μεθυσμένο (πάλι)

εφτα πορφυρογέννητα τα πέπλα της Σαλώμης

πρόστυχ' αλλάζουν βάρδια κι απε σε κοροϊδεύουν

στο κούτελο απαράλλαχτο το σίγμα μιας συγγνώμης

δώδεκα κούπες με κρασι μέσα σου ταξιδεύουν

στο υπόγειο που αλυχτας παρέα με Μαινάδες

για να ξεχάσεις το στερνο του μπάρκου σου φιλι

θυμάσαι τις λαγόνες της που μοιάζαν παραστάδες

στο μυστικο τ' αέτωμα που λάτρεψες πολύ

κι αν είχε η νύχτα φυλακη το πέλαγο να κλείσεις

κι η θάλασσα να στερηθει το ένα της παιδι

θα 'ξερες δίχως να ντραπεις τι λύτρα να ζητήσεις

να 'χεις κείνη που λόγιαζες «θαλασσινο σκαρι»

τ' αφιόνι που σε κυβερνά καίει τα σωθικα σου

στο χέρι το τσιγάρο σου καπνο αιμοραγει

βρίζεις εκείνη πού 'κατσε ν' αναπαυτει σιμα σου

και με τα χείλια τ' άλικα σού 'ξυσε την πληγη

φωτια παίρνει η κόλαση για να σε καλοπιάσει

το μεθυσμένο βήμα σου σε φέρνει στο νερο

στ' αφροντυμένο κύμα της η λήθη ας κοπιάσει

σαν ξημερώσει η βάρδια σου κάνεις λογαριασμο

νά 'χε η νύχτα άλμπουρο ρεσάλτο να βαρέσεις

κι η θάλασσα η ανήλιαγη να 'τανε ο ληστης

δεν θα σκεφτόσουνα στιγμη μες το βυθο να πέσεις

που το' σκασε απ' τ' ακρόπρωρο, εκει να την εβρεις

αυτο τό 'χα φυλαγμένο

θ' ανοίξω παράρτημα με τα μεθυσμένα στο τέλος...