η συνειδητότητα της αξίας.... (λίγο βαρυς ο όρος ε? το ίδιο κι η αξία...)

αναδρομές κι επιστροφές στο μέλλον...

κι η μελαγχολία είναι στο πρόγραμμα...

συντηρείται από εκείνη την αδιόρατη και σχεδόν ανεπαίσθητη συναίσθηση

μπορώ πια να γράφω όμως!

λυτρωτικό το χαρτι

καθρέφτης

σου επιστρέφει ό,τι του έδωσες

κι έχει το κάτοπτρό του αντανακλάσεις απ την πραγματικότητα

σα να βλέπεις τα τοτινά σου συναισθήματα ανασκευασμένα

διαμορφωμένα και δομημένα αρχιτεκτονικά σ ένα σύνολο

άλλες φορές σαν πύργος της Βαστίλλης 

κι άλλοτε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα...

η διαφορα στα "υλικά" και στο κονίαμα...

συνηθίζω καμμια φορα να λέω "ζωή μας είναι ό,τι δώσαμε"

"...κι όσα μας χάρισαν, κάπως πληρώσαμε" θα μπορούσε να συμπληρώσει κάποιος

ή μήπως τό'χει ήδη κάνει;

(έχω ειλικρινά εντυπωσιαστεί απ το πόσο εύκολα μου βγαίνουν οι ρίμες τελευταία...)

κι όπως έτσι ξεκινάω με μια δόση μελαγχολίας, ξαφνικά...

κοιτάζω λίγο πιο προσεκτικά και παρατηρω

θέλω να φτάσω στην απαρχή και την πηγη

κι αρχίζω να σκάβω 

κι έτσι όπως προχωρώντας βαθύτερα ξεθάβω και ξεσκονίζω και ανακυκλώνω

διαπιστώνω το εξης παράλογο:

είμαι πια τόσο γεμάτος που αντιμετωπίζω έλλειψη χώρου...!

ναι "ζωη μου είναι ό,τι έδωσα και δίνω"

μα όλα αυτα που ξαφνικά βρίσκομαι να ξεθάβω και να ξεσκονίζω και ν'ανακυκλώνω

πως βρέθηκαν εδω;

και δεν είναι αποδείξεις...

κι όσο τα κοιτάζω τόσο διακρίνω πολύτιμα...

σπάνια, συναρπαστικα, ερωτεύσιμα, ερωτικα... κι άλλα συναφή...

κι ούτε που σκέπτομαι να τ'απογράψω

είναι πολλά...

γράφω λοιπόν γι αυτά

όπως γράφω και για κείνα που έδωσα

που σκονίζονται σε άλλες αποθήκες

που περιμένουν τον παραλήπτη ν απορήσει όπως κι εγώ...

και να γράψει για κείνα

η να τα φορέσει περήφανα και να τα βγάλει βόλτες...

όπως τώρα δα κάνω κι εγώ...

είναι η δική μου σειρα...

"ζωη σου είναι ό,τι εδωσες, κι ό,τι πήρα χωρίς να το καταλάβω"

ευχαριστώ...

ευχαριστώ...

ευχαριστω...

τώρα μπορώ να χαμογελάσω λίγο... λίγο παραπάνω εννοω...