κοσμογονία

είναι λες κι όποιος θεος, έπλασε το κόσμο
τό'κανε ίσα για να τον χαλάσει
για να τον δει να καίγεται μονάχα
πυροτέχνημα
τσιγαρόχαρτο αδειανο
που γίνεται παρανάλωμα στη πρώτη ρουφηξια

χέρια,
που ακουμπάνε το ένα τ' άλλο από τύχη
βράδυα ζεστα
που δίνουν τη θέση τους σε μέρες παγωμένες
λόγια φανταχτερα στολισμένα
που κουρελιάζουνε εύθραυστες συνειδήσεις
θάλασσα ρηχη
άμμος που καίει
ήλιος που φθείρει
πέτρες που χορταριάζουνε ακίνητες
στα υποφράγματα

είναι λες κι όποιος θεος έπλασε τον κόσμο
τον έφτιαξε μόνο για να τον καταστρέψει
συνταίριαξε τα θεμέλια του
να συντονίζονται επικίνδυνα
στους ψίθυρους των ματιων σου
και να πέφτουν στο πρώτο πετάρισμα
πρόσεξε...
μην κοιμηθεις...
θα γκρεμιστω με τον κόσμο όλο...

 

 

Στίχοι / Μουσική: Γιώργος Ανδρέου

Όταν με σκέφτεσαι το νιώθω
όταν σου λείπω μου μιλάς
στην αγκαλιά σου με ζητάς
όμως μακριά μου θες να μένεις

Ξέρεις τι θέλω, τι αγαπάω
τα χρώματα, τις μουσικές
τον πυρετό μου εσύ τον καις
κι όμως μακριά μου επιμένεις

Κι όταν σε ψάξω διψασμένος
να πιω από σένα φως και ζάλη
εσύ θα σκύψεις το κεφάλι
και με τα μάτια σου θολά
πριν φύγεις για άλλη μια φορά
θα πεις ο πόνος νίκησε πάλι

Μισή ζωή μισή χαρά
δεν την μπορώ δεν την αντέχω
καλύτερα να μην σε έχω
παρά μαζί και χωριστά

Ντροπή δεν είναι να φοβάσαι
ντροπή δεν είναι να πονάς
όμως μ' αυτόν που αγαπάς
είναι ευλογία να ξυπνάς
είναι ευτυχία να κοιμάσαι

Μα όταν σε ψάξω διψασμένος
να πιω από σένα φως και ζάλη
εσύ θα σκύψεις το κεφάλι
και με τα μάτια σου θολά
πριν φύγεις για άλλη μια φορά
θα πεις ο πόνος νίκησε πάλι

Όταν σε ψάξω διψασμένος
να πιω από σένα φως και ζάλη
μην σκύψεις άλλο το κεφάλι
και με τα μάτια σου θολά
έστω για μόνο μια φορά
μην πεις ο πόνος νίκησε πάλι