αποχωρισμος

μεταλαβαίνω το φιλι απ' το στερνο τ' αντίο
κι απάνω στη μαρμαρυγη πεθαίνει ο καιρος
που διάλεξες να κοιμηθεις, σε ποιο κρυφο σφαγείο
ματοβαμένη κι ακριβη και στα μαλλια σου φως

φως του πελάγου, ξέπλεκο, μαβι, σα την μουράβια
που αν σε κοιτάξει στην ψυχη σ' αφήνει γρατζουνια
για δάχτυλα έχεις άγκυρες, που δένουν τα καράβια
μαυροντυμένο το σκαρι κι άλικα τα πανια

πανια, σχοινια και άλμπουρα στο νου αρματωμένα
και η καρένα σιωπηλη ν' ανοίγει μια πληγη
στη ρότα που εδιάλεξες με στεγανα σκισμένα
μπάζουν νερα τα ύφαλα κι ο ασύρματος κραυγη

κραυγη του νόστου δίκοπη, το στόμα για θηκάρι
κρύβει φαρμάκι ο θόρυβος και πόνο η σιγη
ποιος είδε φύκια στο βουνο και στο βυθο θυμάρι;
κατακλισμός είν' το φευγιο και σκέπασε τη γη...

για τους αποχωρσιμους που μας πλήγωσαν... 

ευχαριστίες στην προσωπικη μου επιμελήτρια! :)

σημειώσεις

κι ανασκαλεύω τα χαρτια
τις σημειώσεις στα περιθώρια
τα γράμματα
τις μικρες τους καμπύλες
που κουβαλούν όλες τη μυρωδια απ το λαιμό της
κι εκείνη γυμνη
στη μέση της σελίδας
μ' ένα μικρο θαλασσι τσιτάκι δεμένο στη μέση
που ίσα και σκεπάζει τ' αέτωμα
κει που λατρευτικα προσκύνησα
τη ζωοφόρο του χαμου
με κείνο το βλέμμα των νερων του Διρού
και τα μαλλια κατσαρωμένα
απ' την αλμύρα
στέκει εκει
σιωπηλη
κι ολόγυμνη
να με δικάζει ερήμην της
για όσα δεν είπα
για όσα δεν έκανα
για όσα παρέλειψα επιμελως
να της καταλογίσω...

αντΕπανάσταση

σε βλέπω
μα δεν ξέρω
αν πρέπει να σ' αγκαλιάσω
για να σε ξεκουράσω
γιατ' είναι πόνος η αγκαλια
η αγάπη πόλεμος
κι η σιωπη ντροπη
να μην σωπάσει κανεις
κανεις δεν πρέπει να σωπάσει
μόνο ένα σου λέω πουλι μου,
η Ανάσταση
δεν θα κινήσει απ' τις μεγάλες τις πλατείες
απ' τα γεμάτα στάδια
τις συναυλίες
θα ξεκινήσει σε κάποια κουρασμένη γειτονια
σ' ένα δρόμο χωρις όνομα
σε μια παράγκα
σ' ένα πρόχειρο παράπηγμα
από ένα σπασμένο κεφαλόσκαλο
για κάτι μικρο
σαν κάτι μικρο
θα ξεκινήσει σα μια μικρη γρατζουνια
στο κοιμισμένο κορμι του ελέφαντα
μια μικρη τοσοδούλα αμυχη
που θα μορφώσει περικοκλάδες
κι αμήχανα θα μεγαλώσει
καταπίνοντας στο πέρασμα της
σαν κισσος
τα άμαθα τσιμέντα
δεν θά 'χει κρότους
πυροτεχνήματα γι αρχη
κλαγγές όπλων
μα σαν το γουργούρισμα του ρυακιου
στην πλάτη ενος βουνου
θα κυλίσει ήρεμα
κάτω, στις άγονες κοιλάδες
ώσπου να ενωθει με τ' αδέρφια του
κι όλα μαζι
ν' αποκτήσουνε φωνη
να φωνάξουν
να γκρεμίσουν
να ξεχυθούνε μετα καταρράκτης ανήμερος
και να μην φτάσουν στη θάλασσα
πριν καταρρίψουν τις μάντρες
απ' τα χτισμένα κουκλόσπιτα της ανοχης
δεν θά 'ναι ηφαίστειο η Ανάσταση φωτια μου
θά 'ναι μια σπίθα
σε μια παρατημένη εστία
σ' ένα μικρο μαγκάλι
σε ένα παραμελημένο εύφλεκτο χωράφι
θα ξεκινήσει από 'να χάδι του ήλιου
και θ' απλωθει στα ξερόχορτα
θα κάψει πέρασμα για τα νερα
μονοπάτι για τα ξυπόλητα μαθημένα ποδάρια
θα ξεφαντώσει στις λαγκαδιες
στις πλατείες
θα καρβουνιάσει τα μνημεία του μίσους
θα σπονδίσει στάχτες στον αέρα...
κι όλοι εμεις αγάπη και φύτρα μου,
άλλος φυλλαράκι πράσινο
άλλος σταγόνα καθαρου νερου
σπίθα ζωογόνας φωτιας
θα γίνουμε ένα
μέσα απ' τον πόνο
απ' τον πόλεμο
γιατι η αγάπη είναι πόλεμος σπαθι μου
κι όταν απ' αγάπη πολεμας
είναι διπλος ο αγώνας
γιατι πόλεμος για μίσος ποτε δεν έσωσε
κι ο πόλεμος αυτος
πρέπει να είναι απ' αγάπη
απ' αγάπη σου λέω
οφείλει νά'ναι απ' αγάπη
κι όπως Εκείνη ξεκινα
έτσι κι αυτη η Ανάσταση
απ' τις καρδιες θα ξεκινήσει
κι εκει
θα κάψει
θα ποτίσει
θα γκρεμίσει
θα βλαστήσει
θα ματώσει
θα νικήσει...

τα "μαζι"

κάθε που ζω μια στιγμη

μπαίνει στό κατάστιχο της ιστορίας

περίεργο

δεν μπορω να ζήσω το παρον

παρα μονάχα στο παρον

να περνάν’ οι στιγμες

με ιλιγγιώδη ταχύτητα

και να γίνονται αναμνήσεις την αμέσως επόμενη ώρα

έτσι

όπως ήρθαν

πρωτόγονες και λυτρωτικες

εξεζητημένες κι οργασμικες

αναπάντεχες

πλούσιες σ' ουσίες και πνεύματα

κι εκει,

μέσα σ'έναν ωκεανο από σταγόνες

σ' έναν ωκεανο απείρου

σα δεμμένες βάρκες

σε γρι-γρι με την καρδια μας τράτα

ξεχωρίζουνε στη θάλασσα αυτη

σαν μαργαριταρένιο μενταγιόν

στο λαιμο μιας γοργόνας μάγισσας

εκείνες οι σπάνιες

εκείνες οι εντελώς και ακατάληπτα

"μαζι"

 

μια μικρη αναδημοσίευση

μην αναρωτηθει κανεις

όταν ψάχνεις φως μπορει να χρειαστει να γυρίσεις και λίγο πίσω

καλημέρα!

εν αναμονη...

απομεινάρια...
δεν περιμένω κάτι
συλλέγω φωνη...
καλο μας βράδυ :ο)

sanguinem...

εφτα φορες...

εδω είμαι...

ρεγάλο στην κόκκινη νύχτα...

περι γραμματικης

της Κάκιας

το φιλι

του σκύλου τη δαγκωματια

το νύχι της αρκούδας

της μέδουσας το διάφανο

φαρμακερο πλοκάμι

το δηλητήριο του φιδιου

στην άκρη μιας πλεξούδας

και μια μπουκια από κάρβουνο

μαύρη σαν το κατράμι

της θάλασσας την αγκαλια

του ήλιου τ' άγιο χάδι

της μέλισσας το άγριο

το θυμαρίσιο μέλι

άρωμα πεύκου, που η βροχη

το νότιζε το βράδυ

και μια γουλια από βάλσαμο

τα χείλια μου να θέλει

με πιάνει αυτο το ζόρικο μεθύσι των φιλιων σου

μισο φιλι να με πονά και τ' άλλο να με σώνει

εκει, στο γλυκοχάραγμα των αναστεναγμων σου

εκει Θεός και διάβολος, και - φεύγω, ξημερώνει...

απορία

αναρωτήθηκε:

που πήγε κείνο το φιλι, που αργοπόρησε

ποιο νόστο;

ποιο κρεβάτι εξαγόρασε;

κι ανώφελα το ψάχνει στις γωνίες

τις σκονισμένες
σκοτεινες επιθυμίες

εκει

που ένοχα αγκαλιάσματα

πορφυροβάφουνε κραυγες

κι άδεια σκεπάσματα

και το πρωι

ο ήλιος μαστιγώνει με μανία

να εξαγνίσει

όσα η Θάλασσα

δεν μπόραγε να σβήσει,

όλα τα βράδυα που ξοδεύτηκαν

από οργη

κι από ανία...

στη χαμένη μου έμπνευση

σα Μούσα ξεκαπίστρωτη
καλπάζεις στολισμένη
μ' άσπρα φτερα
παράταιρα
βαμμένη νύχτα
κρόταλα στους αστράγαλους
και χρυσαφιες κορδέλλες
στις κλειδώσεις
κει που αλωνίζεις
άσφαλτο και πίσα
το μαύρο σε μπερδεύει

στην κόχη του ματιου

ταλαιπωριούνται

τρεις σταγόνες

μιά βάλσαμο

μία βροχη

και μιά σιωπη

Μη!
μην πιλοτάρεις άλλο
τ' όνειρό μου
τι να θυμηθω;
πρωι
ο ήλιος με σκοτώνει
κι εσυ
χορεύεις ακόμη
χρυσοστόλιστη
ν' αποτελειώσεις
ό,τι δρόμο έμεινε
τι να ξεχάσω;
το βράδυ
στην αγριοθάλασσα
ξομολογιέμαι

κι εσυ 

χορεύεις ακόμη

γαλαζοθρεμμένη

φοράδα του σύμπαντου
κι όλο μακραίνεις
κι όλο ο χορος σου με σώνει
και στα πυκνα σου μαλλια
πού 'χεις για χαλινάρια
σιγομπερδεύονται
οι τελευταίες νότες
απ' το πεντάγραμμο
ένα μι
ένα μι
ένα λα
Σ-ιωπη...

η αρχη είναι εμπνευσμένη και μεταφερμένη

απ' το βιβλίο "Η ναυμαχία της Σαλαμίνας έγινε έξω απ' το Πέραμα"

του Α. Γκίνσμπεργκ, μτφ. Σεσιλ Ιγγλέση

τα υπόλοιπα ασυναρτησίες του Νάυτη...

το βουνο

"για να δεις μακρυα,

πρέπει ν' ανέβεις σ' ένα βουνο",

σκέφτηκε ο άντρας,

δρόμο επήρε

και δρόμο άφησε

κι έφτασε στην κορφη

κι από κει

κοίταξε πέρα

κι είδε πια τον ανοιχτο ορίζοντα
μα ξαφνικα
κει κάτω απ' όπου ξεκίνησε

το καράβι ξεμακραίνει!

έμεινε για μια στιγμη

εκει

ακίνητος

κι αποσβολωμένος

σαν τον Ξέρξη

σε πέτρινο θρόνο

κι όσο κι αν φώναζε

κανεις πια δεν τον άκουγε

εκείνος στο ζενιθ

μα κάτω εκει

το καράβι να φεύγει

και τότε

μιά που κατάλαβε

και μιά που πήδηξε απ' την άκρια του βράχου

να φτάσει στη θάλασσα γρηγορότερα

κι εκει εναέρια

τον χαράκωσε ο ήλιος στο νεύρο του ματιου
έτσι

που κάθε πρωι

ξυπναει με το ίδιο όνειρο

να του θυμίζει

πως τα μάτια της ψυχης

δεν χρειάζονται οπτικο πεδίο

για να δούνε καθαρα...

μεταίχμιο

η πόρτα δεν είχε κλειδαρια

μήτε μεντεσέδες

δεν άνοιγε

μήτε έκλεινε

ήταν εκει

ή δεν ήταν

την έβλεπε κανεις

ή όχι

στημένη στο μεταίχμιο

καθένας την λογάριαζε

όπως μπορούσε

μπες

βγες

μα μονάχα 

όποιος κουβαλούσε μέσα του τη σπίθα

μπορούσε να περάσει το κατώφλι

και κατα πώς του έπρεπε

ανοιγόταν στ' ανοιχτα

ή σκήνωνε 

σ' αμουδερη αγκαλια

και στην δίδυμη μετώπη

απ' όπου κι αν το κοιτούσες

ένα ξόρκι

με πέντε γράμματα...

το άλλοθι

απ' το πιοτο το σώμα σου δεν λέει να καθαρίσει
τις άδειες τις παλάμες σου σαν πόρτες τις σφαλας
κι όσο άν την τύχη βλαστημας, δεν λέει να γυρίσει
τ' άστρο που κρυφανάθρεψες στη νύχτα το πουλας

μαύρος καπνος τα σωθικα σού 'χει σημαδεμένα
στο μπράτσο σου η μποέμισσα στερνα αιμορραγει
κι έχεις τις πόρτες ανοιχτες και τα σκυλια δεμένα
λυσσάει μέσα τ' Αθάνατο μα δε νογάει να βγει

κι όσο κι αν πιεις
τι ν' αρνηθεις;
που Άλλοθι πια δεν έχεις
και τ' όνειρο ξεστράτησε
και σ' άφησε γυμνο
τώρα κανεις δεν σε ρωτα
-αντέχεις;
-δεν αντέχεις;
κοντυλοφόρος αδειανος
και άλμπουρο ορφανο

ξομολογιέσαι στη βροχη, άδικα μη σε πνίξει
τ' αδέρφια σου τα κύματα δεν σε παρηγορουν
τις συμβουλες που σού 'δωσαν έχεις αποκυρήξει
τα χάδια, χωροφύλακες που σε κατηγορουν

απάνω σε παλια καρφια κοιμάται η έμπνευσή σου
κείνο που αλήθεια λόγιαζες έγινε φονικο
ζώσου ξανα την αστραπη, που κουβαλας μαζί σου
και χάσου σ´ ωκεάνειο ταξίδι μυστικο

κι ό,τι κι αν λες
τι ωφελει;
που Άλλοθι πια δεν έχεις
απολογείσαι με πιοτο
και με βαρυ καπνο
και σε ρωτάει ο δικαστης
-κατέχεις;
-δεν κατέχεις;
αγάπη είναι η ποινη!
μα το κελι κενο...

ασυνάρτητες ετυμηγορίες...

κάπου σέρνεται η έμπνευση μου

και μ' αφήνει μόνο 

να γράφω λόγια του αέρα... :)

Μαθήματα υποκριτικης

κι αν η ζωη μας

δεν είχε κάτι

που να μετανοιώνουμε

θά 'ταν φριχτα βαρετη

όσο η δικαίωση

ορίζεται απ' τα λάθη μας

είναι ανούσιο

κι ανόητο

να υποκρινόμαστε

πως όλα καλα καμωμένα

πως εκείνο το φύλο

που δεν σηκώσαμε

εκείνη η στροφη που πήραμε

κείνη η κουβέντα

που μας ξέφυγε

σαν αγρίμι

εκείνη η ψυχη

που προσπεράσαμε

το πάθος

που δεν του δοθήκαμε

κατα πως τού 'πρεπε

τα φιλια

που χαρίσαμε άσκοπα

η αγάπη

που ξοδέψαμε

σε χίμαιρες

και κείνη που αρνηθήκαμε

από εγωισμο

ή από ματαιοδοξία

τα ναι

που προδώσαμε

τα όχι

που ξεχάσαμε

όλα καλα

τα λογιάζουμε

και λέμε

"κείνα με φέραν ως εδω"

μα τα σημάδια

στις πατούσες

στα χέρια

στα χείλια

στα σπλάχνα

στη μιλιά

δεν σκαμπάζουν την τέχνη

της υποκριτικης

κι έτσι

αντιπαλεύουμε

τη φυσικη μας μελαγχολία

φροντίζοντας

να τα στιβάζουμε

στ' ανήλιαγα ξέφτια

του μυαλου μας

όπου περιμένουν καρτερικα

άλλη μιάν αυλαία...

το μέλι

νά'χα ένα μαχαιράκι

να σε τρύπαγα λιγάκι

να σου κάνω δυό τρυπούλες

σαν της πασχαλιας τις βούλες

νά'χα βρύση από χρυσάφι

στάλα να μην πάει στράφι

να μαζέψω στο βαρέλι

της καρδιάς σου τ' άγριο μέλι

νά'χα δίψα να μερέψω

να το πιω να ξεμπερδέψω

μα για σένα θα τ' αφήσω

να μου το γυρέψεις πίσω

νά'χα κι ένα καθρεφτάκι

που να σού'μοιαζε λιγάκι

να το δεις, να πεθυμήσεις
και το μέλι να ζητήσεις

τελευταίο καιρο γράφω και νιώθω

σα να ταξιδεύω στην περιφέρια ενος κύκλου

ή μιας θύελλας... θα δούμε.

ακατανόητο

στο ακατανόητο

ακουμπάω τις ελπίδες μου

φοβάμαι

τις μεγάλες λέξεις

τις επικίνδυνες

τις παραχώνω στην ανυπαρξία

στο νεκροζώντανο

φοβάμαι

το φως, που κουβαλάω,

φτιάχνει σκιες

που δεν υπάρχουν

δεν προσπαθω πια να εξηγήσω

μόνο φοβάμαι

κάθε γραμμη και σκαλοπάτι

άλλοτε προς τα πάνω

κι άλλοτε προς τα κάτω

σκοντάφτω 

πάνω στις δύσκολες λέξεις

πέφτω και τσακίζομαι

και σπάω

και το φως

στ' ασύλητο σκοτάδι

συνεχίζει

φτιάχνει σκιες

χαστουκίζει καθρέφτες

αποκαλύπτει ρωγμες

πρόστυχο φως της αλήθειας

αν δεν σ' αγαπούσα

τόσο

θα σ' έσβυνα

μισης ανάσας πνοη

ζύγι της αδυναμίας μου

ακατανόητο

θα σε μεταναστεύσω

στις ατέλειωτες μέρες

του νότιου ημισφαίριου

αδρανες

κάτω απ' τον μόνιμο ήλιο

στο ακατανόητο

ν' ακουμπάω τα μάτια μου

στο απλανες
να ταξιδεύω τις σιωπες μου

τώρα φοβάμαι

όχι για μένα

εμένα

μην τρομάξει κανεις

αυτα παθαίνω με τους σουρεαλιστες

και τις υπέροχες λέξεις τους... :)

τα του Καίσαρος

να ξέρεις
άν'ποτε για έρωτας λογιάστηκα

εσυ ήσουν η πατρίδα μου

λαχτάρα του νόστου μου

της υπομονης μου

σπασμένη κλεψύδρα

έλα τώρα
να πάμε μια βόλτα

εκει που σουλατσάρουνε οι κολασμένοι

να σου δείξω

πώς πέφτει ο ήλιος

μέσα στην κοιλιά της φωτιας

κι άν'ποτε ταξίδεψα,

στους δικούς σου ταρσανάδες

σκαρώθηκαν τα κύτη απ τα καράβια μου

κι η ανάσα σου,

η αδερφοφάδα του Αίολου,

γιόμιζε τα πανια μου

ταξίδι πρωτοτάξιδο

ρομφαία της επιμονης μου

έλα να πάμε στ' ανοιχτα

να βυθιστούμε στ' άγουρα περιβόλια

κι εκει, γυμνοι

ν' αναμετρήσουμε

τις πληγες μας

ξομολογήσου μου το τραγούδι σου

κι εγω

θα σου κεντήσω δυό δοξαριες

και το κορμι πεδίο δόξας

άν'ποτε είχα όνομα

εσυ τ' αλφαβητάρι μου

του ονείρου μου τ' ασύμβατο

κι απόδειξη τρανη του δικιομου μου

πάμε να δεις πού σ' έχω ξενιτέψει

ερήμην σου

στις θάλασσες της προσμονης

στων βράχων το μετόχι

στης νύχτας τις αποκοτιες

στα άμμωμα λάθη

σε μπάρκα αλύτρωτα
σε ρεσάλτα
σε φυλακες
στους προμαχώνες
στις αποδράσεις
εκει

ήσουν εκει, 
ερήμην σου

ερήμην μου

καιρός να μάθεις

πως όποτε γίνομαι αίνιγμα

καθρέφτισμα των μυστικων σου γρίφων είμαι

Σφίγγα λαμπρή της μοναξιας μου

της αφροσύνης μου παράλογο
της αλαφρότητάς μου άσπονδο βαρύδι
και της ραστώνης μου πάλευκο φτερο
έλα μαζι μου
να καταλάβεις κι εσυ
πως όλα τούτα
δεν άξιζαν 
μήτε το σάλιο της Αγάπης
που ακόμη με δαγκώνει αλύπητα
και με γκρεμίζει μέσα σε στρόβιλο φριχτο
για να με σώσει
στα ύστερα του δρόμου
δυο σπιθαμες απ' τους βυθους
κι απά στα πέντε της τα γράμματα
νά 'ρθει να με απλώσει
να με χαϊδολογήσει
μήπως και καταλάβω
(άν'ποτε)
πως τα ταγμένα μου τα νυχτολόγια
σε κείνη
που σε γέννησε
για πάντα θα χρωστάω... 

αφι-ερωμένο

δάχτυλα

φωτια στην σύλληψη

θύμα εξιλαστήριο

κρύσταλλο και φιλντίσι

περνάς το χέρι

πάνω απ' τα πυροτεχνήματα

και φυτρώνουν

σε πυρωμένες γλάστρες

τα μονοκοτυλήδονα

οι μέρες ζητιανεύουν ήλιο

κι οι νύχτες αψέντι

δώδεκα βράδυα

τόσα ήταν

που χλεύαζε η υπεροψία μας

την θλίψη των βράχων

για τις θάλασσες

που κρύφτηκαν στις μυστικες καταβόθρες

φωτια και πάγος

κι ύστερα

ήρθαν κι αγρίεψαν οι ρίζες

κι εκει

πάνω στη μάχη

δια πυρός και σιδήρου

φίλησα τα δάχτυλά σου

και λυθήκανε τα μάγια... 

αναδρομικα και εκ βαθέων

γύρεψα θάλασσα, κι έγινες βράχος
κι ό,τι κι αν ήξερες, φύλλο, φτερο,
σαν υπερίωνας, σαν μονομάχος
σαν ρίζα, πού 'σμιξε σ' ένα χορο
κι ήρθε και φύλλωσε πάνω στο κύμμα
νήμα του βράχου, του ήλιου φως
στ' άχραντο φίλημα το πρώτο βήμα
της αμαρτίας μου ο εξαγνισμος

γύρεψες θάλασσα κι έγινα ρότα
κι ό,τι κι αν πίστεψα, αίμα, σκουρια,
σαν καραβόπανο, τριμμένη σκότα
σαν λαγουδέρα από αγριελιά
που ήρθε κι αρμάτωσε το τρεχαντήρι
κλάμα της Άνασσας, του νου φευγιο
στο τραπεζάκι σου τ' άδειο ποτήρι
κι απά στα χείλια σου ο αγιασμος

ό,τι πιστέψαμε, όνειρο, σκόνη
κι ό,τι κι αν ξέραμε, τύχη τυφλη
φάροι και ύφαλοι και σταυροδρόμι
για ν' ανταμώσουμε σα ναυαγοι...

στην Γυναίκα

(με τα πολλα ονόματα)

που μου το φύσηξε στ' αυτια, στα μάτια,

στο μυαλο

μα περισσότερο απ' όλα

στην ψυχη μου!

:)

μικρο λαϊκο (3)

τρία φιλια χρωματιστα
τριών λογιω φεγγάρια
μαλώσανε με το Θεο
κι αρχίσανε παζάρια

Θε μας μη μας εχτρεύεσαι
και μη μας περιπαίζεις
Συ 'σαι που μας εγέννησες
και τώρα τι γυρεύεις

δεν σας χαρίζω κανενος
ταγμένα φυλαχτα μου
κι ούτε ένα μην ξενιτευτει
από τα σύννεφά μου

τρία φιλια ζωγραφιστα
τρεις άλικες νεράϊδες
το σκάσαν απ' τον Κύρη τους
τον βάλαν σε μπελάδες

τό 'να το βρήκε στα σκαλια
το άλλο στην ποδια της
μα τ' ομορφοκαλύτερο
κρύφτηκε στα φιλια της

εντάξει, αυτο είναι λίγο χρωματιστο...

μα βγήκε από μοναχό του κι είπα να τ' αφήσω

:)

μικρο λαϊκο (2)

όταν περνάω απ' τα παλια μας τα λημέρια
και με ρωτάνε όλοι οι μάγκες πού γυρίζεις
δεν απαντάω και στ' αλήθεια δε μου καίγεται καρφι
γιατι κι εσυ απ' τη ζωη μου έχεις χαθει

τα Σαββατιάτικα τα βράδυα στο λιμάνι
σ' όποια αγκαλια κι αν ξενυχτήσεις δε σε φτάνει
μα δε με νοιάζει και στ' αλήθεια δε μου καίγεται καρφι
αφου κι εγω απ' τη ζωη σου εχω χαθει

μ' αν σε πετύχω κάνα βράδυ στην Καστέλλα
θα σε βουτήξω και θα κλέψω τα φιλια σου
κι αν μου θυμώσεις βρε στ΄ αλήθεια δεν μου καίγεται καρφι
αφου και πάλι το πρωι θά 'χεις χαθει

άντε, άλλα δυό μείνανε

και μετα πάμε μοδίστρα... :)

καλημέρα!

αποστροφη

δεν θέλω
την αγάπη
πού 'ρχεται στο τέλος
τις σπαταλημένες αυλαίες
μαθαίνοντας
πώς κατεβαίνεις απ το σανίδι
πώς κλείνεσαι πάλι
στο ψυχοκαμαρίνι σου
δεν θέλω
τις άψυχες εντάσεις
του ρολογιου
με τους χάρτινους δείχτες
και το τρεμμάμενο εκκρεμες
κείνες τις θολες μέρες
τις σκονισμένες νύχτες
τις λερες θάλασσες
όπου εκβάλουν λασπωμένα ποτάμια
δεν θέλω όσα δεν διάλεξα
τους οικτιρμούς σας
τις άγονες γραμμες
των βραδυνων πηγαινέλα
δεν θέλω
τ' άσκαφτα φιλια
τ' ασημάδευτα χάδια
το απλανες
το απαρέμφατο
το άβατο
τ' αμφίσημο "έλα"
τους τοίχους στους στίχους
στη μιλιά
στις κραυγες
δεν θέλω άμυνα
συναλλαγη
παραλλαγη
παράλλαξη
κατοπτρισμους
σε λιμνάζοντα
αδιαφορία
δεν θέλω
δεν θέλω να  διψάω
να πεινάω
να ποθω
τ' απρόσιτα ταξίδια
και την απώλεια
της ευεργετικης αναισθησίας μου
δεν θέλω τη σιωπη
των τραγουδιων
των ποιητων
των βράχων
τις άναρθρες κραυγες
τις υποσημειώσεις
και τα υστερόγραφα
δεν θέλω βλέμματα απλανη
κορμια παράταιρα
κλεμένα ναι
φοβισμένα όχι
ανόητα γιατι
κουρδισμένα πάμε
αδυσώπητα τέλος
αλυσσοδεμένους έρωτες
δεν θέλω
την αγάπη πού 'ρχεται στο τέλος
εν κατακλείδι,
δεν θέλω
ν' αγαπάω τα σημάδια μου
κι ας είναι αυτα
που μου θυμίζουνε,
απαράμιλλα,
τα όσα οφείλω ν' αποστρέφομαι...

κι άλλα πολλα...

mortuus Ceasaris

τώρα εδω πάλι
σαστισμένος
μ' ένα μπαστούνι έμπνευσης κουτσης
κι αδέσποτες λέξεις
που στοιχίζονται ως παρελαύνοντα μόρια
μιας βροχης αδικαιολόγητης
και πίπτουν
πίπτουν...
πίπτουν...
στοιχισμένες κι άσκοπες
γλυστράνε απ το κεφάλι στο σβέρκο
κι από κει, κάτω απ το πουκάμισο
σουλατσάρουν πρόστυχα
στη ραχοκοκκαλια
κι ανατριχιάζουνε
φωνήεντα παγωμένα
εδω
εξορισμένος στρατιώτης
με δανεικο αμπέχωνο από φύκια
πεζος και ναύτης
ερημωμένο υπερωκεάνειο
καθισμένο στο μώλο
που σούρνει τη σκουριασμένη κοιλια του
στην πορεία του άνευ
του άνευ
άνευ...
ανευ ουσίας
ξένος μέσα στο ίδιο του το σώμα
etranger, stranger, fremde, sconosciuto
πάλι εδω
επίμονος
άεργος λογοπλάνος
με τσαλακωμένη περιφάνεια
κι ένα παράσημο της ντροπης
εραστης μιας ματαιόδοξης δεντρογαλιάς
επικίνδυνης στις ειδούς του Μαρτίου
όπου σαν Καίσαρας
θα πέσει μαχαιρωμένος
στο κεφαλόσκαλο του κήπου
με τα παγωμένα αγάλματα
και τα σκαλια τα βαμμένα δικό του αίμα
αίμα...

μην το παρεξηγάτε τούτο

πολυκαιρισμένο είναι

αλλα όσο και να ζορίζω το κεφάλι μου

δυσκολεύεται να ολοκληρώσει κάτι καινούργιο

έτσι βρήκα αυτο ανάμεσα σε κάτι αδερφάκια του

της μελαγχολίας και του θυμου

και τό 'βγαλα ν'αεριστει... 

με το συμπάθειο κι όλας.. :)

ο ανεκπλήρωτος στίχος

γι αλλου μπαρκάρησα

δεν είχα χάρτες

έριχνα απ την πρύμνη λέξεις

και κουβέντες

για να βρω τον δρόμο

αν τύχει και γυρίσω

ή για να μην με χάσεις

ή και τα δυό

μείναν οι ανάλαφρες

στο κύμμα

κάποιες τις φάγαν τα γλαρόνια

κι οι βαρυσήμαντες βουλιάξανε

κάποιες αγαπηθήκανε

με κάτι ξεχασμένα ναυάγια

κι έτσι που τα κατάφερα,

πώς να με βρεις πια;

αφου δεν πρόλαβα ποτε

να σε μάθω να βουτας μέσα μου...

μικρο λαϊκο

της νύχτας τα τελώνια

σαν το περάσω της ζαλούρας το κατώφλι
κι απ' το τσιγάρο όλα θολώνει ο καπνός
μικρα πετούμενα με παίρνουν στο κατόπι
και της ανάσας μου βαραίνει ο ρυθμος

μου λαθροπίνουν το κρασι της νύχτας τα τελώνια
του αστρολάβου του παλιου ραγίζει το γυαλι
κι η αγκαλια σου ένα νησι να ναυαγήσω χρόνια
γιατι ήρθες και μου τό 'κλεψες εκείνο το φιλι;

γλυκολαλούν στην πόρτα μου της νύχτας τα τελώνια
θέλουν τα κατεργάρικα θα κλέψουν το κρασί
μα γω μες το μεθύσι μου για παντα θα υφαίνω
την γεύση που μου χάρισε της Φοίβης το φίλί.

όταν νυχτώσει κι οι σκιες με ξεγελούνε
κι είναι το σπίρτο το κλειδι στον ουρανο
κάποιοι μου κλέβουν τις γουλιες που με μεθούνε
και μουρμουρίζουν το δικο μας το σκοπο

μου λαθροπίνουν το κρασι της νύχτας τα τελώνια
του αστρολάβου του παλιου ραγίζει το γυαλι
κι η αγκαλια σου ένα νησι να ναυαγήσω χρόνια
γιατι ήρθες και μου τό 'κλεψες εκείνο το φιλι;

μου γλυκοπίνουν το κρασι μα εγω δεν τα μαλώνω
αφου ως το γλυκοχάραμα μεθούσαμε μαζι
κι αν με πειράζουνε πολυ εγω δεν τους θυμώνω
αφου μου τό΄παν τ' άτιμα πως τα' στειλες εσυ



διανθισμένο και διασκευασμένο
με το υπέροχο τρίτο στιχάκι απ την flash!
κι έτσι θα μείνει! :)

στο μεταξύ, υποχέθηκα στο Δημοσθένη

έξη μικρα λαϊκα να τα ντύσει

αυτο είναι το πρώτο
σκαρώνω ακόμη δυο τρία
μαζι με κάτι παλια, κι ορίστε μας :)

διαβάζω...

Πήρα να διαβάζω ένα βιβλίο.Ένα βιβλίο σημαδιακο. Πού 'χει μέσα του μιαν αφιέρωση σα να την κουβαλάει στα σπλάχνα του. Σα νά 'ναι ο δικιωμός μιας αγάπης πού 'ζησα. Σαν χαστούκι. Και σαν χάδι. Σαν άρνηση στο θάνατο μιας εποχης. Αναρτιχίλα π' ανασαίνει πυρωμένες στάχτες. Ποτάμι άγριο που ξεδιψάει τις λερωμένες καλαμιες στις εκβολες του. Που κουβαλάει αγόγγυστα τα μουσκεμμένα φύλλα απ' την υλήεσσα της ψυχης μου. Πνοη και θύελλα. Τσιγάρο που αργοκαίει στο τασάκι και κρασι σ' ένα ποτήρι της ταβέρνας, που τσούγγριζαν τα μάτια μας στα θολωμένα φώτα του λιμανιου στ' αντίκρυ.

Τούτα κι άλλα μου γεννάει αυτο το βιβλίο.
Που κουβαλάει την αφιέρωση απ' τα σπλάχνα του.
Κι απ τα δικα μας.

Θα τα γράφω...