αφωνία

τάχτηκες σήμαντρο

ανώνυμη καμπάνα

χαλκόχρωμη

γεμάτη βρύα απ' τον καιρο

κάποτε οι υγρασίες οι μυστικες

έθρεφαν το σφριγηλο σου επίχρησμα

κι άφηναν πάνω του ερμητικες απολήξεις αισθητηρίων

έτσι δεν έφταιγες πια εσυ

ανατρίχιαζες στο παραμικρο ανέμισμα

χαροπάλευε ένα πέταγμα πεταλούδας σαράντα λεύγες μακρυα

κι εσυ σήμαινες

έκλεινε τα μάτια του ένα παιδι από φόβο

κι εσυ έσκουζες με μεταλικη φωνη

γεμάτη συναισθητικες νότες

κι οι οκτάβες σου

σκαλια του παραδείσου

α, ναι,

δεν ήσουν μονόφωνη καμπάνα

σαν πανδαισία χρωμάτων η κραυγη σου

ακουγόταν με τ' αυτια κλειστα

ακόμη και κάτω από το τελευταίο υπόστρωμα αδιαφορίας

απολάμβανες καθολικης αναγνώρισης

έλεγαν όλοι:

-τούτο το σήμαντρο νιώθει

αγαπούσες και κελάρυζε η φωνη σου

λυπόσουν και το μέταλο έλιωνε στ' αυτια όλων

είχες γίνει ίνδαλμα των άφωνων

των ετεροφωτισμένων

των όσων έψαχναν στις αγωνίες και τους πόθους τους

κολυμπήθρα

εξιλέωση

κάπως έτσι ξεχάστηκες

λόγιασες τη φωνη σου εγγενη

αυτόβουλη

ανεξάρτητη που πήγαζε απ' το μεταλικο σου σώμα

ακόμη και με το φύσημα τ' ανέμου

μετουσιώθηκες και πεμπτουσία των αισθήσεων

ανέβηκες ψηλα
ανταποκρίθηκες στις όσες προκλήσεις
μέθυσες με το ίδιο σου το άκουσμα
μέθυσαν κι άλλοι
πολλοι
αγαπήθηκες κι αγάπησες
λάτρεψες
κι όλο σήμαινες
με φωνη αρχαγγέλων
με σώμα αρχαίων ξωτικων
δεν σε λύγισαν οι θύελλες
το σκόρτσο του αέρα σ' έκανε πιο δυνατη
εξαϋλώθηκες
ολοκληρώθηκες
έγινες μύθος και παραμύθι
κέρδισες
και ξέχασες

και κάπως έτσι

ξύπνησες ένα πρωινο από ένα κλάμα

αναμαλλιασμένη ανασυντάχτηκες

πήρες ανάσα ανατολικη

κι άνοιξες το στόμα

μα φωνη δεν βγήκε

προσπάθησες ξανα και ξανα

ενέργεια που σου ήταν αυτόματη την ένιωθες χαμένη

το κορμι σου αναρίγησε

και πάλι τίποτε

κάποιος στο προάυλιο τράβηξε το σχοινι

λικνίστηκες δυο τρεις

κι έπειτα πάλι τίποτε

κι έτσι ούτε για κλάμα λόγος

ήσουν απαρηγόρητη

ώσπου έστερξες να σκύψεις

και να

η άλλοτε υπέροχη καμπύλη του κορμιου αδειανη

βλέπεις,

εκείνη που αιώνες τώρα σού δινε τη φωνη 

είχε φύγει

άδεια καμπάνα

χωρις γλώσσα

χωρις ψυχη

ένα ορειχάλκινο κουφάρι

σκεπασμένο με ένδοξα βρύα...

Αμβούργο, Σεπτέμβρης 2012