μικρο οδοιπορικο θαλάσσης

δεν έχω άλλο μυστικο

στα κάστρα πέφτουνε τα τείχη

δεν έχω λόγο να κρυφτω

θα με προφτάσει η θεία δίκη

δεν έχει μέτρο η ψυχη

κρεμαω σημαίες σε κοντάρια

αν ζούσα σ άλλη εποχη

θά'παιζα τη καρδια στα ζάρια

το αίμα πια δεν το διψω

τα όπλα μου τά'χω πετάξει

να κατακτήσω δεν ζητω

παρα αυτα που σού'χω τάξει

δεν λογαριάζω τη φωτια

στο ψέμα στήνω μια παγίδα

ριχνω στο πέλαγο καρφια

βάζω στη μνήμη μια σφραγίδα

ποια θάλασσα δεν με χωρα

και ποια ανάσα με λυτρώνει;

σ'είχα ξοδέψει μια φορα

και τώρα που ο καιρος γυρνα

τον έρωτά μου ξαργυρώνει...

όπως κάποιοι ίσως έχουν καταλάβει,

έπεσα πάλι σ'ένα ζόρικο...

αυτο για να μην μένει αραχνιασμένο το ενυδρείο...

.