ημερολόγιο #2

είναι κάτι φορες
που δεν έχω πού να χαρίσω λίγη απ τη θλίψη
όχι που μου είναι βάρος τόσο
μα πιάνει χώρο πολύτιμο
κι ούτε θέλω να την πετάξω στ'άχρηστα
την κάνω λόγια, μου βγαίνει αγάπη
την κάνω πέτρες, μου βγαίνει έρωτας
την κάνω αίμα, μου επιστρέφει φως
την κάνω μουσικη
και στέλνει πίσω η ηχω φιλια παθιασμένα

τώρα η βροχη...

σηκώνω την τέντα

στέκομαι με το κεφάλι ψηλα

τα μάτια κλειστα

και κείνη να πέφτει με ορμη

να μου πονάει τα βλέφαρα

τα μάτια

μούσκεμα ως το κόκκαλο

δεν παραιτούμαι

κατεβαίνω το πρωι στη θάλασσα

στην άκρη του μώλου

ανάμεσα σε δυο βάρκες

"Άνοιξη" και "Αη Νικόλας"

νηολόγιον Πειραιως

επιπλέει η χθεσινη μου συννεφια

τη χαζεύω λίγο

πριν ένα κοπάδι πεινασμένα αφρόψαρα

την καταναλώσουν

προκειμένου να αποδοθει δικαιοσύνη

"που πάει η έμπνευση όταν φεύγει;

επιστρέφει με τη βροχη

ανακυκλώνεται

τρέφεται

τρέφει

μεταλαβαίνει θάλασσα

βασανίζει εξαγνιστικα

λυτρώνει..."

μίλησε κανεις;
όχι, η ιδέα σου πάλι...
κι, όμως, γνώριμο γέλιο ακούω...



.