που είσαι;

που νά'σαι τώρα;
αυτο το απλο μ' απασχολει
που νά'σαι τώρα;
που νά'σαι στ΄αλήθεια
ακόμη κι όταν εκει, σε βλέπω απέναντί μου
ακόμη κι όταν τότε, σ'ακούω να μου μιλας
να με πειράζεις
να με κερνας
που νά'σαι;
ακόμα και που ξέρω
ακόμα και που νιώθω
που νά'σαι;
τις προάλλες, έβαλα τις στιγμες μας στο κόσκινο
κι έμεινε το άσπρο σεντόνι αδειανό απο κάτω
καμμια δεν πέρασε
καμμια μικρότερη,
καμμια λιγότερη
μείναν όλες ανέγγιχτες μέσα στη κρισάρα του μυαλου μου
που νά'σαι;
δεν είναι πως θέλω να είμαι πάντα εκει
κι ούτε πως θέλω νά'σαι πάντα εδω
είμαι κι είσαι, και έτσι και αλλιως,
μόνο μ' αρέσει να βγαίνω έξω απ το πετσι μου και να σ' ακολουθω
ναι, μ' αρέσει να σε νιώθω κοντα
μ΄ αρέσει γιατι κάθε που σε κοιτάζω κάτι καινούργιο μένει πάνω πάνω στο κόσκινο
προχθες μου ζήτησες να σου κουμπώσω το μενταγιον που σού'χε πέσει
έβαλες τα χέρια και σήκωσες τα μαλλια σου
κι έτσι που στάθηκα εμπρός σου να στο κουμπώσω
και σε κοιτούσα ίσια στα μάτια
μπέρδεψα τα δάχτυλα μου στο λαιμο σου
κι ακόμη εκει τά'χω αφήσει
που νά'σαι;
όχι πως θέλω να πάρω τα δάχτυλά μου πίσω
ούτε κι άλλο τίποτε
μόνο που να,
θά'θελα να ήσουν κι απόψε εδω ...

κι αν δεν μπορεις εσυ
μπορω εγω