επιστροφη (;)

θυσίασα τον ύπνο από λίγες νύχτες...
δεν υπήρχε βωμος
στον αέρα τον σκόρπισα
μάταια με έψαχνε ο μορφέας
όχι πως κρυβόμουν
μα κει που ήμουν να με βρει, του ήταν αδύνατο
μετρούσα το χρόνο με τα τσιγαρόχαρτα
ανακατεύτηκα με κόσμο άγνωστο
είδα κόσμο γνωστο
και ήπια
δεν ξέρω γιατι λένε πως πίνεις για να ξεχάσεις
όσο πιο πολυ σπίρτο έπεφτε μέσα μου
τόσο περισσότερο καθάριζε η μνήμη μου
κι επέστρεφαν οι εικόνες σαν δανειστες...
κι απαιτούσαν
κι εγω έπινα
τι να ξορκίσω;
στην πορεία έπινα για να θυμηθω
να θυμηθω τι πρέπει να ξεχάσω...
και τέλειωναν τα τσιγαρόχαρτα
κι εγω άνοιγα άλλο πακέτο
είπα:
-αφου δεν μπορω να διώξω τις εικόνες, θα φύγω εγω
κι άρχισα να ταξιδεύω
αλλα όσες πορείες κι αν χάραζα
άδειαζε το ποτηρι
και σήκωνα τα μάτια να φωνάξω "άλλο ένα"
και επέστρεφα...
τι κατάρα...
να μην μπορεις να ξεκουράσεις τα μάτια σου κάπου
χωρις να παρελαύνουν οι εικόνες
να μην μπορεις να κοροϊδέψεις τ'αυτια σου
η μουσικη δεν είναι πάντα καλος σύντροφος...
κι εγω έπινα...
είδα σε μια στιγμη δυο μάτια να με πλησιάζουν
έμεινα να κοιτάζω
ίσως να μπορούσα εκει να χαθω
άδικος κόπος...
τα μάτια μιλούσαν μα εγω έψαχνα την είσοδο
την έξοδο...
δεν είχε τίποτε ν'ανακαλύψω
όλα τόσο έκδηλα που δεν άνοιξα το στόμα μου να πω κουβέντα...
τα μάτια απελπίστηκαν
έκαναν μεταβολη
κι έφυγαν για εκει απ'όπου ήρθαν
ή για αλλου...
κι εγω συνέχισα να πίνω...
κατέβηκα τα σκαλια προς το λιμάνι μ'ένα μπουκάλι μαύρο ρούμι στο χέρι
έφτασα στα βράχια πίσω απ το μώλο και το άδειασα όλο στη θάλασσα
καμμια φορα ο ποσειδώνας έρχεται να πιει μαζι μου
ή καμμια ξέμπαρκη γοργόνα που ψάχνει παρέα
τίποτε...
άλλο ένα πακέτο τσιγαρόχαρτα
φεγγάρι στο άδειασμα
κι η θάλασσα ασημι και μαύρο
όχι πως κοιμόταν κι εκείνη
τουλάχιστο είχα συντροφια στο ξενύχτι...
νερο
πόσιμο
έπεσα πάνω σε μια γερασμένη πόρτα
την είχανε φτιασιδώσει αλλα τα σημάδια φαίνονταν
μέσα φασαρία
φώτα ακόμη, σημάδι πως δεν ξημέρωσε ακόμη
μπήκα
η μουσικη αδιάκριτη
τρύπωσε απ τ'αυτια μου κι άρχισε να κάνει βόλτες μέσα στο κεφάλι μου
βρήκα θέση σε μια γωνια στη μπάρα
πάντα βρίσκω θέση στη μπάρα
ακόμη και στα πιο πολυσύχναστα μαγαζια...
παρήγγειλα
άναψα και τράβηξα μια ρουφιξια
κατέβασα τον καπνο με μια γουλια...

δίπλα μου, μια παρέα τραγουδούσε και χόρευε
προσπάθησα να συγκεντρωθω σ'αυτους
χαρούμενα παιδια
όμορφα
μου ζήτησαν φωτια
τους χάρισα ένα μικρο φτηνο θαλασσι αναπτήρα
μ'ευχαρίστησαν και γύρισαν προς το μέρος μου
κέρασα ένα γύρο σφηνάκια
δεν ήξερα πια τι έριχνα μέσα μου...
και πάλι...
όλο και θυμόμουν περισσότερο...
έσκυψα στο ποτήρι μου
το γύριζα ανάμεσα στα δάχτυλά μου
το ποτο άλλαζε χρώματα...
ή μήπως ήταν τα φώτα...;
κι η μουσικη να μου τριβελίζει τα μηνίγγια...
και να πίνω...
τό'να τραγούδι κι ύστερα τ'άλλο λες κι ήταν βγαλμένα από γνώριμο ρεπερτόριο...
πήρα απόφαση πως δεν μπορω να ξεφύγω
όσο μέσα μου κουβαλάω τ'αποτυπώματα είναι αδύνατον...
ένα ζευγάρι ξυπόλητα πόδια βρέθηκαν να χορεύουν ακριβως μπροστα απ το ποτήρι μου...
το αριστερο, φορούσε ένα μικρο ασημένιο δακτυλίδι στο δεύτερο δάχτυλο
σήκωσα τα μάτια και χαμογέλασα...
ξαφνιάστηκα που μου βγήκε έτσι αυθόρμητα το χαμόγελο...
ύστερα κατάλαβα
αντικατοπτρισμος...
κάθε λίκνισμα μ'έφερνε πιο κοντα σ'ότι προσπαθούσα να ξεχάσω
κι αυτο το ξανθο κορίτσι σαν και να τό'ξερε...
(μου είχε πει πως κοιτάζω αδιάκριτα...
δεν είναι αλήθεια
απλα κοιτάζω ίσια...
δεν το κρύβω το βλέμμα μου...)
κι ήπια πάλι...

στο ποτήρι τα παγάκια δεν πρόλαβαν να λυώσουν
το κορίτσι κατέβηκε...
παρήγγειλα κι άλλο...
φαίνεται πως εκείνο το χαμόγελο δεν είχε φύγει ακόμη απ το πρόσωπό μου
με ρώτησε
-χόρεψα καλα;
ανάθεμα!!!
τον Ποσειδώνα μου μέσα...
δεν έπρεπε να το ρωτήσει αυτο...
δεν απάντησα
παρήγγειλα ένα ακόμη γύρο σφηνάκια...
-ή καλύτερα, άσε το μπουκάλι εδω
και ξαναήπια...
στο κινητο είχα κρατήσει εκείνη την τελευταία φωτογραφία...
-για να θυμάμαι τι πρέπει να ξεχάσω
ανοησίες...
δεν είναι που όλα μου θυμίζουν αυτο που θέλω να ξεχάσω
είναι που αυτο το ίδιο, είναι όλα...
πως να φτιάξω καινούργιες εικόνες;
πως να ακούσω καινούργια τραγούδια;
πως να σβήσω τ'αποτυπώματα;
πως;
ακόμη κι αυτος ο ίδιος ο θυμός μου, δεν βοηθάει διόλου...
είναι που ότι έχω, τό'χω μέσα μου
και πως να ξεριζώσεις το μέσα σου;
πως;
άλλο ένα...
το αλκοολ δεν σκεπάζει τίποτε
σαν να βάζεις το χέρι σου σε οξυ...
στο καθαρίζει ως το κόκκαλο...
μένει μόνο η αλήθεια...
κι ο πόνος...
ίσως αυτος να φύγει τουλάχιστον...
το κορίτσι με το δαχτυλίδι στο δεύτερο δάχτυλο τιτιβίζει δίπλα στ'αυτι μου
βλέπω το στήθος της ν'ανεβοκατεβαίνει απ το χορο και την έξαψη
μυρίζει ιδρώτα και μυρωδικα...
το νιώθω...
είμαι λιγότερο από μια ανάσα μακρυα απ'το παυσίπονο...
κι είναι από εκείνα που θα έπιαναν ακόμη και λευκο σκύλο του ειρηνικου...
σκύβω λίγο το κεφάλι
να ακούσω ή να μυρίσω καλύτερα, ή και τα δύο...
δεν θυμάμαι...
μια ξανθια μπούκλα περνάει εμπρος απ τα μάτια μου
κι ακουμπάει τη μύτη και τα χείλια μου...
νιώθω σαν να με χτύπησε μέδουσα στο αριστερο μου μπράτσο...
δεν έχω σωτηρία...
ρίχνω το κεφάλι πίσω και γελάω δυνατα...
κολλητικο
γελουν όλοι μαζι
τελειώνουμε το μπουκάλι σ'ένα τελευταίο γύρο
απ'τη γρια πόρτα στο βάθος έχει αρχίσει να μπαίνει φως...
-πάμε λιμάνι για πρωινο, έρχεσαι;
-έρχομαι...


στο πλοίο τα τσιγαρόχαρτα είχαν τελειώσει...
έτσι κι αλλιως δεν χωράει άλλος καπνος μέσα μου
δεν χωράει τίποτε
μπουνάτσα...
ο μορφέας ήταν εκει ακριβως που τον άφησα...
πιστος αυτος τουλάχιστο...
νιώθω σαν ένα ποτήρι γεμάτο ως τα χείλια
κάποιος να πιει λίγο...
δεν θέλω να το αδειάσω
αλλα...
δεν μπορω να παίξω μουσικη αλλιως...

είμαι πολυ κουρασμένος...

πολυ...