σκόρπια...

έστρεξε άστρο μυστικο να γίνει
μια ανάμνηση,
που δεν θυμάμαι πια τ'όνομά της
των πράσινων των λόφων,
Γη
ησυχασμένες μαργαρίτες
στολίζουν της, τις ξοδεμένες μέρες
ακριβοθώρητη πού 'γινε...
στο ενδιάμεσο λευκων σπιτιων
στ' ανεβοκατέβασμα υδάτινης γραμμης
μιας ευλογίας, σχεδον μητρικης,
το πρώτο "είθε"
η δόξα της ανθρώπινης λαλιας,
που να μιλάει ξέχασε,
στις φλόγες παραδίνοντας
τις άκριες των πεύκων
και το χρώμα της Σελήνης
γλυκεια βροχη
τα υπολείματα της άσκοπης θυσίας,
συλλέγεις στο τραγούδι σου
ύστερα θάλασσα
κι έπειτα πάλι βροχη
για να θυμήσει
την προσμονη των πληγωμένων ρούχων
για τις καλοκαιριάτικες ευχες
που θα ξανάρθουν
στον τρίτο χτύπο του ανυπόμονου ουράνιου τόξου...

κάπου ανάμεσα στο δεκαεφτα και στο ενδιάμεσο....

μυρίζει άνοιξη στο τέλος του φθινόπωρου

κάπως έτσι την αντιλαμβάνομαι τότε

δυό καλοκαίρια μετα

κάπως έτσι μυρίζω το χειμώνα

είναι τέλος αυγούστου....

Όταν χάριζα στην έμπνευση μια ξανθια τρίχα απ' τα μαλλια του καλοκαιριου, κι ένα μικρο περίεργο συναίσθημα για την υποβόσκουσα αναισθησία των πάλαι ποτε ευτυχισμένων, ήταν που εύκολα οι καιροι έδειχναν τις προθέσεις τους.

Τώρα, στην άκρη του σπάγγου, δεμένα με πολύχρωμες δικαιολογίες, φιλια απαγορευμένα, από μιαν απόσταση που ήρθε να δικάσει τα άδικα. Να δικαιώσει τους εφιάλτες και τους Εφιάλτες.

Οι ήχοι μας αναιμικοι πια και προεκτάσεις μιας ύποπτης ματαιοδοξίας που συμβαίνουν μόνο όταν η πανσέληνος ευεργετικα φωτίζει τις πληγωμένες θάλασσες.

Όταν θα πάψουν τα νερα να δέχονται τα σκουπίδια μας και τις προκλήσεις μας, τότε πού θα βρουν οι γίγαντες να ακουμπουν τα μάτια τους; Κάτι θλιμμένα κι ένοχα ηλιοτρόπια θα απομείνουν να προστατεύουν την ετοιμόροπη Ατλαντίδα.

Στους πολέμους που ανοίγονται, δεν συμμετέχει το καλο, ούτε το κακο. Μονάχα άνθρωποι που λυσσομανουν και δαγκώνονται για ένα ξεροκόμματο ευδαιμονιας, κι εκείνοι που νόμισαν πως μπορουν να χορτάσουν την πείνα τους με νεκρες συνειδήσεις. Κανιβαλλίζοντας. Προχωρώντας στο ανάμεσο νεκρων στρατιωτων.

Υποθέσαμε πως ήταν ο καιρος μας, και ξανανοίξαμε πανια πίσω απ τις επευφημίες του πληρώματος. Στη μέση της διαδρομης ο αέρας μας εγκατέλειψε και το κατάρτι υποχώρησε νικημένο, η γοργόνα της πλώρης κλέφτηκε με κάτι περαστικα δελφίνια. Η ανοησία φανερώθηκε στις άστοχες ριπες των εχθρικων πειρατικων.

Άοπλοι, συναντήσαμε στους βυθούς τις προηγούμενες αμαρτωλες μας καταδύσεις, επιβεβαιώνοντας την προφητεία.

Όποιος μπορέσει και διαβάσει τον επιτύμβιο των νυχτερινων μας ονείρων, θα ανακαλύψει, οικτρα μετανοώντας για την περιέργεια, να ξεπροβάλλουν εικόνες που θεωρήθηκαν νεκρες κι επιθυμίες μυστήριες να περικυκλώνουν το απο νωρίς νυσταγμένο κορμι του καλοκαιριου....

υπομονη καλοι μου λαθρεπιβάτες

κάνα-δυο αναρτήσεις ακόμη και θα επιστρέψουμε....

έπεται το αποκορύφωμα και η επωδος...

.