κλήδων

στο πήλινο το κιούπι

γεμάτο με τ' αμίλητο νερο

βάφτισε το δαχτυλίδι της

τ' απόθεσε καταμεσης στην αυλη

σκεπασμένο με τ' άλικο το φουλάρι

απ την Σμύρνη

ύστερα, ορκίστηκε σιωπη

ως το πρωι

κι έπεσε να κοιμηθει

την άλλη μέρα

το ξέπλυνε απ' την αστρόσκονη

και τό 'βαλε στον παράμεσο

το βράδυ πήδησε τρεις φορες τις φωτιες

ντύθηκε το φουλάρι μοναχά

κι ύστερα κίνησε για τη θάλασσα

ξυπόλητη

την προηγούμενη νύχτα

είχ' ονειρευτει τον Ποσειδώνα

μπήκε στο νερο ως τη μέση
με το κύμα να φιλάει τα στήθια της

φώναξε τ' όνομά του

η γαλάζια πέτρα ανατρίχιασε

κι ούτε την ξανάδε κανεις πια από τότε...