θα σας πω μια ιστορία...

έκλαιγες...
δεν έχει σημασία το γιατι
έκλαιγες για σένα ή για μένα;
σε είπα μετουσίωση μιας παλιας μου αγάπης
και ζήλεψες...
που κάποια πριν από σένα έχυσε το πρώτο αίμα
που ακόμη κρατάω μια φθαρμένη φωτογραφία της,
στο πορτοφόλι μου
μου τράβηξες δυο χαρακιες στα μάγουλα,
έτσι,
να έχω να πορεύομαι...
χαμογέλασα...
θύμωσες...
σου είπα: εσένα δεν θα χρειαστω ποτε φωτογραφίες για να σε θυμάμαι
έκλαιγες...
κι έπειτα μου χάραξες τ'όνομά σου στο μπράτσο μου με τα νύχια σου
(τώρα δεν χρειάζεσαι), είπες,
ή δεν είπες;
χαμογέλασα...
δεν θέλω να έχεις αγαπήσει άλλη!
είπες...
ό,τι έχω αγαπήσει έχει πεθάνει, σου είπα...
να φοβάμαι; ρώτησες
δεν χαμογέλασα μην σε θυμώσω...
όχι, σου είπα, εσυ δεν μπορεις να πεθάνεις
εσυ είσαι η κληρονομια μου
ναι, αλλα εσυ μπορει, είπες...
μπορει, σου απάντησα, αλλα δεν θα σβήσω όσο ζεις εσυ...
δεν θυμάμαι... με χαστούκισες ή με φίλησες;
θυμάμαι μόνο πως σου έδωσα το τελευταίο μου άσπρο μαντήλι
στο ραδιόφωνο δεν θυμάμαι τι είχες διαλέξει...
μπορει να έπαιζε κάτι σαν κι αυτο...



ανοίξαμε τα πορτοφόλια μας πάνω στα γόνατά μας..
σου έδωσα ένα ασημένιο κι ένα χάρτινο δολλάριο
για καλη τύχη, σου είπα
μου έδωσες ένα χάλκινο κέρμα
(με αγάπη), μου είπες
ή δεν είπες; πάντως τα θυμάμαι τα μάτια σου... αυτο λέγανε
και τα δυο μαύρα πορτοφόλια στα γόνατα
ορθάνοιχτα
και τα χέρια να ψάχνουν μέσα τους
και τα μάτια σου να ψάχνουν μέσα μου...
καλύτερα κι από χέρια αυτα τα μάτια σου
πηγαίνουν σε γωνίες που δεν τις πιάνει φως...
σου είπα, δες κι εδω, αυτο το σημάδι δεν είναι δικο σου
κι εσυ έκλαιγες
δεν θέλω να σ'έχει σημαδέψει άλλη! είπες
έκλαιγες για σένα, έκλαιγες για μένα... ποιος ξέρει...
σταμάτα, σου είπα
κι ήθελα να κλάψω μαζι σου
είχα λόγο
μα δεν μπορούσα...
και τα πορτοφόλια αφημένα στα γόνατα
περασμένα μεσάνυχτα
ξημερώματα, δίπλα στο λιμάνι
μ'ένα καρφι ολόϊσια καρφωμένο στο στήθος μου
και να μην μπορω καν να σου κάνω παρέα στο κλάμμα
κι είχα λόγο, και δάκρυα είχα...
ούτε δύναμη μου έλειπε
γιατι δεν έκλαψα; γιατι;
μόνο σε κοιτούσα, και σου έλεγα, σώπασε, εγω είμαι εδω...
κι ήθελα να πω, εγω θα είμαι πάντα εκει...
μα έλεγα, σώπασε...
έλεγα κι άλλα...
δεν ήθελα να κλαις μόνη σου
έπρεπε να σε σταματήσω....





κι ήμουν εκει...
πάντα ήμουν εκει
ακόμη και πριν σε γνωρίσω
πριν μου συστηθεις
πριν με διαλέξεις
κι εκει έμεινα
όχι γιατι με διάλεξες
γιατι μαζι με μένα διάλεξες και τα σημάδια μου
εκει πριν με φιλήσεις
πριν μου μιλήσεις
πριν μου ανοίξεις το πορτοφόλι που σου χάρισα
εκει που είχες θέση φυλαγμένη
εκει ακόμη κι όταν δεν με βλέπεις
ακόμη και χωρις να βλέπω
όχι, δεν είσαι μετουσίωση
ουσία είσαι,
πεμπτουσία...


δεν με νοιάζουν τα σημάδια
τα καρφια
ο πόνος
μόνο που ακόμη αναρωτιέμαι
γιατι δεν μπόρεσα να κλάψω....;
κι ας είχα λόγο....

για την πρώτη στιγμη που είμασταν 1
όλα παράταιρα, πως συνταιριάχτηκαν έτσι;
μου λες;