σ'έπιασα (;)

βγαίνει ο ήλιος να με δει

κι ο εξάντας μου σπασμένος

χάνω το μαύρο το γυαλι

μου πάει η νύχτα πιο πολυ

στα ξάρτια κρεμασμένος

πορεία δεν έχω να βαστω

κι οι άγκυρες λυμμένες

επιθυμίες μιας ζωης

ακροβασίες μιας στιγμης

στο κύμμα αφημένες

ψυχη, του χρόνου η τροφη

κουράγιο έχω στ' αμπάρι

κι όλο γραδάρω μια οργια

κι ανεμοδείχνω τα πανια

ο ύπνος μη με πάρει

στρειδώνα πιάνει το σκαρι

και στα ρηχα το χάνω

μα απο δω δεν το κουνω

δίνω και γη και ουρανο

να σ'ανεβάσω επάνω

στ' Ανεμοκάμπι στ'ανοιχτα

ρίχνεις σχοινι, και μια βραδυα

ρεσάλτο διατάζεις

πιάνει ο γάτζος στο ψαχνο

σφίγγω τα δόντια και κρατω

ώσπου ν'ανέβεις πάνω....

αλλοπρόσαλος, σχιζοφρενης και φευγάτος,

κάτω απ'τις μάσκες και πίσω απ τους καθρέφτες

πέρα απ την κλασσικη έννοια του χρόνου

σε χώρους που δεν πατησε κανεις άλλος παρα μόνο εσυ

φανατικος, ουτοπιστης και αθεράπευτα...