θέμα οπτικης

θυμάμαι,
που περπάταγαν στα μάτια της

δυό τρεις θάλασσες

κι άλλες τόσες σπίθες

κυνηγιώντουσαν στις παρυφες της ίριδας

που μαύρη, σαν το κάρβουνο,

ταλαντεύονταν

ανάμεσα στο ναι και στο όχι

δεν μου απαντούσε ποτέ

κι έπρεπε -αν κι άμαθος-

να ξεδιακρίνω κατα πού να κοιτάξω...

ουκ εν τω πολλώ

στριμώχτηκε το βράδυ
ανάμεσα στα μάτια της

κι η θάλασσα 

ξήλωσε με μιάς τ' ασπρόρουχό της 

να φτιάξει ένα μαντήλι

γειτονεύει η ανάσα της

παραμονεύει -σχεδόν-

αν μεταλάβω;

θα πνιγω;

κάπου αλλού 

ωριμάζουν οι Κυριακές 

με τα βαριά τους τα πορτόφυλλα

ορθάνοιχτα κατα την Σαλαμίνα

δεν ξέρω τι θέλει

μα οι εκπνοές της

αναδεύουν τις φωτιες

κι εγω πάλι ξενύχτησα ξέπνοος

κι ολιγαρκής

ευφορία

τις προάλλες,

βαφτίστηκα στα μάτια σου

κι απόμεινα χωρίς όνομα

μα με περίσσια επίθετα

τις βραδιες που δεν έχω ήχο

μου μοιάζει πιο προσηνής η ευδαιμονία,

μα κι όταν λείπει

έμαθα να την εφευρίσκω 

ψηλαφώντας τις αντιρρήσεις μας

εν χορδαίς

δεν έχω σκοπό να επαναληφθω

-αγαπώντας όπως άλλοτε-

αργει η Άνοιξη

κι άεργο το Καλοκαίρι 

-στο μεταξύ-

συνομωτουν τα εύφορα υποκοριστικα

κι έτσι

καταμεσις Φθινόπωρο-Χειμώνα

-δεν έχει σημασία-

βρίσκουν οι βροχες 

το σποράκι 

σφηνωμένο σε αργιλώδες υπόστρωμα

θαλερό και ανυπόμονο

το πουλάκι

σα νυχτοπούλι τριγυρνας
κι όνειρα μου γυρεύεις
κι απέ στο έλα και στο μή
γυμνούλι χουζουρεύεις

φκιάχνει η μοίρα μια φωλια

κι η νύχτα ένα γιορντάνι

κι η αγκαλια γλυκο νερό

να πίνεις να σε γιάνει

κι απάνω στις κορφοπλαγιες

στις μυστικες τις στράτες

φορας του δράκου τα φτερα

στις άσπρες σου τις πλάτες

τρυγας του φεγγαριου το φως

του Ζέφυρου το χάδι 

κι απέ κουρνιάζεις σύγκορμο

στ' αλώνι μου το βράδυ

σε κρύβω απ' τα σύννεφα

μ΄ αρπαχτικά σε βρίσκω

γλυκιά φωτια στα σωθικά

της γρατζουνιας το ρίσκο

κι όσους αγάπησες κρυφα

στης νύχτας τους μπαχτσέδες

τώρα κοιμούνται ανέμελοι

στου ονείρου τους τεκέδες

κι εγω, που σε κανάκεψα

και σ' έκανα δικια μου

σ' απόλυσα ένα πρωι

πού 'ρθα στα σύγκαλά μου

 

συμπόσιον

στάθηκε η μέρα να μεγαλώσει
κι εμεις, νωχελικοι κι ερωτευόμενοι

αγνατεύαμε το πάλλευκο περιστήλιο της Αγορας

καθισμένοι απέναντι απ' τις αρχαίες πέτρες

αναλογιζόμενοι την ηχώ:

ο Έρωτας ανήκει στο αίνιγμα

το αίνιγμα ανήκει στην τρέλα

ανάμεσα στο ρητο και το άρρητο

απλώνεται το τοπίο

το χωρις τόπο

με τους πόθους μας

να ξεσπουν ανεξέλεγκτοι

κι έπειτα να αποχωρουν

αφήνοντας πίσω τα σαρκοβόρα τους παιδια

δεν χρήζει πια εξήγησης

το ότι αν ψάξεις να με βρεις

εντος σου κατοικω

όμοια κι εσυ σε μένα

κι όταν αποσχιζόμαστε

σπαράζονται τα δαιμόνια

μα αυτό κρατάει μοναχα

ως την επόμενη

εκούσια και συλλήβδην παράδοση 

στην ίδια απαστράπτουσα τρέλα...

όναρ

σώθηκα σήμερα με το χάραμα

τυχερός, 

κρατούσε -ακόμη- ο νυχτερινος οίστρος

έμπλεος, 

όμορος μικρης θάλασσας

που μ' ακολούθησε αυτόβουλα.

δεμένο με λιγνο σπάγγο στο μπαλκόνι

ένα μικρο αστράλι

τιτίβιζε εν χορδαίς

αγέρωχο

που επιβίωσε της πραγματικότητας

απαλλαγμένο από του χρόνου τις περικοκλάδες

υποδόρια ρέμβαζε η ίδια εξαχνωμένη επιθυμία

κι η εξουθένωση της βοράς της

έκδηλη

μαυλίζω τις αόρατες -σχεδον- σπίθες της

κι ηδονικη επιστρέφει η πυρά

ώς άλλοτε

ώς συνήθως

είθισται να κλείνω τα μάτια

για να επανεκκινήσω

μα η μορφη της

τυρρανικά ασύδοτη

επιβιώνει εσαεί

παρ'όλη την βίαιη αλληλουχία

ύπνου και συνείδησης

σε δεύτερο πρόσωπο

μοιάζει ο δρόμος αυτος
ημιτελές μυθιστόρημα

που πισωπατάει 

γεμάτο μεθυσμένα φωνήεντα

υποσχόμενο ατελέσφορα τοπία

μην με δικάζετε όσοι δεν έχετε νιώσει

την όξινη γεύση του εγωισμου

να έρπει πίσω στον οισοφάγο

και τ' αναποφάσιστο 

της Εαρινης αμφιθυμίας

εν είδη απόφασης

παζαρεύω με την αλήθεια

το μέλλον

και γράφω 

σε δεύτερο πρόσωπο απευθυνόμενος

εσείς, πού 'χετε νηστέψει 

την επίδραση της Άνοιξης στις κερασιες

μην ταυτιστείτε

κυοφορώ λέξεις απαγορευμένες

που τις φύλαγα για το τέλος

μα να! που ο δρόμος δεν τελειώνει

μήτε το μυθιστόρημα

προσπαθώντας να καρφώσω

μια τελεία

-άμαθος-

καταλήγω πάντα

να ματώνω τα δάχτυλα και τα χαρτιά μου

υπερ απολεσθέντων

πού να κεντάς απόψε τ' όνομά σου;

κι άφησες πίσω την μαρκίζα αδειανη

πέρασες μέσα απ' την βροχη 

ανέγγιχτη

σαν θόρυβος σε πίστα μακρυνη

σαν τότε

που τα βήματα μετρούσες

γιατι δεν ένιωθες τον μέσα σου ρυθμο

μα η μουσικη

-που πάντα σ' αγαπούσε-

πάλι σε έσωνε στο βήμα το στερνο

πώς να μετράς απόψε το κορμι σου;

εδω παράτησες και μέτρα και σταθμά

χάθηκες στην οχλοβοή

αόρατη

αερικο, με σάρκα και οστα

και τώρα δα

που η μοίρα μας μισεύει

κορφολογας της μνήμης τον ανθό

χέρια ορφανά

κι η αλήθεια περισσεύει

σ' αυτον τον μύθο που τον τρέφει το φευγιο

κι εγω που κάποτε σε βάφτισα δικη μου

κι είχα το σώμα σου ανάσα και παλμό

-μην γελαστείς που όλο ξεχνω

την άνιση ζωη μου-

φύκια φυτεύω στο βουνο

θυμάρι στο βυθο

κι απ' όσα συ μου χάρισες

κρατάω μόνο μαζι μου

της θύελλας την αγκαλια

και τον Ωκεανο

με χρονοκαθυστέρηση, μα ήταν να τελειώσει τωρα

κατα πως φαίνεται...

κάτι σαν πορεία

ακάματες θεραπαινίδες οι ματιές

σκλαβώνονται σε ξώβεργες 

κι απ' τα βαθιά

σύσσωμοι αναδύονται δυο βράχοι

ζηλεύουνε τις ρίζες των θνητων,

που δεν θά τους αγκαλιάσουνε ποτε,

κι ύστερα αποκοιμιούνται παφλάζοντας

έστειλε το φιρμάνι η Άνασσα

χρώματα κόκκινα και θαλασσια 

και σαν του κάστανου το πανωφόρι

ξόμπλι από μουσκεμμένο όψιμο Χειμώνα

κι ένα κοράκι άφωνο

σιγοπαλεύει τις άπνοιες

φωτια και πάγος το χάδι

και ούτε λόγος για φιλι

κι ούτε φιλι κι ας υπάρχει λόγος

κι ο χρόνος

ένας ροζιασμένος καραβομαραγκός

ματίζει τσόφλια 

και χτίζει καράβια

θα αρματώσουμε τούτη την απόγνωση

μ' άρμενα, ξάρτια και πανια

κι έτσι θα πάμε

πλέοντες

κι έμφορτοι

με τ' αμπάρια γιομάτα απ' τις εξάψεις

κι έρμα την αλήθεια

προς τα κει 

που βούλιαξαν οι βράχοι

για ν' αγκαλιάσουμε - επιτέλους-

τ' απροσδόκητο της μοίρας μας το κλέος

οιονεί έμπνευσις

στην απληστία των φιλιών μας

κουβαριάστηκαν μικρά, γυμνά, άκλιτα απαρέμφατα

φυγείν αδύνατον

ζείν έκλυτον

αγαπάν κατα το δοκούν

-εν τέλει- καταφέραμε

να γενεί πάλι κόμπος η κλωστη 

πού 'χαμε -τάχα- ξεμπερδέψει

μεθυσμένοι πατάμε τα ξέφτια 

και πέφτουμε -πάλι- 

εναγκαλισμένοι και πρόσφοροι

στο ίδιο απέραντο αλώνι

όπου παραμονεύουν 

υπομονετικα

τα έξοχα δαιμόνια

των ερωτικων μας συζητήσεων

ασυνάρτητον

με ταλαιπωρει η συνάφεια

σχεδον όσο και τα σημεία στίξης

μοναχά οι συνειρμοι με βολεύουν

-ειδικα αν είναι πτερόεντες-

κι οι τρείς λεμονιες στο πατρικό μου

εύφορες σαν τις απολήξεις των δαχτύλων σου

αειφόρες σαν τ' ασεβη ακροχείλια σου τα βραδυνα

με στενεύει η άχρηστη πανοπλία της αναισθησίας

ντύνομαι τα λιγοστα σκουτια της θάλασσας

προσμένοντας το κύμα 

και την αγκαλια την φλογοκρατούσα

να, έτσι σουλατσάρω ασυνάρτητα

εποχούμενος στις μέρες που περνουν

χωρις το κοίταγμά σου...

απέναντι

αντίκρυ

η επίφαση του γνώριμου δέους

ανένδοτη σαν φωτιά

ξεκάθαρη σαν κατάφαση
κι ανάμεσα μια ομίχλη διάφανη

μα τόσο πυκνη

που να μπορείς μ' ένα μαχαίρι να την κόψεις

ή μ' ένα φιλι;

-ευλογημένη επωδός-

το μηδεν της απόστασης

η αντιστροφή του χάους

κι η απαστράπτουσα αύρα

που καταρρακώνει τα άβατα

σαν από πηλό τα βλέμματα

τελετουργούν αυτόβουλα

-προϊόντος του χρόνου-

ως την εντελή

του πόθου μας ικμάδα