επίκληση

ας μ'ανταμώσουν οι βροχες κι έχω πολυ διψάσει

στην δεξια τη κουπαστη ξενύχτησα γυρτος

ήτανε μπόρα τροπικη που τώρα έχει περάσει

μπάρκο του Ισημερινου, που χάλασε ο καιρος

κλειστο το στόμα, κι απορεις φωνη γιατι δε βγάνει

κι απάνω απ τη κουκέτα σου η νύχτα του van gogh

κάποτε σού'πε σ'αγαπω, τό'σωσες μα δε φτάνει

με τό'να πόδι στη στερια και τ'άλλο στο βυθο

μιλω κι έχω τα μάτια μου στη θάλασσα στραμμένα

αν τη κοιτάξω μια φορα, ζαλίζομαι, μεθώ

Σειρήνα, Κίρκη, Καλυψω, πού τά'χεις φυλαγμένα;

κείνα τ' αστέρια πού'κρυψες ακόμη τα ποθω

ας μ'ανταμώσει η θύελλα, που ρίζες δε μου πάνε

κι η Θάλασσα π'αγάπησα, με το στερνο φιλι

ας πάρει από πάνω μου όσα δε μου χωράνε

κι εγω ας σφραγίσω το φευγιο με αίμα και κερι...

αμην...