αστρονομία

ήταν τότε,
που σκόνταψε η νύχτα

σ' ένα μετέωρο φιλι

κι έπεσε

στα δίχτυα πιάστηκαν 

ο Σείριος,

ο Αλδεβαραν,

κι η Ανδρομέδα

μ' όλα της τ' αστέρια

στραφταλούσε το κύμα

πιάναμε τ' αστροπαίδια με τα μικρα μας χέρια

και τα κλείναμε σε μεγάλες γυάλες
Βενετσιάνικες

κι εκείνα

τρυπούσαν το γυαλι

κι έτρεχαν ν' ανταμώσουνε τ' αδέρφια τους

κι όταν παλινόστησαν όλα,
γυαλια κι άδειες φυλακες
μείναν στα πόδια μας,

απόστασες

κι ακουμπώντας τα χέρια σου

στα κουρασμένα μου γόνατα

είπες:

"θέλω και την Αφροδίτη και τον Άρη,

ζευγάρι να τους κλείσω μιά, 

κι ας φύγουν μετα για πάντα"

κι έτσι απρόσμενα
με ξαναφίλησες