μη γελαστεις...

δεν έχω κάποιο χάρτη μυστικο
που οδηγει στο θησαυρο που επιθυμεις
μόνο ένα παλιο τσαλακωμένο φυλλάδιο από δρομολόγια
ένα κομμένο εισητήριο από πλοίο γραμμής
κι ένα μισογεμάτο μπουκάλι νερου
μην και διψάσω
προμήθειες δεν υπάρχουν
ούτε υποζύγια για τις αποσκευες
και τι αποσκευες νομίζεις πως κουβάλαω;
ένα σκουριασμένο χαρτοκόπτη απ το Τολέδο
μια φωτογραφία ασπρόμαυρη από ένα ζευγάρι μ' ένα παιδι στη μέση βγαλμένη στη Ριέκα
μια μπούκλα
ένα τσακμάκι
τα τσιγάρα μου
τις φωτιες και τα σημάδια μου
ένα ζευγάρι γυαλια
κι ένα βιβλίο χιλιοτριμμένο
φτασαμε, αλλα στάσου...

δεν έχω οδηγίες για το πως κουμαντάρεται αυτο το σκαρι
ούτε για το πως μπορεις ν ' ανέβεις την ανεμόσκαλα
έτσι που το μπότζι λικνίζει το καράβι
σού'ρχεται η κουπαστη στο σαγόνι κι έπειτα ψηλώνει ίσα με πενήντα οργιες
κρατήσου καλα
όχι πως θα πνιγεις αν πέσεις
μα φοβάμαι μην και αποκαρδιωθεις κι αφήσεις τα σχοινια και κολυμπήσεις στην ακτη
εγω;
πολλες φορες...
κι όλες στα συγκαλα μου
πιωμένος ανεβαίνω ευκολότερα
σα τη μαϊμου στο μπανανόδεντρο
όχι δε φοβάμαι αν πέσω πάλι στη θάλασσα
ούτε καν οι σκύλοι δε λιγουρεύονται να με δαγκώσουν
γι αυτο σου λέω, κράτα σφιχτα
αν θες ανεβαίνω πίσω σου και σε βαστάζω
ναι, σ αντέχω
φτερο είσαι, κι έτσι κι αλλιως αποσκευές δεν έχεις ούτε κι εσυ
στις τσέπες σου χωρουν όλα
όσα στη καρδια μας φυλάμε δεν βαραίνουν
σίγουρα, ούτε οι στεναχωριες δε βαραίνουν
άκου που σου λέω
μη με βλέπεις έτσι λεκιασμένο κι ασιδέρωτο και με κουρέλια
μονάχα εκείνη τη γωνια κρατάω καθαρη
γι αυτο δε φοβάμαι
ανέβηκες;
μπράβο σου, μονάχη σου ε;
έτσι έπρεπε
βάστα ν' ανέβω και του λόγου μου...

δεν έχω τίποτε να σε ταϊσω σ αυτο το ταξίδι ξέρεις,
κι εκείνα τα τελευταία φύλα από χτενόχορτο που 'χα μαζέψει τα κεραστήκαμε ψες το βράδυ
κάμε υπομονη, πάρε απ τη δικια μου, περισσεύει...
έτσι που αγριεύει η ανάσα σου και μακραίνει η ματια σου λέω πως χάνεσαι ώρες ώρες
όχι, δεν έχω ρολόϊ
που δε με συφέρει ίσως, γι αυτο, ναι
ζαλίστηκες;
να κοιτας μακρυα για να μη ζαλίζεσαι
ναι, πέρα στον ορίζοντα
τα κοντυνα ζαλίζουνε
πες μου πως τραγουδιέται εκείνο το ασύρτικο που μού λεγες προχτες;
ναι, κείνο το αργόσυρτο που μου το τραγουδούσες ψιθυριστα...
δεν έχω φωνη, δεν έχω νότες,
το ξέρω
δεν έχω μήτε μάτια να διαβάσω παρτιτούρες
καρικατούρες σκαλίζω στα τετράδια
κάνω πως γράφω γράμματα σε σημαίνοντες
κι έπειτα τα διπλώνω όπως οι παλιοι βυζαντινοι κι έχω βρει κι ένα κομμάτι προφυρο βουλοκέρι και τα σφραγίζω λες πια κι είμαι δόγης.
στράβωσε ο καιρός
πάω στη πλώρη να γραδάρω τα νερα
μη και πέσουμε σε ξέρα...

δεν έχω κανένα χάρτη μυστικό 
που να οδηγει στο νησι που θέλεις
και του εξάντα το γυαλι έσπασε στη φουρτούνα
και χωρις γυαλι δεν μπορω να μετρήσω τον ήλιο
χωρις χάρτη πάω, χωρις ήλιο όχι
χωρις συγγνώμη δε πιάνει το πανι αέρα
χωρις φευγιο δεν έχει επιστροφη
χωρις πατρίδα δεν έχει διακριτικα το καράβι...



βάζω το μαντήλι με το μονόγραμμά σου στη καβίλια και το σηκώνω
τι κι αν είναι κάτασπρο σα το λαιμο σου
πειρατικο είναι αυτο το γαλόνι
με ναύτες μεθυσμένους και καπετάνιο κλέφτη
πειρατικο και φοβερίζει
κι εσυ δεμμένη στο ακρόπρωρο γοργόνα

μη γελιέσαι!
γιο-χο-χο γιο-χο-χο

μη γελιέσαι!