μη με ρωτάτε γιατι μοιάζω θυμωμένος... δεν ξέρω...

τίγκα στο ψέμα

η κουρασμένη σας ζωή φτάνει στο γέρμα

τυφλός στρατιώτης

ένας θλιμμένος ηττημένος δον κιχώτης

ουρά ζητιάνοι

στο περιθώριο η σκέψη σας δε φτάνει

λειψη ελπίδα

χωρις ουσία, χωρίς μέλλον και πατρίδα

ζήλια και φθόνος

όποιος φοβάται τη ζωή θα μείνει μόνος

μυαλα κομμάτια

τι να τα κάνω τα χρυσα σας τα παλάτια

κορμι και βλέμμα

κι έχω ένα όνειρο που φτάνει ως το τέρμα

γυρνω σελίδα

πρασινογάλαζη αστραφτερη ασπίδα

και επιμένω

και ταξιδεύω

και δεν κοιμάμαι και στα όνειρα πιστεύω

και πολεμάω

και αγαπάω

και δεν με νοιάζει που θα βγω και που θα πάω...

(ουφ... ξεθύμανα...)