια
με τα βαρια τα σύννεφα στ' αντίβαρα
στην αρχή ο Λόγος
μετα η σπίθα
η φλόγα
η Πυρκαγια
στην αρχη η Αιτία
κι έπειτα η σταγόνα
το κύμα
η Άνασσα
κι ο Έρωτας
αχ, ο Έρωτας
δια πυρος
και θαλάσσης
απ' την αρχη ήσουν το Τέλος
κι έπειτα
δεν είχες έπειτα
δεν έχεις
μονάχα Τώρα
τώρα
τώρα που κατάλαβα
πως δεν χρειάζομαι πια αιτίες
μήτε λόγους
κι ούτε στολίδια στα φτωχα μου γράμματα
γιατι όπως κι αν γράψω τ' όνομά σου
πάντα με πέντε βγαίνει
ράθυμο
ακούραστο
ξέσκεπο
ασφυκτικο
ενάλιο
ορεσίβιο
λυτρωτικο
αδάμαστο
ερωτικο
σφαίρα, ξόρκι και σκόνη
όπως και στην αρχη...

για σένα

που ακόμη ψάχνεις να βρεις τ' όνομά σου

μάντεψε πού είναι χαραγμένο...

επικίνδυνο φορτίο

φιλι από ζάχαρη
κορμι απ' αλάτι
βλέμα σαν γάτζος ναυτικος
στο στήθος σφηνωμένος
να με κρατάει
ανήμερος σαν πάω να σαλπάρω
κι αν θα λυθω
οι φράχτες σου
τα χέρια
τα μαχαίρια
το μεταξένιο το σχοινι
στην κουπαστη δεμένο
και η γοργόνα ανάσκελα
στα ρεύματα του κόλπου
φιλι από δίκταμο
κορμι από σεντέφι
ματιά ατσάλινο καρφι
στο νου μου καρφωμένο
να με πονάει
ελεύθερος σα νομιστω πως είμαι
κι άμα του πόνου απολυθω
σχοινια και αντιρίδες
οι άγκυρες
κι οι Πύλες σου
σα μπίντες που ριζώσανε
στο μώλο της καρδιας μου
άγρια θερια τα λόγια σου
κι αγγέλοι τα φιλια σου
κι ο Δράκος
να κρυφογελα κρυμμένος στο αμπάρι...

Φλεβάρης 2014

Mea Culpa!

είναι το Λάθος μου
είναι το Πάθος μου
το μυστικο μου σήμαντρο
η άχραντη πορεία
οι γρατζουνιες
κι οι μελανιες
είναι τα σπασμένα κόκκαλα
τα Παράσημα
τα παράσιτα
η ανυπόφορη κρυψώνα
η αετοφωλια κι ο προμαχώνας
ο Βυθος
το Φιλι
(αχ το Φιλι)
η Θάλασσα
η απαντοχη
η Μεγάλη Πύλη
με τα πέντε Μικρα γράμματα..

επιλογες

μπλέχτηκες...
μέσα στις αλληγορίες και τους επιφανεις συνειρμους
σ' όσα απροσδόκητα ξαπλώθηκαν
μπροστα στα όμορφα, ξυπόλητα πόδια σου
μ' εκείνα που κλέψανε φευγαλέα το βλέμμα σου
με ψέμματα σημαδοσκορπισμένα
μπερδεύτηκες
μ' όσα πίστεψες κι όσα ήθελες να πιστέψεις
έταξες, σού 'ταξαν
έχασες, σέ 'χασαν
σε αποθέωσαν
σε συνεπήραν
φόρεσες τη νύχτα σαν πουκάμισο
τη θάλασσα κατάσαρκο γαλάζιο μεσοφόρι
και σάστισες
στα τόσα καθρεφτίσματα του Ίδιου
νεράϊδα
ξωτικο
κι αέρας
με τις πατούσες ριζωμένες στον πηλο
και τ' αστροκύματα βοστρύχους χτενισμένα...
και χάθηκες
στις απόκρυμνες στιγμες αγαπημένων λέξεων
που ακόμη πεισματικα σου κρύβουνε
ποια φορεσια να διαλέξεις...

κομμάτια κι αποσπάσματα...

από τρία μικρά αφιερώματα

γεννήθηκε ετούτο το αγαπημένο συνοθήλευμα

στην Κάκια, τη Μαρία και τον Γαβρίλη

το Φως

περι κινήτρων...

καλο μας βράδυ!

καλη χρονια!