κομάτια κι αποσπάσματα

τώρα εδω
ησυχία
ν'αναλογίζομαι γρήγορα πλάνα
κι ο φωτισμος
να μπαινοβγαίνει απ τους φωτοφράχτες
κι όλη η παράσταση
να κυλάει αργα
σαν ύστατη εξομολόγηση
αργα αποκαλύπτοντας
τους πρωταγωνιστες πισω απ τις σκιες
που ονειρεύονται και φλερτάρουν
κι αδημονουν
και καπηλεύονται
κι όμως αντέχουν στην αποκάλυψη
κι ηθοποιουν κι αναδεικνύονται
απ'την λάμψη των ηλεκτρικων προβολέων
κι έτσι ακροβατουν στη ράμπα
επικίνδυνα πλησιάζοντας τα δόκανα
κι αραχνοπατώντας
πάνω στις ανυποψίαστες συνειδήσεις των θεατων
τρυπώνοντας βιαστικα πίσω απ την αυλαία
καταφύγιο τελευταίο βρίσκοντας
απ τις βουβες βρισιες
κι απ τα άδεια, θορυβώδη χειροκροτήματα...

μια αποχώρηση

αφήνει στον μέχρι πρότινος απρόσωπο χώρο

τις παλμικες δονήσεις

μιας συνεχιζόμενης παρουσίας

κι εγω,

μοναδικος εναπομένων

εν μέσω κενου σταδίου

έναστρη νύχτα

υπεριπτάμενος του εδάφους

έρμαιο των συναισθήσεών μου

προσπαθώντας μιαν ακόμη εξερεύνηση του αγνώστου

και μια φωνη απ το υποβολείο

μου τραγουδάει σε ντο ελάσσονα

"αντι να προσπαθεις να βρεις αυτο που δεν υπάρχει

καλύτερα προσπάθησε με κόπο να το χτίσεις"

δεν είμαι έξω...
είμαι τόσο μέσα,
που καταφέρνω και κυκλοφορώ αθέατος.
σε δρόμους, που απλώνονται
πίσω απ τις πιο απίθανες αιτιολογήσεις
χτίζονται επαύλεις
για να στεγάσουν
των μακρυνων αναζητήσεων
τους επίδοξους εραστες.
όμως δεν αναρωτιέσαι
δεν υποψιάζεσαι
δεν ψάχνεις καν
την συνταγη αυτης της εφήμερης ευημερίας.
κι αναριγας
για λίγο έστω
για μια στιγμη που θα κλέψεις λαίμαργα.
κι έπειτα
ερήμην καταδικάζεις την ευαιασθησία μου
ως αδυναμία,
με αντάλλαγμα
την ανεμπόδιστη διέλευσή σου
μέσα απ τις ερημικες κι άγονες εκτάσεις
που νόμισες, ανόητα,
πως από εγωισμο και ματαιοδοξία σου έκρυβα...

μας προσέχω...

σε μικρες δόσεις

για να μην μας πειράξει...