ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...
Όπου τα χρυσόψαρα μπορει να δαγκώσουν σαν καρχαρίες και οι γοργόνες δεν μπορουν τα μακροβούτια...
της ψυχης
Ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο....
Σάββατο 5 Ιουνίου 2010
κατευώδιο....
νύχτα κι έπιασα πάλι λιμάνι
πιο κει ένα ποστάλι δεμένο κι ο καταπέλτης του ανοιχτός
μοιάζει να μισοκοιμάται με το στόμα ανοιχτο και ξεδοντιασμένο
και τη γλώσσα του ριγμένη στο μώλο
μυρωδια της λαμαρίνας
ανάκατη με πετρέλαιο και λάδια και λάστιχο
γνώριμη μυρωδια
σαν και κείνη του σπιτιου σου
που την συνηθίζεις με τον καιρο και δεν της δίνεις σημασία
μα σου λείπει σαν τη χάσεις
ο βατσιμάνης, ένας γέρος ναυτικος συνταξιούχος,
καθισμένος σε μια πάνινη καρέκλα καπνίζει
χαμογελω σα τον βλέπω να ψάχνει σταθμο σ ένα παλιακο τρανζιστοράκι
(πόσο τα μισούσε τα ποστάλια...)
πίσω η πόλη μου λαγοκοιμάται
ξενύχτηδες ψωνίζουν απ τα βρώμικα στη πύλη
κι εγω που χρόνια προσπαθω να γίνω ένα με τη θάλασσα
μοιάζω δυσκίνητος και γεμάτος στρειδώνα στα ύφαλα απ το καθισιο στο λιμάνι
κι όπως φυσάει ένας ανοιξιάτικος βοριάς
νά'χα πανιά, λέω από μέσα μου, ν' ανοιχτω στο Σαρωνικό
κι από κει στο Αιγαίο, και πιό Νότια στο Κρητικό κι από κει στο Λυβικό το πέλαγος...
και να πατήσω Αφρική
να κάνω το ταξίδι του Οδυσσέα
να βγω στον πηγαιμο χωρις Ιθάκη
νά' ναι η Ιθάκη μου εκείνη
και χωρις νά' ναι Πηνελόπη, να σκωτώσω και τους σαράντα...
κι όπως αφηρημένος αυτα και τ' άλλα σκέφτομαι
και αναθαρίζω, που απ τη σκέψη και μόνο νιώθω ανάλαφρος σα φτερο γλάρου
έρχονται σαν ερεινίες οι σκέψεις πως θα μπορούσα νά'μουν στη θάλασσα
και τα λόγια του
"παιδί μου, ό,τι θέλεις, μα μόνο ναυτικός μη γίνεις..."
κι έμεινα με το μικρόβιο να αναπολω ταξίδια που δεν έκανα...
λιμάνια που δεν έπιασα
κύμματα που δε με δείρανε
γυναίκες των λιμανιων που δεν φίλησα
αναμνήσεις που δε μάζεψα
και η μυρωδια της λαμαρίνας που πάντα αυτα θα μου θυμίζει
χαλάλι του
σ' αυτο αν όχι σ' άλλα του τό 'κανα το χατήρι...
σέρνω τα πόδια μου στην άκρη στο μώλο και κάθομαι σε μια ταλαιπωρημένη μπίντα
στρίβω δυο τσιγάρα και τ' ανάβω
το ένα το πετω στη θάλασσα...
πάει καιρός που έχουμε να καπνίσουμε ένα παρέα μαστρο-Νίκο,
κι έχω τόσα πολλά να σου πω...
κι εσυ που ευτύχησες να ταξιδεύψεις μαζι του...
πόσο γι αυτό σ έχω ζηλέψει.... κι αγαπήσει....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου