της ψυχης

της ψυχης

Ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο....

ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

αφωνία

τάχτηκες σήμαντρο
ανώνυμη καμπάνα
χαλκόχρωμη
γεμάτη βρύα απ' τον καιρο
κάποτε οι υγρασίες οι μυστικες
έθρεφαν το σφριγηλο σου επίχρησμα
κι άφηναν πάνω του ερμητικες απολήξεις αισθητηρίων
έτσι δεν έφταιγες πια εσυ
ανατρίχιαζες στο παραμικρο ανέμισμα
χαροπάλευε ένα πέταγμα πεταλούδας σαράντα λεύγες μακρυα
κι εσυ σήμαινες
έκλεινε τα μάτια του ένα παιδι από φόβο
κι εσυ έσκουζες με μεταλικη φωνη
γεμάτη συναισθητικες νότες
κι οι οκτάβες σου
σκαλια του παραδείσου
α, ναι,
δεν ήσουν μονόφωνη καμπάνα
σαν πανδαισία χρωμάτων η κραυγη σου
ακουγόταν με τ' αυτια κλειστα
ακόμη και κάτω από το τελευταίο υπόστρωμα αδιαφορίας
απολάμβανες καθολικης αναγνώρισης
έλεγαν όλοι:
-τούτο το σήμαντρο νιώθει
αγαπούσες και κελάρυζε η φωνη σου
λυπόσουν και το μέταλο έλιωνε στ' αυτια όλων
είχες γίνει ίνδαλμα των άφωνων
των ετεροφωτισμένων
των όσων έψαχναν στις αγωνίες και τους πόθους τους
κολυμπήθρα
εξιλέωση
κάπως έτσι ξεχάστηκες
λόγιασες τη φωνη σου εγγενη
αυτόβουλη
ανεξάρτητη που πήγαζε απ' το μεταλικο σου σώμα
ακόμη και με το φύσημα τ' ανέμου
μετουσιώθηκες και πεμπτουσία των αισθήσεων
ανέβηκες ψηλα
ανταποκρίθηκες στις όσες προκλήσεις
μέθυσες με το ίδιο σου το άκουσμα
μέθυσαν κι άλλοι
πολλοι
αγαπήθηκες κι αγάπησες
λάτρεψες
κι όλο σήμαινες
με φωνη αρχαγγέλων
με σώμα αρχαίων ξωτικων
δεν σε λύγισαν οι θύελλες
το σκόρτσο του αέρα σ' έκανε πιο δυνατη
εξαϋλώθηκες
ολοκληρώθηκες
έγινες μύθος και παραμύθι
κέρδισες
και ξέχασες
και κάπως έτσι
ξύπνησες ένα πρωινο από ένα κλάμα
αναμαλλιασμένη ανασυντάχτηκες
πήρες ανάσα ανατολικη
κι άνοιξες το στόμα
μα φωνη δεν βγήκε
προσπάθησες ξανα και ξανα
ενέργεια που σου ήταν αυτόματη την ένιωθες χαμένη
το κορμι σου αναρίγησε
και πάλι τίποτε
κάποιος στο προάυλιο τράβηξε το σχοινι
λικνίστηκες δυο τρεις
κι έπειτα πάλι τίποτε
κι έτσι ούτε για κλάμα λόγος
ήσουν απαρηγόρητη
ώσπου έστερξες να σκύψεις
και να
η άλλοτε υπέροχη καμπύλη του κορμιου αδειανη
βλέπεις,
εκείνη που αιώνες τώρα σού δινε τη φωνη 
είχε φύγει
άδεια καμπάνα
χωρις γλώσσα
χωρις ψυχη
ένα ορειχάλκινο κουφάρι
σκεπασμένο με ένδοξα βρύα...


Αμβούργο, Σεπτέμβρης 2012

9 σχόλια:

Έξαφνες χαρές είπε...

Η ορειχάλκινη σάρκα θα παραμείνει αδύναμη μέχρι και την οριστική της κατάληξη έτσι δεν είναι;
Από τα πιο όμορφα ποιήματά σου.

Ναύτης είπε...

η σάρκα είναι τίποτε χωρις ψυχη
ξαφνοχαρά :)

είναι ένα άδειο κουφάρι
ό,τι μας δίνει αξία
είναι η μέσα μας ψυχη
αυτη είναι που μας κάνει να τραγουδάμε...

το σώμα είναι ο φορέας

καλο σου βράδυ και σ' ευχαριστω που σ' άρεσε αυτο το πρόχειρο
τό γραψα και πιωμένος χθες βράδυ
απορω πως βγήκε νόημα... :)

flash είπε...

Καλημέρα ναυτάκι..
και αν δεν τραγουδάει
δε νιώθει πια;
γιατι αν νιώθει
θα βρεθεί και ο τεχνίτης που θα τη νιώσει και θα την φτιάξει καινούρια..
εκεί στο Αμβούργο σίγουρα θα έχουν απομείνει τεχνίτες άριστοι
ξεχασμένοι από τους αιώνες
που μαζί της τα θαύματα θα ζωντανέψουν..
εγώ είμαι βέβαιη :)

zoyzoy είπε...

Πιωμένος ε??
Στο Αμβούργο με μπύρες?:))
Πάντως και πιωμένος λειτουργείς άψογα η πέννα σου ίσως σε ποιο σκοτεινά μονοπάτια που μεθά και τους αναγνώστες σου!

Φιλιά θαλασσινά!

zoyzoy είπε...

Ξέχασα...με παρέσυρε το κύμα και άλλαξα μουράγιο θα με βρείς http://armenakisyros.blogspot.gr/

Ναύτης είπε...

flashάκι μου καλησπέρα,

πως επισκευάζεται η ψυχη;
κι αν σ' έχει εγκαταλείψει;
πώς την αντικαθιστας;

λίγο πιο νότια
στην περιοχη της Κολωνίας
υπάρχουν μάστορες :)

καλο βραδάκι!

Ναύτης είπε...

καλησπέρα zoyzoy θαλασσινη,

μπύρες κι ό,τι άλλο...
κάτι πετρελαιώδη οινοπνεύματα
κι άλλα πολλα...

καλο σου βράδυ! :)

~reflection~ είπε...

Η Μοίρα του καθενός ειναι η Ανεξαρτησία....

η Φωνή διεκδίκησε τη Μοίρα της...
Ελευθερία...
ανοιχτά φτερά και το Δικαίωμα της εναλλαγής στις αποχρωσεις της Χροιάς της,
χωρις το δικτατορικό πρόσταγμα του Κορμιού που δένεται και δε σαλπάρει προς το Φεγγάρι......

η Φωνή κλέφτηκε
εκλεψε
αντάριεψε
αλήτευσε και αυτονομήθηκε...
Επιβιβάστηκε στο ΔΙΚΟ της Καράβι και τρεχουνε τα Σώματα, οι Τύψεις, οι Αναμνήσεις να την προλάβουν!....................


{πάλι νιωθω πως, κάτι, το καταλαβα Λαθος........
μα υπαρχουν Λαθη στις Ελευθερες Μεταφρασεις?..}

;-))))))



ΦΙΛΙ.................... Φωνής που κλαίει..............

Ναύτης είπε...

Κάκια...

καθρέφτης είσαι κι αντανάκλαση
σωστα τα κατάλαβες
αν και τα είδες απ τη μερια της χαμένης γλώσσας,
που δεν το είχε σκοπο να φύγει
να αυτονομηθει

το κομμάτι είναι γραμμένο έχοντας στο μυαλο την υποτίμηση της ουσιαστικης μας δύναμης σε σχέση μ' αυτο που φαίνεται σαν αποτέλεσμα

φωνη χωρις ψυχη
ψυχη χωρις σώμα
σώμα χωρις φωνη...

πρέπει να διαφυλάσουμε τα πολύτιμά μας σφιχτα στον κόρφο μας

αλλιως θα ξυπνήσουμε ένα πρωι
και "φωνη" δεν θα βγαίνει
όσο και να κλαίμε...

καλο απόγευμα!

:)