υπόσχεση

με ξέβρασε η θάλασσα, κορμι που δε κοιμάται,

ένα παλιο ναυάγιο σ'αρχαίο ωκεανο

ποιος ξέχασε δεν ρώτησα, μήτε και ποιος θυμάται

κρατάω στο χέρι θύελλα, στο στόμα κεραυνο

με χόρτασε κι η κόλαση, σκύλος δε με δαγκώνει

δέκα που έχασα φιλια, κι ένα που περισώνω

πενήντα οργιες στη πρύμη μου το κύμμα με σηκώνει

τη τρέλλα μου έχω φυλαχτο, κι ένα θεριο λοστρόμο

με γέλασε η σκρόφα η γη, που τόσα μού'χε τάξει

έκρυψα μεσ'στο σάκκο μου μολύβι και χαρτι

κι όσα έστερξα ν ανταμωθω, έχουνε πια πετάξει

ρίχνω στη θάλασσα κρασι και σπάει η κουπαστη

με πρόδωσε ως κι η τύχη μου, κι έχασα τη πορεία

στο Γιβραλταρ ξερίζωσα το βράχο στο φτερο

ποια μ'έσωσε αποκοτια; ποια μ'έκαψε ιστορία;

ποια μάγισσα με ορμήνεψε τα χνάρια για να βρω;

σε γλώσσα αρχαία, μυστικη ξορκίζω τους δαιμόνους

στό'πα πως κείνο τ'όνειρο το έχω ιερο

στρέψε μου μια το βλέμμα σου, κι ας πήρες άλλους δρόμους

για κείνο κι απ την Άβυσσο μπορω ν'αναδυθω...

μη φοβάσαι