ησυχία (;)

Δώσε στις άφωνες κραυγες
σχήματα που ταιριάζουνε
είναι οι πίκρες ακόμη κοντινές.
Πάνω που ο δρόμος στρίβει
στήνουν τα βράδυα οι κυνηγοι τις ξώβεργες
κι ο δρόμος, είναι όλο στροφες.
Βαριεστημένη ξάπλωσε μια ομίχλη
πάνω στα λόγια που βαρύναν
από το άσκοπο πηγαινέλα της ηχώς
στους πέτρινους τοίχους,
σκουντουφλώντας σαν τυφλη νυχτερίδα
σε ατελείωτους ρυθμους.
Την ώρα που τα φιλια
γίνονται τρυφερότερα
κι έχει ο θρήνος των άδειων χεριων
μια δόξα απ'το χρώμα της Άνοιξης,
πέφτει στην ποδια μικρου παιδιου
ένα αστέρι,
που προλαβαίνει το τραγούδι της ευχης,
πριν φύγει στο ταξίδι του αέρα.
Πίσω από δέντρα,
ανάμεσα στις μπούκλες των μαλλιων,
κάτω από το χρώμα του ορίζοντα,
πάνω στο ίχνος της γραμμης των βλεφάρων,
μετα απ' την έξαψη,
έξω από το σύνορο άγνωστων χαρτων,
ποιο νά'ναι το μέλλον,
που μας κρύβει η μυρωδια της βροχης;
Ρωτάω την αλήθεια.
Κι η απάντηση,
εκείνη η γνώριμη δροσια
πού'ρχεται απρόσμενα, σαν συναίσθημα αρχέγονο,
σαν ξαφνικο φιλι,
προσπαθώντας επίμονα
να κλέψει από τα μάτια
την εποχη της μελαγχολίας...

όποιος αποδέχεται τη μοίρα

είναι και άξιός της...

.