της ψυχης

της ψυχης

Ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο....

ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

κομάτια κι αποσπάσματα

τώρα εδω
ησυχία
ν'αναλογίζομαι γρήγορα πλάνα
κι ο φωτισμος
να μπαινοβγαίνει απ τους φωτοφράχτες
κι όλη η παράσταση
να κυλάει αργα
σαν ύστατη εξομολόγηση
αργα αποκαλύπτοντας
τους πρωταγωνιστες πισω απ τις σκιες
που ονειρεύονται και φλερτάρουν
κι αδημονουν
και καπηλεύονται
κι όμως αντέχουν στην αποκάλυψη
κι ηθοποιουν κι αναδεικνύονται
απ'την λάμψη των ηλεκτρικων προβολέων
κι έτσι ακροβατουν στη ράμπα
επικίνδυνα πλησιάζοντας τα δόκανα
κι αραχνοπατώντας
πάνω στις ανυποψίαστες συνειδήσεις των θεατων
τρυπώνοντας βιαστικα πίσω απ την αυλαία
καταφύγιο τελευταίο βρίσκοντας
απ τις βουβες βρισιες
κι απ τα άδεια, θορυβώδη χειροκροτήματα...





μια αποχώρηση
αφήνει στον μέχρι πρότινος απρόσωπο χώρο
τις παλμικες δονήσεις
μιας συνεχιζόμενης παρουσίας
κι εγω,
μοναδικος εναπομένων
εν μέσω κενου σταδίου
έναστρη νύχτα
υπεριπτάμενος του εδάφους
έρμαιο των συναισθήσεών μου
προσπαθώντας μιαν ακόμη εξερεύνηση του αγνώστου
και μια φωνη απ το υποβολείο
μου τραγουδάει σε ντο ελάσσονα
"αντι να προσπαθεις να βρεις αυτο που δεν υπάρχει
καλύτερα προσπάθησε με κόπο να το χτίσεις"






δεν είμαι έξω...
είμαι τόσο μέσα,
που καταφέρνω και κυκλοφορώ αθέατος.
σε δρόμους, που απλώνονται
πίσω απ τις πιο απίθανες αιτιολογήσεις
χτίζονται επαύλεις
για να στεγάσουν
των μακρυνων αναζητήσεων
τους επίδοξους εραστες.
όμως δεν αναρωτιέσαι
δεν υποψιάζεσαι
δεν ψάχνεις καν
την συνταγη αυτης της εφήμερης ευημερίας.
κι αναριγας
για λίγο έστω
για μια στιγμη που θα κλέψεις λαίμαργα.
κι έπειτα
ερήμην καταδικάζεις την ευαιασθησία μου
ως αδυναμία,
με αντάλλαγμα
την ανεμπόδιστη διέλευσή σου
μέσα απ τις ερημικες κι άγονες εκτάσεις
που νόμισες, ανόητα,
πως από εγωισμο και ματαιοδοξία σου έκρυβα...





μας προσέχω...
σε μικρες δόσεις
για να μην μας πειράξει...

14 σχόλια:

nina είπε...

βρε μπας και..
μπα...όχι...
προς τι οι μικρές δόσεις; ποιος να σας πειράξει; ποιοι είστε εσείς;
ω εσείς οι αιώνιοι...
μπα...αποκλείεται

Ναύτης είπε...

...
μπα...
μικρες δόσεις μελαγχολίας...
για να μην μας πειράξει...
εμεις
οι αναγνώστες...

καλημέρα Νίνα

:)

zoyzoy είπε...

Με μπέρδεψες μέσα είσαι? έξω?
αναλογίζεσαι?
εξερευνάς τις αναμνήσεις?
και μας προσέχεις!

Φαντάσου να μη μας πρόσεχες δηλαδή:))

Καλό ΣΒΚ να'χεις!

Ναύτης είπε...

σε μπέρδεψα;
δεν είναι περίεργο
κομμάτια απο διαφορετικα κείμενα
μέσα, έξω, εκτος,
δεν έχει σημασία

και ναι, αν δεν σας πρόσεχα...

:)

καλησπέρα zoyzoyΝα

Ανώνυμος είπε...

"αντι να προσπαθεις να βρεις αυτο που δεν υπάρχει
καλύτερα προσπάθησε με κόπο να το χτίσεις"

Δωσε κι αλλο! μας εχεις καταντησει βουλιμικους των στιχων σου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

γιατι μικρες δοσεις...;
οποιος δεν αντεχει τις μεγαλες τι δουλεια εχει στους βυθους...;
στο αφρο να καθεται ναυτη μου...
εκει του πρεπει και οχι δηθεν ταχα μου θαλασσινοι γιναμε ολοι...

παντα στο μεσα βρισκομαστε οταν χανομαστε κι οταν αθεατοι περναμε...
πιο μεσα δεν γινεται...

φιλια νεραιδενια αφηνω εδω!!!

Υ.Γ θα το πω γιατι θα σκασω...
ερωτευτηκα την τελευταια σου εικονα και την κλεβω...

Unknown είπε...

Δεν (ξανά) χτίζονται Ναύτη, όσο κόπο κι αν βάλεις ...

Τα λέμε

Ναύτης είπε...

Coulita,

γι αυτο σας δίνω με μέτρο
σαν τα χρυσόψαρα δίπλα...
προσέχω τη σιλουέτα σας/μας

:)

νά'σαι καλα μωρε!

Ναύτης είπε...

Νεράϊδα,

ξέρω εγω τι κάνω
δες τη meggie
την πείραξε...

:p

νά'σαι καλα ξωτικο
κι η φωτογραφία δανεικη είναι
χαλάλι σου

:)

Ναύτης είπε...

καλη μου meggie,

επειδη δεν μπορει εύκολα κάποιος να καταλάβει τι εννοω όταν γράφω κοίτα εδω...

χτίζεται και παραχτίζεται
τουτ'έστιν αντι να ψάχνεις γι αγάπη
πιο καλα να ξεκινήσεις χτίζοντάς την μέσα σου πρώτα...

εγω δεν μπορω να κάνω αλλιως
ανευ όρων
βάζεις πλάτη
πληγώνεσαι
αιμορραγεις
σκοτώνεσαι
αλλα...
επιμένεις!
χτίζεις μέσα σου όχι γράγματα και τοίχους
αλλά φωλιες
φωλια, αν θες...

κι όποτε στα κάνουν όλα λαμπόγυαλο εσυ εκει, τα ξεκινας απ την αρχη....

κι ο νοών νοείτω
και ο αγαπων αγαπηθείσεται...

εγω έτσι κάνω
και θα το κάνω ώσπου να μη μου μείνει σταγόνα αίμα...

.-

καλησπέρα σου

Unknown είπε...

.-

Ναύτης είπε...

και χαμόγελο!
που είναι το χαμόγελό μου;
ε;

ελα μην αρχίσω τα λιμανιώτικα!

:)

Σταλαγματιά είπε...

Αυτή ήταν πάντα μια αγαπημένη μου συνήθεια, να ξεχωρίζω κομμάτια από βιβλία ή ποιήματα και να τα κρατώ στην άκρη του μυαλού μου!!!

Φιλι

Ναύτης είπε...

Σταλαγματια,

όπως ξεχωρίζουμε στιγμες απ τη ζωη μας...

κάπως έτσι...

καλο σου ξημέρωμα

και φιλι