δε με νοιάζει

δεν με νοιάζει καθόλου που βρέχει

την αγαπάω τη βροχη...

περισσότερο αγαπάω αυτην εδω την όψιμη ανοιξιάτικη...

ίσως γιατι μου μοιάζει τόσο παιδικη και δροσερή

και τη ίδια στιγμή τόσο αστραποβροντούσα και υγρη

σαν το φιλι της...

μια μέρα

ένα βράδυ

θα την φιλήσω πάλι κάτω από ένα μπαλκόνι

στη μέση του δρόμου

σ΄ ένα παγκάκι

στην άκρη στα βράχια

κάτω από ένα παλιο κιόσκι

στον ταρσανα με τις πεθαμένες βάρκες

σ'ένα καράβι της γραμμης

και θα βρέχει...

κι αν από τύχη ή ατυχία είναι ο καιρός αίθριος

πάλι δεν με νοιάζει καθόλου

που είναι το φιλί της σαν όψιμη ανοιξιάτικη νεροποντη, σας το είπα;

Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα
σ' αυτή την αγκαλιά
στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα
στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

Βρέχει και στους καταυλισμούς
χορεύουν τα παιδιά
στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι
στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες
το δρόμο και το νου
και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι
κι άθελά μου με τραβάς αλλού

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά