της ψυχης

της ψυχης

Ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο....

ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

θα σας πω μια ιστορία...

έκλαιγες...
δεν έχει σημασία το γιατι
έκλαιγες για σένα ή για μένα;
σε είπα μετουσίωση μιας παλιας μου αγάπης
και ζήλεψες...
που κάποια πριν από σένα έχυσε το πρώτο αίμα
που ακόμη κρατάω μια φθαρμένη φωτογραφία της,
στο πορτοφόλι μου
μου τράβηξες δυο χαρακιες στα μάγουλα,
έτσι,
να έχω να πορεύομαι...
χαμογέλασα...
θύμωσες...
σου είπα: εσένα δεν θα χρειαστω ποτε φωτογραφίες για να σε θυμάμαι
έκλαιγες...
κι έπειτα μου χάραξες τ'όνομά σου στο μπράτσο μου με τα νύχια σου
(τώρα δεν χρειάζεσαι), είπες,
ή δεν είπες;
χαμογέλασα...
δεν θέλω να έχεις αγαπήσει άλλη!
είπες...
ό,τι έχω αγαπήσει έχει πεθάνει, σου είπα...
να φοβάμαι; ρώτησες
δεν χαμογέλασα μην σε θυμώσω...
όχι, σου είπα, εσυ δεν μπορεις να πεθάνεις
εσυ είσαι η κληρονομια μου
ναι, αλλα εσυ μπορει, είπες...
μπορει, σου απάντησα, αλλα δεν θα σβήσω όσο ζεις εσυ...
δεν θυμάμαι... με χαστούκισες ή με φίλησες;
θυμάμαι μόνο πως σου έδωσα το τελευταίο μου άσπρο μαντήλι
στο ραδιόφωνο δεν θυμάμαι τι είχες διαλέξει...
μπορει να έπαιζε κάτι σαν κι αυτο...



ανοίξαμε τα πορτοφόλια μας πάνω στα γόνατά μας..
σου έδωσα ένα ασημένιο κι ένα χάρτινο δολλάριο
για καλη τύχη, σου είπα
μου έδωσες ένα χάλκινο κέρμα
(με αγάπη), μου είπες
ή δεν είπες; πάντως τα θυμάμαι τα μάτια σου... αυτο λέγανε
και τα δυο μαύρα πορτοφόλια στα γόνατα
ορθάνοιχτα
και τα χέρια να ψάχνουν μέσα τους
και τα μάτια σου να ψάχνουν μέσα μου...
καλύτερα κι από χέρια αυτα τα μάτια σου
πηγαίνουν σε γωνίες που δεν τις πιάνει φως...
σου είπα, δες κι εδω, αυτο το σημάδι δεν είναι δικο σου
κι εσυ έκλαιγες
δεν θέλω να σ'έχει σημαδέψει άλλη! είπες
έκλαιγες για σένα, έκλαιγες για μένα... ποιος ξέρει...
σταμάτα, σου είπα
κι ήθελα να κλάψω μαζι σου
είχα λόγο
μα δεν μπορούσα...
και τα πορτοφόλια αφημένα στα γόνατα
περασμένα μεσάνυχτα
ξημερώματα, δίπλα στο λιμάνι
μ'ένα καρφι ολόϊσια καρφωμένο στο στήθος μου
και να μην μπορω καν να σου κάνω παρέα στο κλάμμα
κι είχα λόγο, και δάκρυα είχα...
ούτε δύναμη μου έλειπε
γιατι δεν έκλαψα; γιατι;
μόνο σε κοιτούσα, και σου έλεγα, σώπασε, εγω είμαι εδω...
κι ήθελα να πω, εγω θα είμαι πάντα εκει...
μα έλεγα, σώπασε...
έλεγα κι άλλα...
δεν ήθελα να κλαις μόνη σου
έπρεπε να σε σταματήσω....





κι ήμουν εκει...
πάντα ήμουν εκει
ακόμη και πριν σε γνωρίσω
πριν μου συστηθεις
πριν με διαλέξεις
κι εκει έμεινα
όχι γιατι με διάλεξες
γιατι μαζι με μένα διάλεξες και τα σημάδια μου
εκει πριν με φιλήσεις
πριν μου μιλήσεις
πριν μου ανοίξεις το πορτοφόλι που σου χάρισα
εκει που είχες θέση φυλαγμένη
εκει ακόμη κι όταν δεν με βλέπεις
ακόμη και χωρις να βλέπω
όχι, δεν είσαι μετουσίωση
ουσία είσαι,
πεμπτουσία...


δεν με νοιάζουν τα σημάδια
τα καρφια
ο πόνος
μόνο που ακόμη αναρωτιέμαι
γιατι δεν μπόρεσα να κλάψω....;
κι ας είχα λόγο....





για την πρώτη στιγμη που είμασταν 1
όλα παράταιρα, πως συνταιριάχτηκαν έτσι;
μου λες;

34 σχόλια:

kovo voltes... είπε...

Γιατί φοβόσουν ίσως γι'αυτά τα παράταιρα που συνταιριάχτηκαν έτσι...Το διαισθανόσουν. Μαθήματα ζωής για παρακάτω ναύτη, αφού όσα έγιναν και τέλειωσαν πίσω δεν γυρνάνε. Τα λέω και εγώ να τα ακούω, μη νομίζεις...

Ανώνυμος είπε...

Παράταιρα;

Τίποτα δεν γίνεται τυχαία, όλα έχουν το λόγο και το σκοπό τους!!
Και τα σημάδια που φαίνονται κι αυτά που δεν φαίνονται και προσπαθούμε να τα κρύψουμε κάποιες φορές νομίζοντας πως ίσως τα ξεχάσουμε για λίγο..
Κι είναι όμορφο όταν σε ξεχωρίζουν και προσπαθούν να γιατρέψουν τα σημάδια σου...

"Μάτια καθαρά ποτάμια π' αναβλύζουν
Είναι το βλέμμα της ψυχής γι' αυτό και με θερίζουν;
θα τα κοιτώ κι ας με πονούν
Θα τα φιλώ κι ας με μισούν
Τα μάτια π΄αγαπώ δεν θέλω να χαθούν!"

Καλησπέρα :)

Ναύτης είπε...

καλησπέρα liouska και kovo voltes,

αυτη η ιστορία είναι πολυ αυτοβιογραφικη... τα ερωτήματα είναι ρητορικα...

το μονο που μπορω να μεταφέρω είναι το συναίσθημα

:)

Ναύτης είπε...

liouska,

όμορφοι στίχοι...

:)

nina είπε...

Ναύτη, δεν εκλαψες γιατί διαισθανόσουν ότι έκλαιγε για εκείνη, όχι για σένα
άλλο δεν θέλω να έχει κάποιος πληγές και άλλο θέλω να μην έχει ξένες πληγές

όλα τα γνωρίζουμε από την αρχή, αλλά αρκετές φορές εθελοτυφλούμε

κράτα τα καλά, πάντα υπάρχουν

Ναύτης είπε...

καλησπέρα Νίνα,

ξέρω γιατι έκλαιγε
μα δεν έχει σημασία...
όπως είπα η ανάρτηση αυτη είναι αυτοβιογραφικη... συναισθήματα μεταφέρει και κάποιες αλληγορίες...

μπορω να πω πως είναι μια αφιέρωση
ναι, αυτο είναι...

:)

AERIKO είπε...

Δεν έκλαψες γιατί πολύ απλα δεν είχες άλλα δάκρυα.Τις πληγές τις γιατρεύουμε μόνοι μας και τα σημάδια όποιος μας αγαπά απλά τα λατρεύει
χωρίς πως και γιατι κι επειδή.

Ουφ...υπέροχο και αυτό σου.

Όμορφο απογευματάκι εύχομαι. :))

Ναύτης είπε...

αχ Αερικο,
μπορει και να είναι έτσι...
πάντως δεν έκλαψα
θα έπρεπε όμως...
η αληθινη απάντηση είναι μια ανάρτηση από μόνη της...

ίσως βρω σπίθες και την ανάψω κάποια στιγμη...

όμορφο και δροσερο (κατα δύναμιν) να είναι το απόγευμα

:)

Coffeemug είπε...

νιώθω ότι είναι απραγματοποίητο...

Ναύτης είπε...

το δροσερο απόγευμα εννοεις καφεκουπίτσα;;;

:)

Coffeemug είπε...

ναι ναι, πώς το κατάλαβες;

Ναύτης είπε...

διαίσθηση...

:p

fish eye είπε...

ωραια συναισθηματα ναυτη..

Ναύτης είπε...

στιγμες καρδια...
τα συναισθήματα ωραία αλλα πονάνε...
μην κοιτας
τα εξωραϊζει η γραφη...

καλησπέρα

flash είπε...

καλησπέρα ναυτάκι..
θες να κλάψεις;
εστίασε στο καρφί..
αν λιώσει..

όσο για την τελευταία ερώτηση..
μοίρα..
μάλλον.
μια ευχή από την καρδιά,
να σε συντροφεύει..

καλό απόγευμα

Ναύτης είπε...

καλησπέρα flashάκι,

ήθελα να είχα κλάψει τότε...
μάλλον... μου έχει μείνει η απορία...

αν με ρωτας για τώρα...
όχι...

η απάντηση στην τελευταία ρητορικη ερώτηση είναι φυσικα σωστη...

ευχαριστω και ανταποδίδω την ευχη

καλο απόγευμα και σε σενα

:)

Βάσσια είπε...

Γιατί τα δάκρυα δεν προσκαλούνται, ούτε εκβιάζονται. Όπως κι ο έρωτας - που δεν γνωρίζει από ταιριαστά και αταίριαστα - γιατί μπορεί να δει και πιο βαθιά, μέχρι τις πληγές μας.

Καλό βράδυ ναύτη

Ναύτης είπε...

έτσι ειναι Βάσσια,
μα αυτο δεν αλλάζει το πως νιώθουμε

:)

καλο σου βράδυ και σένα

Άδικη Κατάρα είπε...

Δεν έκλαψες;
Είσαι σίγουρος πως δεν έκλαψες;

Καμιά φορά τα δάκρυα είναι περιττά...
Είναι πολύ λίγα, πολύ ασήμαντα μπροστά στον πόνο του κλάματος που έχεις μέσα σου...

Κι αν τότε δεν κατάφερες να αφήσεις αυτά τα δάκρυα να τρέξουν, είμαι σίγουρη πως σε κάποια γωνιά του μυαλού σου περιμένουν την αφορμή για να εκδηλωθούν...

Μην τα φοβάσαι, τα δάκρυά μας πάντα είναι με το μέρος μας.

Καλησπέρα :)

Ανώνυμος είπε...

"κι ήμουν εκει...
πάντα ήμουν εκει
ακόμη και πριν σε γνωρίσω
πριν μου συστηθεις
πριν με διαλέξεις
κι εκει έμεινα"

Τι υπέροχο να το λες, να το νιώθεις, να το ακούς...

Ναύτης είπε...

Άδικη Κατάρα,

δεν τα φοβάμαι τα δάκρυα
εδω δεν φοβάμαι να ξεκλειδώσω τη ψυχη μου και να την αφήσω ανοιχτη και άοπλη...

δεν ήταν από φόβο πάντως που δεν έκλαψα...

σίγουρο αυτο...

καλησπέρα σου και καλωσήρθες!

:)

Ναύτης είπε...

αχ Λενα...

λες πως είναι Λένα, ε;
σκέψου να είναι κι η αλήθεια ε...

νά'σαι καλα Λένα

:)

MeDuSa είπε...

εγώ πάντως έκλαψα διαβάζοντας το...

καλησπέρα

BlackRose είπε...

...πανεμορφα τα γραφομενα σου!!
Καλησπερα απο την παρεα του Στάλες στο γαλάζιο !!!!

Ανώνυμος είπε...

De m'aresei na klais k as xerw pws to kaneis..eite kryfa eite fanera...eite exwterika eite eswterika...

The Muse.

Ναύτης είπε...

δεν θέλω να κλαις!

χμ αυτο δεν το έβαλα στην ιστορία...
δεν έκλαψα γι αυτο...

τα του καίσαρος, τω καίσαρι και τα υπόλοιπα... στη Μούσα...

καλησπέρα γαλανόψαρο...

Ναύτης είπε...

ούτε κι εγω θέλω να κλαις δελφινοκόριτσο...

όχι τίποτε άλλο, γυαλίζουν και περισσότερο τα μάτια σου και δεν το αντέχω το πιο γαλάζιο...

Ανώνυμος είπε...

Ta matia mou gyalizoun ousa k psilontirla,oute na pinw theleis??xaxaxa

The Muse.

Ναύτης είπε...

αυτο δεν μπορω να στο ζητησω...
δεν μπορω να δωσω το "καλο παράδειγμα"...

:)

τι ειπαμε πίνεις τώρα;

Ανώνυμος είπε...

K pinw byres,pinw byres,pinw byres!!xaxaxa
eipame,teleiwse h Absolute sto xwrio!! :-(

Ναύτης είπε...

στην υγεια σου λοιπον...

καληνύχτα

Marouli είπε...

Ειμαστε το παρελθον μας, ζουμε στο παρον μας, ατενιζουμε το μελλον..

Ξερεις.. καμια φορα το παρελθον του αλλου σε πληγωνει, σε ταραζει. Ισως εγωισμος, ισως ματαιοδοξια..
Θελει χρονο πολυ χρονο να αποδεκτις το παρελθον του αλλου πολυ..

Μαρουλοφιλακια!!

Ναύτης είπε...

καλημέρα Μαρούλι,

έτσι είναι, θέλεις σχεδον όσο χρόνο χρειάζεσαι και για να φανταστεις το μέλλον...

μόνο που ο χρόνος περνάει και χάνεται...

δεν υπάρχει παρελθον
μόνο παρον υπάρχει, μόνο παρον...

:)

zoyzoy είπε...

Πως τα καταφέρνεις και με μπερδεύεις πάντα με τα συναισθήματα που προβάλεις λύπη,χαρά, έρωτας,πόνος ένα συνονθύλευμα αυτό είναι η αγάπη!

την καλησπέρα μου!