αναδρομικο.....

Στο κουρασμένο το βήμα μου ήρθε να προστεθει η ξαφνικη νεροποντη. ανοιξιάτικη. Κι όπως όλα τ'ανοιξιάτικα, ορμητικη κι αναπάντεχη. Σαν στους τροπικους. Μόνο που προς τα κει ποτε δεν ταξίδεψα. Λέω να πάω μαζι σου. Έπιασα να σέρνω τα πόδια μου πλατσουρίζοντας προς το γείσο μιας παραλιακής πολυκατοικίας. Ίσα που με χωρούσε το πεζούλι. Κόλλησα με τη πλάτη, ένα στο τοίχο. Βράδυ, μούσκεμα ως τις κάλτσες μου κι ήρθε μου  η έμπνευση να στρίψω τσιγάρο. Στη χούφτα μου διαλύθηκε το χαρτι με τον καπνο. Χαμογέλασα. Ηθελα τόσο ένα δυνατο πιοτο. Να έρθει το οινόπνευμα και να τα κάψει όλα. Εσκυψα το κεφάλι και είδα τη βροχη να χτυπάει στα παπούτσια μου όπως ξεμυτούσαν απ το περβάζι. Που να φυλαχτεις... Γέλασα που πριν λίγο γυρνούσε στο μυαλο μου ο στίχος του Νερούδα: "θέλω να σου κάνω, ό,τι κάνει η Ανοιξη στις κερασιες". Τούτη την ώρα τις μαστιγώνει Πάμπλο, τις μαστιγώνει...