tribute "G. G. Marquez"

"...Κρατα αυτους που αγαπας κοντα σου, 
πες τους ψιθυριστα ποσο πολυ τους χρειαζεσαι,
αγαπα τους και φερσου τους καλα,
βρες χρονο για να τους πεις συγγνωμη, συγχωρεσε με, σε παρακαλω, ευχαριστω 
και ολα τα λογια της αγαπης που ξερεις. 
Κανεις δεν θα σε θυμαται για τις κρυφες σου σκεψεις..."

παραθέτω το παραπάνω απόσπασμα απ το αποχαιρετιστήριο γράμμα του Gabriel Garzia Marquez

για όποιον δεν το έχει διαβάσει το συνιστω

γιατι το ανεβάζω; 

απλα γιατι κάποιοι ίσως ν αναρωτιούνται γιατι γράφω

ή γιατι ανεβάζω παλια μου κείμενα σκονισμένα που δεν τά'χει ξαναδει το φως

όχι, δεν προσπαθω ν'αναστήσω, ούτε να κάνω μνημόσυνα, ούτε φοβάμαι τη μοναξια...
τη δικη μου, ή τη δικη τους

στ'αριστερα του ενυδρείου έχω γράψει απ την πρώτη μέρα που το άνοιξα κάτι

κι αυτο ισχύει ακόμη

στον καθρέφτη μου μιλάω πιο πολυ

κι όλους εσας, ευχαριστω από καρδιας για την παρέα...

με τα πολλά τέλος κατάλαβα πόσο αληθινη είναι η τελευταία πρόταση
κι όχι πως πασχίζω από κάποια θεμιτη ή αθέμιτη ματαιοδοξία να με θυμούνται.
στην ουσία της προτροπής του μεγάλου δάσκαλου,
θέλω να με θυμούνται γι αυτα που είπα και λέω
για αυτα που έκανα και κάνω
για όσα πίστεψα και πιστεύω
για όσα πάλεψα και για κείνα θα που πολεμάω ως το τέλος
κι όχι να εξωραϊζουν τη σιωπη μου και την απουσία μου με δανεικα...
θέλω να θυμούνται αυτα που λέω
να νιώθουν αυτα που έκανα
κι ας ξεχαστω εγω...
κι ας μην είναι πολλοι αυτοι 
ας είναι ένας




αγαπάω 
ερωτεύομαι
πονάω
κόβομαι
πεθαίνω κι ανασταίνομαι...
και ξανα
ξανα...
δεν τελεσιουργει ο έρωτας
τελετουργει...
κι αν είσαι πιστος
μεταλαμβάνεις...
ξανα
και ξανα...

πάμε τις βόλτες μας παραπέρα λοιπον;