πράγματα που λιγοστεύουν...

τα μεσημέρια τα παιδια βγαίνουν στις πλατείες
και παίζουν ψάχνοντας αγάπη
κι εσυ κοιτάζεις που τρέχουν
γύρω απ τα δέντρα που λιγόστεψαν
και θέλεις να τρέξεις μαζι τους
θέλεις τόσο πολυ να κρυφτείς
πίσω απ τους κακοκουρεμένους θάμνους
πίσω απ το ψυγείο με τα παγωτα
θέλεις να λερώσεις τα γόνατά σου
να γεμίσεις τα χέρια σου χώμα
θες να ξαναγίνεις παιδι
κι ας σε μαλώσει η μάνα σου στο σπίτι...

τ'απογεύματα όταν αρχίζει και πέφτει ο ήλιος

μαζεύονται οι γέροι με τα καλάμια στο μώλο

κι εσυ τους κοιτάζεις που δολώνουν

και θέλεις τόσο πολυ να κάτσεις δίπλα τους

στο πάνινο πτυσόμενο καρεκλάκι

και να μην μιλας καθόλου
σε μια ηρεμία που όλο και λιγοστεύει

να στρίβεις τσιγάρα και να τους μοιράζεις

κι αυτοι να λένε τις ιστορίες τους

ή να μην μιλάνε καθόλου

κι εσυ να περιμένεις μαζι τους

πότε θα τσιμπήσει κανένα αφρόψαρο

κι όταν βαρεθουν να μαζέψουν τα καλάμια

και να σε καλέσουν στο σπίτι τους για φαγητο

κι ας έχεις φάει, να πας...

τα πρωινα, πριν το πρώτο δρομολόγιο,
στέκεσαι στη γωνία απέναντι απ τους φούρνους
κάθεσαι με κλειστα τα μάτια κι ανασαίνεις
ρουφας με αγωνία τη μυρωδια του φρέσκου ψωμιου
σε μια πόλη που οι μυρωδιες λιγοστεύουν μέρα τη μέρα, και σκέφτεσαι,
να, τώρα βγάζουν το ζυμωτο
τώρα τα κουλούρια θεσσαλονίκης με το πολυ σουσάμι
και θέλεις να κρατήσεις αυτες τις μυρωδιες μέσα σου
θέλεις να σε κρατήσουν για την υπόλοιπη μέρα
κι έχεις κλειστα τα μάτια και ξεχνιέσαι
κι έπειτα νιώθεις πως πέρασε η ώρα και συ είσαι ακόμη εκει
και φεύγεις ευχαριστημένος
κι ας σου γκρινιάξουν πάλι στη δουλεια...

και τα βράδυα, που οι άλλοι κλείνουνε τα μάτια
εσυ κάθεσαι στο δεύτερο παγκάκι στον πεζόδρομο
και βλέπεις σμάρια τα παιδια να κατηφορίζουν
και θέλεις να σε πάρουν μαζι τους
και βλέπεις ζευγάρια να κρατιούνται χέρι με χέρι
και λες, πόσο λιγοστεύουν κι αυτα...
κι ακους τις φωνες τους που αντιπαλεύουνε
την οχλοβοη των παράταιρων μουσικων απ τα μπαρ
και θες να μπεις σ'ένα απ αυτα έστω και μονάχος σου
και να πιεις, να γελάσεις,
να ρουφήξεις νέκταρ τη χαρα
όμως, αυτο που θέλεις πιο πολυ απ'όλα
είναι να κατηφορίσεις όλο τον πεζόδρομο
κρατώντας την απ το χέρι
το θέλεις τόσο πολυ αυτο
κι ας σου γκρινιάξει που σας κοιτάζουν...

το απόβραδο, αξημέρωτα, βγαίνεις στο μπαλκόνι
και δεν ακους τίποτε, δεν βλέπεις άνθρωπο να περνάει
και θέλεις να φωνάξεις πολυ
θέλεις να τραγουδήσεις τόσο που να ξυπνήσουν όλοι
θέλεις να δεις τον κόσμο να βγαίνει στα μπαλκόνια
θέλεις να τον δεις να χαμογελάει, να φωνάζει
να τραγουδάει μαζι σου, ή και μόνοι τους
ο καθένας το δικό του σκοπο
ο καθένας για το δικό του λόγο
αλλα έτσι όλοι μαζι ν' ακούγεται σα μουσικη η παραφωνία
σαν μουσικη που γίνεται σπανιότερη,
σα να άνοιξε ο ουρανος να υποδεχτει μια εποχη που θά'ρθει
κι ας γκρινιάζουν όσοι χάνουν τον ύπνο τους...

αυτη την ανάρτηση σας την υποσχέθηκα...

την είχα σχεδον έτοιμη καιρο

για όσους ξέρουν να εκτιμουν εκείνες τις μικρες στιγμες

γι εκεινους που ξέρουν να διακρίνουν τα πραγματικα πυροτεχνήματα

χάρισμα, με πολυ από κείνο που κάποιοι αρνιούνται να δώσουν

και να μεταλάβουν....