καληνύχτα

με νίκησε η κούραση κι ανάσα μου κοντη

ποτε δεν έφτασα εκει, που βούτηξα να πάω

ξόδεψα τ'οξυγόνο μου, στο τελευταίο φιλι

που όλο το φέρνω στο μυαλο κι όλο ξεχνάω

το δαχτυλίδι χάρτινο, κι έλυωσε στο νερο

σαν μια υπόσχεση παλια που ξέφτυσε και πάει

ρώτησα αν μπορει βαθεια, και άκουσα "μπορω"

ίσως να φταίει κι η καρδια, που όλο με ξεγελάει

στα μέσα της διαδρομης κόπηκε το σχοινι

κι είδα ν'αστράφτει ο σουγιας, που εγω είχα χαρίσει

σα δικαστης που όρισε μιαν άδικη ποινη,

να ψάχνω φώτα στο βυθο, ποιος μ'έχει εξορίσει;

τα λόγια, πού 'χα για να πω, ξεμείνανε εκει

αρματωμένοι πειρατες δεμένοι σε αμπάρι

ασπροντυμένοι άγγελοι σ'ονείρου φυλακη

ψίχουλα στο κατόπι μου που τά'φαγαν οι γλάροι

κι ότι φιλια, ότι κραυγες, ότι αίμα κι ότι πάθος

όσα η αγάπη πάλεψε πολυ να τ' αναθρέψει

πάω να τα ρίξω στο χαρτι, κι όλο μου βγαίνουν λάθος

πόνος που θέλει ν'ακουστει, θυμος να ημερέψει

το ναυτικο μαχαίρι μου, λάφυρο του βυθου

ξέπνοος πια και άοπλος δεν θέλω να κοιμάμαι

δεν είναι μόνο τ' όνειρο που έφυγε γι' αλλου

σκόρπισε κι όσα ήθελα μ' αγάπη να θυμάμαι...

καληνύχτα μου....