της ψυχης

της ψυχης

Ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο....

ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

πράγματα που λιγοστεύουν...

τα μεσημέρια τα παιδια βγαίνουν στις πλατείες
και παίζουν ψάχνοντας αγάπη
κι εσυ κοιτάζεις που τρέχουν
γύρω απ τα δέντρα που λιγόστεψαν
και θέλεις να τρέξεις μαζι τους
θέλεις τόσο πολυ να κρυφτείς
πίσω απ τους κακοκουρεμένους θάμνους
πίσω απ το ψυγείο με τα παγωτα
θέλεις να λερώσεις τα γόνατά σου
να γεμίσεις τα χέρια σου χώμα
θες να ξαναγίνεις παιδι
κι ας σε μαλώσει η μάνα σου στο σπίτι...






τ'απογεύματα όταν αρχίζει και πέφτει ο ήλιος
μαζεύονται οι γέροι με τα καλάμια στο μώλο
κι εσυ τους κοιτάζεις που δολώνουν
και θέλεις τόσο πολυ να κάτσεις δίπλα τους
στο πάνινο πτυσόμενο καρεκλάκι
και να μην μιλας καθόλου
σε μια ηρεμία που όλο και λιγοστεύει
να στρίβεις τσιγάρα και να τους μοιράζεις
κι αυτοι να λένε τις ιστορίες τους
ή να μην μιλάνε καθόλου
κι εσυ να περιμένεις μαζι τους
πότε θα τσιμπήσει κανένα αφρόψαρο
κι όταν βαρεθουν να μαζέψουν τα καλάμια
και να σε καλέσουν στο σπίτι τους για φαγητο
κι ας έχεις φάει, να πας...






τα πρωινα, πριν το πρώτο δρομολόγιο,
στέκεσαι στη γωνία απέναντι απ τους φούρνους
κάθεσαι με κλειστα τα μάτια κι ανασαίνεις
ρουφας με αγωνία τη μυρωδια του φρέσκου ψωμιου
σε μια πόλη που οι μυρωδιες λιγοστεύουν μέρα τη μέρα, και σκέφτεσαι,
να, τώρα βγάζουν το ζυμωτο
τώρα τα κουλούρια θεσσαλονίκης με το πολυ σουσάμι
και θέλεις να κρατήσεις αυτες τις μυρωδιες μέσα σου
θέλεις να σε κρατήσουν για την υπόλοιπη μέρα
κι έχεις κλειστα τα μάτια και ξεχνιέσαι
κι έπειτα νιώθεις πως πέρασε η ώρα και συ είσαι ακόμη εκει
και φεύγεις ευχαριστημένος
κι ας σου γκρινιάξουν πάλι στη δουλεια...




και τα βράδυα, που οι άλλοι κλείνουνε τα μάτια
εσυ κάθεσαι στο δεύτερο παγκάκι στον πεζόδρομο
και βλέπεις σμάρια τα παιδια να κατηφορίζουν
και θέλεις να σε πάρουν μαζι τους
και βλέπεις ζευγάρια να κρατιούνται χέρι με χέρι
και λες, πόσο λιγοστεύουν κι αυτα...
κι ακους τις φωνες τους που αντιπαλεύουνε
την οχλοβοη των παράταιρων μουσικων απ τα μπαρ
και θες να μπεις σ'ένα απ αυτα έστω και μονάχος σου
και να πιεις, να γελάσεις,
να ρουφήξεις νέκταρ τη χαρα
όμως, αυτο που θέλεις πιο πολυ απ'όλα
είναι να κατηφορίσεις όλο τον πεζόδρομο
κρατώντας την απ το χέρι
το θέλεις τόσο πολυ αυτο
κι ας σου γκρινιάξει που σας κοιτάζουν...




το απόβραδο, αξημέρωτα, βγαίνεις στο μπαλκόνι
και δεν ακους τίποτε, δεν βλέπεις άνθρωπο να περνάει
και θέλεις να φωνάξεις πολυ
θέλεις να τραγουδήσεις τόσο που να ξυπνήσουν όλοι
θέλεις να δεις τον κόσμο να βγαίνει στα μπαλκόνια
θέλεις να τον δεις να χαμογελάει, να φωνάζει
να τραγουδάει μαζι σου, ή και μόνοι τους
ο καθένας το δικό του σκοπο
ο καθένας για το δικό του λόγο
αλλα έτσι όλοι μαζι ν' ακούγεται σα μουσικη η παραφωνία
σαν μουσικη που γίνεται σπανιότερη,
σα να άνοιξε ο ουρανος να υποδεχτει μια εποχη που θά'ρθει
κι ας γκρινιάζουν όσοι χάνουν τον ύπνο τους...






αυτη την ανάρτηση σας την υποσχέθηκα...
την είχα σχεδον έτοιμη καιρο
για όσους ξέρουν να εκτιμουν εκείνες τις μικρες στιγμες
γι εκεινους που ξέρουν να διακρίνουν τα πραγματικα πυροτεχνήματα
χάρισμα, με πολυ από κείνο που κάποιοι αρνιούνται να δώσουν
και να μεταλάβουν....

28 σχόλια:

AERIKO είπε...

Aπίστευτη εγγραφή..αυτά είναι τα πολύ απλά που κακως θεωρούνται δεδομένα..αυτά είναι η αληθινή Ζωή.

Τυχεροί όσοι τα αντιλαμβάνονται και τα ανασαίνουν γιατί τα απλά είναι που δυναμώνουν την ψυχή και δίνουν χρώμα και άρωμα σε όλες τις στιγμές μας. Υπάρχει άραγε άνθρωπος που θα μπορούσε να γκρινιάξει που τον κρατούν απ το χέρι...σκεπτόμενος ότι καποιοι τον κοιτάζουν;

Κακό του κεφαλιού του..αφού μια μικρή βόλτα είναι όλη η ζωή...

Όσο υπάρχω μαθητεύω στο θρανίο της...και όσο προχωρώ ένα νιωθω..
οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά.

Χαμογελαστή Καλημέρα..Μ αρεσει που ηθελες να μας φύγεις ..έλεος..!!

:)



ΥΓ.Μου τη δίνει η λεκτική επαλήθευση στα σχόλια..χαχαχα

Ανώνυμος είπε...

Πέρασα στα γρήγορα να ανταποδώσω την επίσκεψη αλλά δεν προλαβαίνω να κάτσω να σε διαβάσω!Οταν επιστρέψω με το καλό Αθήνα!
Φιλιά πολλά

Υ.Γ Ομορφο blog εχεις κάνει
D.Angel

Ναύτης είπε...

καλημέρα Αερικο!

δεν ήθελα νας "σας" φύγω...
ήθελα να "μου" φυγω
μα δεν έχει νόημα
αρκετη σιωπη μοίρασα στη ζωη μου
δεν αντέχω πια άλλο στη σκια
είδα κι έμαθα πολλα παρατηρώντας
ο καιρος είναι για μοιρασια...


ναι, που λες, οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορα... οι απλες καθημερινες που όσο πάνε και λιγοστεύουν...

η ουσία κι όχι η επιφάνεια...

για τη βόλτα δεν σχολιάζω γιατι μου επιτρέπω και καμμια σπόντα που και που... δεν ξέρεις ποιος μπορει να διαβάζει...


καλημερα και πάλι!


υ.γ. η λεκτικη επαλήθευση αφαιρέθηκε... περιττη ήταν. κι ο marco το είχε πει, οπότε πάει...

:))

Ναύτης είπε...

καλωσήρθες D. Angel,
καλα να περνας και καλη επιστροφη

καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

Να 'ξερες πόσο πίσω με πήγες!!!!

Τί μου θύμησες!!!!!

Εικόνες και μυρωδιές ξεχασμένες...
Γιατί τις ξέχασα;

Στο καλό σου!!!!!!
Μ' έκανες και δάκρυσα πρωϊ πρωϊ..

Καλημέρα....
:)

zoyzoy είπε...

Το σημερινό σου ταξίδι γνώριμο καθημερινό μας!
Δεν στεκόμαστε ή ακουμπάμε επιδερμικά αυτές τις στιγμές μα εσύ μπόρεσες και τις κράτησες μέσα και τους έδωσες πιο δυνατά πιο ζωντανά χρώματα!

Καλημέρα με θαλασσινά @@

fish eye είπε...

omorfo post !!!

Ναύτης είπε...

καλησπέρα liouska,
έτσι, για να μην ξεχνιώμαστε...
στα απλα είναι η ομορφια
στις λεπτομέρειες η αγάπη

Ναύτης είπε...

καλησπέρα zoyzoy,

τα χρώματα είναι η ζωη μας μ'άλλα λόγια...

Ναύτης είπε...

καλησπέρα σου καρδια,
η ομορφια είναι γύρω μας
και μέσα μας, ενίοτε...

:)

Guardian Angel είπε...

Να βγεις στο δρόμο και να λες "καλημέρα" και να σου χαμογελούν, αυτό μου λείπει πιο πολύ.
Αλλά και όλα όσα τόσο όμορφα περιγράφεις θα έπρεπε να είναι απλά η καθημερινότητα μας!
Καλό απόγευμα!!!

Ναύτης είπε...

να σε παίρνουν το πρωι αυτοι που σ αγαπάνε και να σου λένε καλημέρα, τι κανεις, πως ξύπνησες...

ένα χάδι στο μάγουλο, χωρις λόγο...
ένα φιλι στα πεταχτα, έτσι, για καλη τύχη, ένα χειρόγραφο σημείωμα σε κίτρινο χαρτάκι, μια καλημέρα από έναν άγνωστο, ένας καφες την ώρα που ανοίγει η αγορα στη Θεσσαλονίκη, ένα παγωτο δίπλα στη θάλασσα, μια μπύρα με φίλους κάτω από τα δέντρα....


μπορω να γράφω για ώρες...

:))

kovo voltes... είπε...

Ως γνήσια...βόλτα, πρέπει να πω ότι επιβάλλεται να είναι αυθόρμητη και να τη γεύεσαι. Αλλιώς άστο να πάει, μη το κάνεις καθόλου.
Καιρός να μοιράζεσαι ε? Σαν να άργησες λίγο ναύτη μου να το καταλάβεις, άλλα κάλλιο αργά παρά ποτέ...Μοιρασιά...Δεν υπάρχει πιο ουσιαστικό πράγμα στη ζωή.Μοιράσου αυτές τις υπέροχες σκέψεις...

elena porcupine είπε...

Πρώτη φορά στα μέρη σου, στη θάλασσά σου και μαγεύτηκα.Με πήγες πίσω, χρόνια πριν, αλλά με ταξίδεψες και στο μέλλον, όταν πραγματικά όλα αυτά θα εκλείψουν και θα μας λείπουν τόσο μα τόσο πολύ!
Να ΄σαι καλά!
Καλώς σε βρήκα Ναύτη!

Marouli είπε...

Μετα απο ενα τετοιο Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο ποστ τι σχολιαζεις? ε?

Απλα να πω οτι με αγγιξε οοοοοοσο δεν φανταζεσαι και απλα προσκυνω!

Οσο για το τι μου λειπει δεν νομιζω να θες ενα σχολιο μαμουθ :)

Απλα θα πω οτι μου λειπει η ανθρωπινη αληθινη, ανιδιοτελη επαφη..

Μαρουλοφιλακια!

Ανώνυμος είπε...

Ολα λιγοστευουν...η τα αφηνουμε να λιγοστεψουν!

Ταξιδεψα πολύ με αυτες τις λέξεις σου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην αφηνω τιποτα να λιγοστευει!

Ακόμη και τις νοσταλγίες θα ξυπνήσω και θα τις κανω παρόν.

Σε ευχαριστούμε

Ναύτης είπε...

kovo voltes καλημέρα,

δεν άργησα καθόλου να το καταλάβω...
ίσως να άργησα να το δηλώσω
αλλα όπως και να έχει μισω την ψυχοφιλαργυρία....

η ψυχη δεν είναι φτιαγμένη ούτε να κλαίει μονάχη της...

:)

Ναύτης είπε...

porcupine καλημέρα και καλωσήρθες,

τα ταξίδια είναι πάντα καλύτερα με καλη παρέα

:)

kovo voltes... είπε...

Ωραία λέξη...Συμφωνώ απόλυτα.
Καλημέρα.

Ναύτης είπε...

καλημέρα Μαρουλάκι,

έτσι είναι
μόνο που η επαφη η αληθινη και η ανθρώπινη δεν θα την έλεγα ακριβως ανιδιοτελη.

η πραγματικη επαφη για μένα, πηγάζει από ανάγκη, από αγάπη και δεν απαιτει.

να είσαι καλα!

:)

Ναύτης είπε...

Coula καλημέρα,

όλα είναι παρον
και το παρελθον ακόμη
δεν υπάρχει παρελθον
ότι μας συγκινει και μας ταξιδεύει δεν είναι παρελθον, είναι το μέσα μας ταξίδι

καλα ταξίδια λοιπον

εγω σας ευχαριστω

:))

Coffeemug είπε...

Κοίτα τί γράφεις αριστερά Ναύτη. Ξεκίνησες με επίλογο. Ξέρεις το τέλος. Θέλησες την αρχή. Ξεκίνησες με σιωπή και κοίτα τώρα πόσοι σε ακούνε προσεκτικά. Πόσοι περπατάνε δίπλα σου και πόσοι νιώθουν τα όσα λες και τον τρόπο που τα λες. Μοιράσου μαζί μας. Αυτή είναι η αρχή.

Ναύτης είπε...

Καφεκουπίτσα,
στο έγραψα και πιο κάτω,
σας ευχαριστω που μου κάνετε παρέα...
θα είχα χαθει αλλιως

κι έχω τόσα πολλα ακόμη να μοιραστω
τόσα πολλα...

η επόμενη ανάρτηση μου έβγαλε πολυ πόνο... δύσκολη να την περιγράψω...

τα κατάφερα όμως

θα δεις...

:)

Coffeemug είπε...

Περιμένω να δω...
ήμουν σίγουρη για σένα. Δεν σου πάει η σιωπή. Αυτή εδώ η σιωπή.

flash είπε...

πανέμορφη ανάρτηση.. ακριβώς επειδή κλείνει τόση αγάπη..

δυο από τις φωτογραφίες στις 'έκλεψα'

φιλί!

:)

Ναύτης είπε...

την πρώτη σίγουρα να φανταστω;
καλά έκανες
κι εγω "κλεμμένες" τις έχω...

πάρε κι εσυ ένα!

:*

flash είπε...

:)
ναι,
την πρώτη
και την τελευταία..

φιλί είναι αυτό το :*
;

το πιστεύεις πως τόσο καιρό που το έβλεπα, το είχα απορία;

:)

Ναύτης είπε...

χαχαχα
ναι φιλι είναι
προτιμω φυσικα τη λέξη καθ'ολοκληρίαν...
και την πράξη ακόμη πιο πολυ
αλλα ναι, στην ουσία αυτο είναι

:)