βουτάω πάλι...

δεν σου μιλω και περιμένω
δεν σε ρωτάω και ξενυχτω
κι απο τα λίγα τα φιλια σφιχτα πιασμένο
σώμα που βγήκε ν' αναπνεύσει απ το βυθο

δεν είσαι 'δω κι όμως σε βλέπω
σ'ακούω στην άκρη του καιρου
στα περιβόλια των χεριων σου δεν μετέχω
σώμα που ξέβρασε η οργη του ωκεανου

μην περιμένεις απ'τις μέρες σου, νύχτες να φτιάξεις
και αν μ' αγάπησες μονάχα τα αυτια να σου χαϊδεύω
ότι σου χάρισα εδω στην Αττικη, κι αν το πετάξεις
στην Άβυσσο του Ατλαντικου βουτάω και στό μαζεύω

δεν βλέπω ήχο, μόνο σημάδια
δεν είν' για μένα το αντίδωρο αυτο
ξεχνω συχνα να βγω απ' τα όνειρα τα βράδυα
σώμα κλεισμένο σε αρχαία κιβωτο

δεν είμαι μύστης, μονάχα ναύτης
γίνομαι άχυρο, προσάναμα και δρόμος
στις μουσικες σου περιμένω να ξανάρθεις
σώμα που τού'βαλε φωτια ο μετρονόμος

μην περιμένεις από μένα τ' όνειρό μου να προδώσω
κι αφου σ'αγάπησα, αυτο το μπάρκο γυρισμο δεν έχει
της Ατλαντίδας το κρυμμένο μυστικο θα ξεκλειδώσω
και το φθαρμένο αυτο κορμι μου Άτλαντας, 
να σε κρατάει, 
να σε προσέχει...

photo M. Pawlowski

εύκολο...

αφου είσαι εκει...

μπορω

who wants to be right?

πρωινη αφιέρωση....

προθέρμανση...

προετοιμασία..

πρόγευση.

(άμ)μετρο...

το χέρι μου απλωμένο αδειανο,
δεν μαρτυράει τίποτε απ'την κάποτε σφιχτη παλάμη
κι η ανάστροφη μ'ένα σημάδι από φωτια και δυο λεκέδες
στα βρώμικα σκαλια του παλατιου
φυλάνε τ'άσπρο σου κρεββάτι δυο λακέδες

τ'ανάκτορα από άχυρα, πηλο
δυο μαρμαρένια κιούπια, παραστάτες στη γωνία
κι η φορεσια σου ξεχασμένη στο μπαλκόνι
και στο πεζούλι, στην αυλη, βαμμένο πορφυρό,
ένα αφρικάνικο λοφίο που παιδεύεται στη σκόνη

μπάζει η σκεπη νερο με τη βροχη
σε μπακιρένιο κάλυκα μαζεύουν τα παιδια τα πρωτοβρόχια
μέσα στη τρέλλα σου μπερδεύεις εποχες
στο περιστήλιο τριγυρνας και στους ξενώνες κλαις
κάποτε είπες "σ'αγαπω", μα ξέχασες τον ήλιο μεσ'τη φτώχια


στο γκρεμισμένο τζάκι σου φωλιάζουν μαύρα φίδια
έκλεισες τα παράθυρα που βλέπουν στο γυαλο
απίθωσες στη αγριελια τα νέα σου φτιασίδια
κι έκατσες να ξεκουραστεις σε άδειο σκηνικο

το χέρι που σου απλώνω αδειανο
σκόρπιοι οι στίχοι άμμετροι χωρις ρυθμο και μέλι
στις παλιωμένες μου εικόνες περπατω
γιατι εξευτέλισες αυτα που αγαπω;
γιατι τη λυπημένη μέθη σου η θάλασσα δεν θέλει;

οι βάρκες κι οι σχεδίες τσακισμένες
στους ταρσανάδες κλαίνε οι μαραγκοι
καραβοφάναρο το σώμα σου σε μακρυνες θάλασσες, ξένες
και μετανάστες που επιστρέφουν οι εραστές σου οι χθεσινοι

το χέρι που σου δίνω αδειανο
δεν έχει δώρα αλλα βρίσκει στα τυφλα να σε χαϊδεύει
κάτω στο μώλο μια φρεγάτα αρματώνει
στου λιμανιου τη μπούκα ο καιρος φορτώνει
ποιο ψέμα σ έκλεισε στ' αμπάρι του; ποιο τη φωνη μου κοροϊδεύει;

μην ρωτάτε το γιατι...

τ'άσπρο χαρτι σκληρος καθρέφτης

γυρίζει πίσω μοναχα, ό,τι του έδωσες...

love ridden...

Love ridden, I've looked at you
With the focus I gave to my birthday candles
I've wished on the lidded blue flames
Under your brow
And baby, I wished for you
Nobody sees when you are lying in your bed
And I wanna crawl in with you
But I cry instead
I want your warm, but it will only make
Me colder when it's over
So I can't tonight, baby
No, not baby' anymore - if I need you
I'll just use your simple name
Only kisses on the cheek from now on
And in a little while, we'll only have to wave
My hand won't hold you down no more
The path is clear to follow through
I stood too long in the way of the door
And now I'm giving up on you
No, not baby' anymore - if I need you
I'll just use your simple name
Only kisses on the cheek from now on
And in a little while, we'll only have to wave
No, not baby' anymore - if I need you
I'll just use your simple name
Only kisses on the cheek from now on
And in a little while, we'll only have to wave

δεν έχω ήχο...

κι όλο η φάλτσα μου φωνή πέφτει σε τοίχο...

που κουράγιο σήμερα...

άλλο να γνωρίζεις, άλλο να μαθαίνεις...

τελικα έμαθα...
όχι πως δεν είχ'ακούσει
πως δεν είχα δει
πως δεν είχα γευτει,
μυρίσει,
ακουμπήσει,
αισθανθει...
αλλα αλλιως είναι να μαθαίνεις
αλλιως είναι να έρχεται και να σου ριζώνει
να αρπάζουν φωτια οι υποδοχεις των αισθήσεων
να μένεις ακίνητος μη και χαλάσεις την ευθυγράμμιση των πλανητων
σιωπηλος μήπως και πεις ανοησία
απο φόβο και μόνο
ενω το μόνο που θες πραγματικα να πεις,
είναι ένα φιλι...
ναι, έμαθα
κι ακόμη μαθαίνω
έμαθα χωρις μάθημα
έμαθα μαζεύοντας μία μία στις στιγμες σα παιδικο παζλ
ησύχασα κι έβαλα μετα τα κομμάτια στη θέση τους με κλειστα μάτια...
κι ουτε που τ'άνοιξα να δω την εικόνα
ήξερα
ξέρω...
πάντα ήξερα
ξέρω για πάντα
τώρα γνωρίζω ακόμη και τις πτυχες που κάνει στη θάλασσα μια σταγόνα ιδρώτας...
το αποτύπωμα απο τα διψασμένα χείλια στο φλυτζάνι
τη μυρωδια των φρούτων
του καρπουζιου
με ρουμι και λεμόνι στο ποτήρι σου
έμαθα σου λέω
φταις δε φταις έμαθα
το τι θα πει καλοκαίρι.....


το ζήτησες, χόρεψέ το...

με το γαλάζιο...

χωρις ρεφραίν...

μην ξενυχτας,
θα σου ιστορίσω πάλι μακρυνα ταξίδια
πέρα στην Άπω Ανατολη κούληδες πίνουν τσάϊ
στο μέτωπό σου πάλι εκείνη η ρυτίδα κολυμπάει
όταν σου λέω για μια Ινδη που γιόμισα στολίδια

μη μου ξυπνας,
στ'όνειρο μοιάζω κάπως πιο σπουδαίος
σαν καπετάνιος με πηλίκιο και σειρήτι στο μανίκι
κι αν η μιση μου η καρδια στη θάλασσα ανήκει
στο κάλεσμά σου πρώτος θά'μαι, θα φύγω τελευταίος

μην απορεις
πού' βγαλαν ρίζες τα παπούτσια μου στο χώμα
στο Γιβραλτάρ οι συμπληγάδες με ματώσαν
στο Βολπαραίζο οι συντρόφοι με προδώσαν
κρασι γλυκο θέλω να πιω και τις ξανθιες σου μπούκλες θέλω στρώμα

μην με φιλας
εκει που μ έχουν σημαδέψει οι σειρήνες
φτιάξε μου ένα φυλαχτο να το βαστω, απ τη καρδια σου
πιάσε κι εκείνο το τραγούδι που σ αρέσει, ξεκουράσου
είναι μαζι σου η ψυχή μου καθαρη, κι ας έχει ξεχαστει στις λαμαρίνες

αυτο ξέρετε, είναι απο κείνα που βγαίνουν μόνα τους...

σαν ανώδυνος τοκετος...

σαν φιλι απ τη μούσα...

κι απ τη "μούσα"

(κείνο που με παιδεύει με καισαρικη θα το εκμαιεύσω στο τέλος...)

απόψε έχει μουσικο σχόλιο...

I'm gonna make a mistake-
I'm gonna do it on purpose
I'm gonna waste my time
'cause I'm full as a tick
And I'm scratching at the surface
And what I find is mine
And when the day is done, and I look back
And the fact is I had fun, fumbling around
All the advice I shunned, and I ran
Where they told me not to run, but I sure
Had fun, so
I'm gonna fuck it up again
I'm gonna do another detour
Unpave my path
And if you wanna make sense
Whatcha looking at me for
I'm no good at math
And when I find my way back,
The fact is I just may stay, or I may not
I've acquired quite a taste
For a well-made mistake
I wanna mistake why can't I make a mistake?
I'm always doing what I think I should
Almost always doing everybody good
Why-
Do I wanna do right, of course but
Do I really wanna feel I'm forced to
Answer you, hell no
I've acquired quite a taste
For a well-made mistake, I wanna
Make a mistake, why can't I make a mistake
I'm always doing what I think I should
Almost always doing everybody good
Why-

almost Fiona, almost...

κυνήγι...

στρίβοντας απ τα ρύκια και τους αρμυρους θάμνους,
βγήκε σε παραλία μυστικη
πίσω του οι αμμόλοφοι σχημάτιζαν ένα στεφάνι,
που πίσω του δεν έβλεπες, ούτε και πάνω του
στις άκριες,
σα φρύδια της θάλασσας,
ξεμυτούσανε δυο σειρες βράχια
εκει ξεσπούσε το κύμα κι έδερνε τα θαλασσοπούλια που μαζεύονταν περιμένοντας τη ρήχη
είχε αμμουδια στη μέση κι ένα πεύκο που ξεστράτησε απ τα υπόλοιπα
κι έγερνε στην άκρη της θάλασσας σα νά'θελε να πιει
στο βάθος και νότια κι ώς εκει που έφτανε το μάτι,
θάλασσα
τίποτε δεν προδίκαζε
τίποτε δεν προμυνούσε
μ ανασηκωμένα τα μπατζάκια και τα παπούτσια στο χέρι περπάτησε ως το νερο
το "νερο"
για κάποιο λόγο θύμωνε όταν του ξέφευγε κι έλεγε τη θάλασσα "νερο"
θύμωνε κι όταν άκουγε άλλους να τη λένε έτσι
κι όποιους πλατσούριζαν στις αμμουδιες, δίχως να έχουνε ποτε τους στα βαθια κοντέψει να πνιγούνε, δε τους λογάριαζε και τους λυπούταν
έτσι που ακούμπησαν τα πόδια του τ'ακροδάχτυλά της στα ρηχα, ανατρίχιασε
ήτανε κρύα η θάλασσα απόψε
απομεσήμερο και σουρούπωνε σε λίγο
έβαλε το χέρι σκια στα μάτια και κοίταξε δεξια εκει που έπεφτε ο ήλιος
κάθε απόγευμα το ίδιο σκηνικο
κάθε βράδυ τον κρύβει μέσα της σαν εραστη που έρχεται μόλις σκοτεινιάσει...
μόνο που απόψε...
εκει στο αριστερο της φρύδι...
δεν ήταν μόνος
εκει καθισμένη πάνω στα μαύρα βράχια
ντυμένη τη γύμνια της κι ένα σεντόνι
είχε βγει να κυνηγήσει
κι ούτε που κοιτούσε κατα το μέρος του..
τα μάτια του κολλημένα στη γραμμη της ραχοκοκκαλιας της όπως διέσχιζε τη πλάτη της σα φίδι
σα δόλωμα η θαλασσομάτα
σα δόκανο με χρυσαφια μαλλια
έκανε να φύγει μα τού'ταν αδύνατο
έκανε να φωνάξει μα είχε στεγνώσει η φωνη του
κι έτσι ανήμπορος και παραδομένος στη φύση του
ξεκίνησε να περπατάει προς τη παγίδα της
με τα παπούτσια στο χέρι
ήξερε πως σε λίγο θα ήταν μέσα της
αλαφρύς
λεύτερος
ξυπόλητος....

γι αυτο...

Κάπου θα υπάρχει ξεχασμένη μια πατρίδα
Για τους μυστήριους και τους σχιζοφρενεις
Κάποιον θα έχει για εραστή η καταιγίδα
Κάποιον τρελλό που δεν αγάπησε κανείς

Κάπως θ ανοίγει το κουτάκι της Πανδώρας
Κάποια του Αίολου κρατάει τους ασκούς
Κάτι μας σπρώχνει στην κορφη μιας κατηφόρας
Σου ψιθυρίζω και εσυ άλλα ακους

Δεν έχω ήχο
Κι οι κουρασμένες μου χορδές χτυπάνε τοίχο
Δεν λέω λόγια
Τα εργαλεία μου σκουριάζουν στα υπόγεια
Κι αφήνω ίχνη
Και ζωγραφίζω
Αλλα μου έτυχαν μα εγω άλλα αξίζω

Κάπου θα υπάρχει μία θάλασσα απο αίμα
Για να βαφτίζονται όσοι έχουν τρελλαθει
Κάποιοι θα έχουν για σημαία τους το ψέμα
Κάποιου τα όνειρα στ'αλήθεια έχουν χαθεί

Κάποιος χρησμός μας περιμένει στο μαντείο
Κάτι παράξενο μας έχει φυλαχτει
Κάποιος μας κλέβει το χρυσο απ τ'ορυχείο
Λύνω τα μάγια που για σένα έχουν φτιαχτει

Δεν έχεις ήχο
Μα η διψασμένη σου ψυχή σπάει τον τοίχο
Δεν είμαι τέρας
Είμαι τραγούδι που το σπρώχνει ο αέρας
Κι αφήνεις ίχνη
Και ζωγραφίζεις
Είσαι φευγάτη και γι αυτό και μου αξίζεις

αυτό εδω, είναι το πρώτο

εκείνο που ξεκίνησε το χορο στο χωροχρόνο μετα από κάμποσα χρόνια σκουριας
(κείνο το φρέσκο το άτιμο με ζορίζει και δε λέει να βγει όπως του πρέπει...
μα δε θα γλυτώσει, θα το ξαπλώσω στο χαρτι...)

(μπορω) να περιμένω (;)

κόπιασε
στις αμμουδιες μου να χορέψεις
τρέξε ξυπόλητη
να αποτυπωθεις
βρέξ'τα μαλλια σου
με κοράλλια να τα δέσεις
σαν Αφροδίτη απ'το βυθο ν'αναδυθεις

φίλησε
τα όνειρά μου, να τα κάψεις
κλέψε τον ύπνο μου,
να παρηγορηθεις
μην περιμένεις του αϊ γιαννιου
φωτιες ν'ανάψεις
τα καλοκαίρια για να περιπλανηθεις

δεν με χωράει πια η νύχτα που με σώνει
κι ό,τι είχα σύνορο επνίγηκε κι εχάθη
παίρνω απ τ'άλμπουρο πανι, κάνω σεντόνι
σκεπάζω τ'όνειρο μη και το βρουν τα λάθη

κοιμήσου
πάνω μου, χωρις να  με αγγίξεις
ξύπνα στο πλάϊ μου
χωρις να κοιμηθεις
στίψε απ'το στόμα μου νερο
κι ας το στραγγίξεις
βάλε σημάδια στο χαρτι μη μου χαθεις

απλώσου
μέσα μου, στο κύμα παραδώσου
παίξε
καινούργιες μουσικες ρυθμο να δώσεις
μ'ένα μυστήριο χρησμο
ολοκληρώσου
έλα απ'τη ίδια διαδρομη να με λυτρώσεις

δεν με χωράει πια η νύχτα που με σώνει
κι ό,τι είχα σύνορο επνίγηκε κι εχάθη
παίρνω απ τ'άλμπουρο πανι, κάνω σεντόνι
σκεπάζω τ'όνειρο μη και το βρουν τα λάθη

είπα να γράψω κάτι....

αυτα τα λόγια που σου μοιάζουνε κλεμμένα
ταγμένα τά'χα να τα κάψω απο καιρο
και μην κοιτας που τώρα τα κεντάω για σένα
είναι που θέλω να στα πω μα δε μπορω

τα καλοκαίρια πού'χω χάσει με στοιχειώνουν
οι υποσχέσεις πού'χω τάξει με γελουν
μα αυτα τα μάτια σου ξανα με χαρακώνουν
κι αυτα τα χέρια σου συνένοχο ζητουν

και συλλαβίζω
τα ρω τα αλφα
γράφω ξεγράφω στο χαρτι και στο κορμι
και όλο χάνεσαι
κι όλο σε βρίσκω
και όλο ψάχνω να μη φύγω αφορμη

αυτα τα βήματα που μοιάζουν μεθυσμένα
τά'χα ξεχάσει στο συρτάρι με τους χάρτες
και μη κοιτας που τώρα τα φοράω για σένα
είναι η ανάσα σου που έδιωξε τις στάχτες

ασε το χέρι σου και μη το ξανακρύψεις
και της καρδιας σου μουσικες μην αρνηθεις
το καλοκαίρι σου δεν θά'χει ψευδαισθήσεις
θα είμαι εδω τα σκοτεινα μη φοβηθεις

και συλλαβίζω
τα ταφ τα ωμέγα
γράφω ξεγράφω στο μυαλο και στα νερα
και όλο χάνομαι
κι όλο με βρίσκεις
και όλο θέλεις ν'ανοιχτούμε στα βαθια

είπα να γράψω ένα τραγουδιστο, καλοκαιρινο

κι έλεγα...

νά'χα και μια κομπανία

ένα μπουζούκι, μια κιθάρα ένα βιολι

και μια φωνη, να σα του Μακεδόνα ας πουμε

και ξαφνικα

νά'σου και μου στέλνει μια ψυχη το παρακάτω

ότι πού'χα τελειώσει....

Στίχοι: Διονύσης Καρατζάς
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Ανδρέου

Ξεροί καημοί και νερό θαλασσινό
το σώμα σου κόλλησε στο σώμα μου
με τον πανσέληνο πόνο του χειμώνα.
Ακούς νερά που χύνονται στα μέσα των ποδιών σου;

Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας,
ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας.

ʼγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος
με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.

Πάνω από την θάλασσα, στη μεριά του ανέμου
στα μαύρα ντύνεσαι κι ανοίγεις το σκοτάδι
σηκώνεις τα άστρα σε χορό
και το κορμί μου σ' άγριο ποτάμι.

ʼγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος
με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.

τυχαίο;

αγγέλου φύλακας...

αίμα κι ιδρώτας γίναν λάσπη στην αρένα

βαρυ κεφάλι απ το πιοτο και το τσιγάρο

εκει που κάποτε παλεύαν μονομάχοι

ανάβω σπίρτο και μ'ορέγονται οι βράχοι

ό,τι μ' αρνήθηκες με ιντερέσο θα στο πάρω

φύλαξες κάτι; ή τα ξόδεψες και πάνε;

στόμα σφιγμένο απ τα λόγια που δε βγήκαν

εκει που αφέθηκες και σού'κλεψαν τη πίστη

μάρτυρας ήμουν στις πορείες σου στη λήθη

σ'ότι σου έκρυψαν και σ'ότι δεν σου είπαν

σ'ένα φτηνο παράπηγμα κέντησα ένα δελφίνι

χέρια θλιμμένα, σε θυμούνται στις πλατείες;

σε ποιο προσκέφαλο λερο ξέχασα τη φωνή μου

αν ήταν να σ'αλάφρωνα, φέρτη ντροπη δικη μου

κοράλλια αφιλόξενα στη θάλασσα φυτείες

μα λίγο λίγο ο καιρός μας φέρνει πιο κοντα

στη πλάτη φρέσκες οι πληγές, δε λένε να στανιάρουν

θα σου αλείψω το κορμι με λάδι απο δυόσμο

να μαγειρεύεις μυστικές ρετσέτες απ το κόσμο

στο μάτι του κυκλώνα σου θα μπω κι ας με λυντσάρουν

σ'ένα φτηνο δωμάτιο, που έχασες τα φτερα σου

μάτια κλεισμένα, και μπογιες που δεν έχουνε χρώμα

εκει που σ'ήβρα να μου κλαις και σ'έσφιξα στα χέρια

εκει που σε μετάλαβα με ψέμματα κι αστέρια

τα βρήκα και στα φύλαξα, πες μου, τα θες ακόμα;

οδηγίες

γυρνάγανε στο μυαλο μου τα μεγάλα ονόματα των ρευμάτων
εκει που η θάλασσα θυμώνει και σηκώνει απειλητικα το κορμι της να πνίξει τους ιερόσυλους και τους άμαθους
μεγάλα κύμματα των ωκεανων
άνεμοι μ'εξωτικες ονομασίες...
Φάτα Μοργκάνα...
τα μπουρίνια του Αιγαίου
κι ο Μαϊστρος στον Κοριθιακο
κι έπειτα οι ορμήνιες του μπάρμπα μου του καπετάνιου
...της θάλασσας, άμα αγριεύει, πρέπει να ξέρεις να της πας κόντρα,
αμα σε νιώσει αδύναμο και σε βρει στον ύπνο, σ' έπνιξε μέχρι να πεις sos,
όμως πρόσεξε, κι αν πας να τηνε απαντήσεις κατάπλωρα, θα στο τσακίσει το πλεούμενο.
θέλει μαεστρία το πως θα τη φέρεις στη πλωρια σου τη μάσκα. εκει που να σπάσει το θυμο της ξώφαλτσα. κι ούτε να σε βρει στ ανάστροφο απ τη πρύμνη. θα μετρήσεις το βυθό όσο να πεις άγιε νικόλα... θέλει νά'χεις το νου σου και στον αέρα. μη σε ξεσύρει απ τη πορεία σου... θέλει υπομονη, να βγεις απ τα δύσκολα νερα, και γερα χέρια στο τιμόνι, μη σε πάρει ο ύπνος. έχε να μασας κάτι. καπνός νά'ναι, τσάϊ νά'ναι, κάτι... και τραγούδα και λίγο...
-μα καπετάνιε, έχει μπουνάτσα, λάδι η θάλασσα, τι σέπιασε με τις φουρτούνες;
-ανόητε, δε σκαμπάζεις ούτε ένα δράμι από θάλασσα...
-γιατι ρε μπάρμπα;
-μπαρμπαρια και τούνεζι, γιατι έτσι είναι, επειδη έχει μπουνάτσα μωρε νομίζεις πως είσαι ασφαλης; μη κοιτας την επιφάνεια μωρε. ο βυθός της είναι ανταριασμένος... και να'χεις το νου σου στα βαθια της. βλέπεις κι εκείνα τα προβατάκια πέρα στα βαθια;
-τα βλέπω
-και τον αέρα που βγαίνει απ το δίλοφο απέναντι και λυγάει τα δέντρα τονε βλέπεις;
-κι αυτον
-ε τότε τι ρωτας γιατι; σε λίγο θα ξεβραστει εδω έξω ο θυμός της και θα ξεσπάσει το πείσμα της. γι αυτο σου λέω, πρόσεχέ τηνε περισσότερο σαν είναι  ήρεμη...
-εντάξει καπετάνιε
-βάλε λίγο κρασι
-ελα, αφου ξέρεις πως δε κάνει
-βάλε μωρε μη σου πάρει ο διάολος τη θειά σου και τους γιατρούς της...
-καλά ταξίδια σου
-παρομοίως, παρομοίως...


κείνα σκεφτόμουνα όταν ήρθα να σε δω, μετα από μέρες
είχες στο χαμόγελό σου τη γαλήνη της μπουνάτσας
κάπου βαθια στα μάτια σου,
λογάριαζε ο καιρος την ώρα την κατάλληλη
που λευτερωμένος θα ξεσπούσε...

έτσι

σπασμένες λέξεις, όλο αλάτι και βελόνες

στο καραβόπανο φωλιάζουνε δυο γλάροι

γύρισα πίσω σ'εποχές που χτίζαν Παρθενώνες

σ'ένα ταξίδι χωρις χάρτες ή κανόνες

του Πραξιτέλη η του Φειδία τις γραμμές 

να δω αν έχει πάρει

κει στο μεσόστυλο τη βρήκα ν'αγορεύει

θύσανοι, στάχια στα μαλλια, και θάλασσες στα μάτια

με άλικο χιτώνα απ τη Φοινίκη να χορεύει

μ'ένα φιλί απ τα χείλια της σκλάβους να σημαδεύει

σχόλασα πλήρωμα και το παλιο πλεούμενο 

το έκανα κομμάτια

μπλε μουσικες,με κλειδοκύμβαλα και μπάσο

ήταν πριγκήπισσα στη Νέα Ορλεάνη

σε μία νύχτα μυαλο, ψυχη κόντεψα να τα χάσω

μού'πε στ'αυτι πως αν μπορω, να την ξεχάσω

μα εγω ακόμη ξαγρυπνάω στα χέρια της,

της Κίνας πορσελάνη

μπαχάρια αγόρασα στα μαγαζια στο Αϊβαλι

πευκοβελόνες απ τα δάση στη Ασία

κέδρο απ το Λίβανο, απ' τον Ευφράτη ένα χαλι

πιπέρι κόκκινο απ τους ψαράδες στο Μπαλι

κι έφτιαξα στρώμα να μυρίζει σαν την αύρα της

στο νου μου, πεμπτουσία

κάνω για νότια, στη πρύμη ο καιρος

κλείνω τα μάτια στο κοράκι και θυμάμαι

πως σταύρωνες τα πόδια σου και θύμωνε ο θεος

πόσο αγαπάς μικρα παιδια, το γέλιο ποταμος

άρμενα ράβω και πανι

κι έλα να πάμε

γλυκεια δασκάλα, ερωμένη μου και τρέλλα

μ'έκλεψε ο κόσμος, κι έκλεψα  μα εδω πάντα γυρίζω

αλλάζει η βάρδυα, χτυπάει η καμπάνα, έλα

έχει κολλήσει πάνω μου η νύχτα μου σα βδέλλα

φωτια, νερο, αέρας, γη, τα κάνω φυλαχτο

κι εσένα τα χαρίζω...

dance me....

Dance me to your beauty with a burning violin
Dance me through the panic 'til I'm gathered safely in
Lift me like an olive branch and be my homeward dove
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love
Oh let me see your beauty when the witnesses are gone
Let me feel you moving like they do in Babylon
Show me slowly what I only know the limits of
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love

Dance me to the wedding now, dance me on and on
Dance me very tenderly and dance me very long
We're both of us beneath our love, we're both of us above
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love

Dance me to the children who are asking to be born
Dance me through the curtains that our kisses have outworn
Raise a tent of shelter now, though every thread is torn
Dance me to the end of love

Dance me to your beauty with a burning violin
Dance me through the panic till I'm gathered safely in
Touch me with your naked hand or touch me with your glove
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love 

για να σας κρατήσει παρέα ως να ετοιμάσω αυτο που φτιάχνω...

όπως κράτησε σε μένα, χθες βράδυ....

angry wind...

Your hair is drifted by the wind

My fingers crawl inside them

A vision coming from the past

Reaching my thoughts and haunt them

You're lonely more than you can bare

Rejection hits you hardly

You've cried, you've lied, but you're denied

the things I give you gladly

Your music is not of your own

Although you're great composer

I long the day you'll find the strings

I'll kill any imposer

You move your borders as you wish

You spend your value in bullshit

I'll break the bones of all the thieves

I'll put a nail between their eyes

and push it

Your hair is drifted by the wind

My senses shout for justice

The day will come that I'll be gone

I hurt myself for practice...

.φθινώπορο 2009
φυσούσε.... αναφορες κι αναδρομές με ταλαιπωρούσαν

(αφι)ερωμένο(ς)

για σένα...
για σένα, που βρέθηκες ξαφνικα στο δρόμο μου
για σένα, που με διάλεξες
που με είδες πρωτου σε δω εγω
που με πίστεψες πριν πίστη σου δώσω
για σένα, που με πρόδωσες πριν σου χαριστω
που με ξανακέρδισες πριν σε χάσω
για σένα, που σε έχασα, κι έτσι χαμένη σε ξαναβρήκα
που μου αποκαλύφθηκες
για σένα, που οι σπάγγοι, που ξεφτίζουν απ το κουβάρι του μυαλου μου, μπλέκονται συνεχώς στα όμορφα πόδια σου
για σένα, που δεν ξεχνας
για σένα, που δεν θυμάσαι
που δεν φοβάσαι
που δεν μιλας
για σένα, που μιλας χωρις φωνες, με βλέμματα και αδιόρατες κινήσεις
για σένα, που για σένα μιλάω εγω
για σένα, που δεν σε έχω
για σένα, που είσαι δικια μου
που είσαι δικια μου...
για σένα που δεν σε απόκτησα
για σένα που μου χαρίστηκες
για σένα που πρόδωσα,
για σένα, που φίλησα με το φιλι του Ιούδα
για σένα, που με συγχώρεσες πριν σου ζητήσω συγγνώμη
που μ'έμαθες να ακούω
για σένα που μ'ακους
για σένα που μαθητεύεις και διδάσκεις
που διστάζεις, που δεν αφήνεσαι
για σένα, που τα σχοινια που μας κρατάνε σε απόσταση εγω τα έπλεξα
για σένα, που η απόσταση δεν έχει σημασία, μέτρο, υπόσταση
για σένα, που σού'κλεψα
για σένα που μ'άφησες να σου κλέψω
για σένα, που σε νήστεψα
για σένα, που σε πίστεψα
που σε πιστεύω
που σε μαντεύω
για σένα, που περιμένω
για σένα που είμαι εκει
που με κουβαλας
που με αντέχεις
για σενα, που με βλέπεις όχι με τα μάτια σου
που με ακους όχι με τ'αυτια σου
που με νιώθεις
για σένα, που με μαθαίνεις ορθογραφία
για σένα που στο φιλι σου κρύβεις και κρύβεσαι
για σένα που ξενυχτας
για σένα της νύχτας και του ήλιου
για σένα φωτια
για σένα όνειρο
για σένα χωράφι σπαρμένο με οργασμους
για σένα που αρμέγω το χαμόγελό σου
για σένα που θηλάζω το γέλιο σου
για σένα, του μαζι και του χώρια
της Ανταρκτικης και του Ισημερινου
της ανάστροφης πορείας μου
για σένα με τα διστακτικα δάχτυλα
για σένα, που παράγεις έμπνευση
που δέχεσαι
που δεν παραδέχεσαι
που θέλεις
για σένα, με τις γραμμές των χειλιων σου κλεμμένες του Φειδία
για σένα, του Μορφέα ανταγωνήστρια
του Προμηθέα αδελφη
για σένα....

για σένα, που όταν έψαχνα τη θάλασσα, τη βρήκα να με κοιτάει με τα μάτια σου...

για σένα, που στα ψηλότερα ταιριάζεις νά'σαι αφι-ερωμένη....

"Ερωμένη μου"

Στίχοι: Μαρματάκης Μιχάλης
Μουσική: Μαχαιρίτσας Λαυρέντης
Πρώτη εκτέλεση: Τερμίτες

Εκεί που σβήνει ο Βοριάς
κι η καταιγίδα γίνεται σταγόνα
εκεί βρίσκομαι μ' ένα λευκό χαρτί κι ένα μολύβι

Και γράφω στίχους για σένα
θάλασσα, ερωμένη μου,
εκεί που σβήνει ο Βοριάς και το χαλάζι της θύελλας.

Εκεί κοιμάσαι γλυκά ναρκωμένη
απ' το πάλεμα ερωμένη μου

Αμαρτωλό μου μήλο, εκεί σε κλέβω,
σταγόνα σταγόνα, στίχο το στίχο,
εκεί χορεύω στο γυμνό σου κορμί

Με τα νιάτα να γυαλίζουν στον ιδρώτα σου σαν το νερό
στο σώμα μωρού που το 'πλυνε η μάνα του

Εκεί που σβήνει ο Βοριάς
κι η καταιγίδα γίνεται σταγόνα
εκεί βρίσκομαι μ' ένα βλέμμα νυστέρι επικίνδυνο

Μ' ένα ποίημα αχόρταγο που δε γράφεται γιατί δεν βρίσκω τέλος
εκεί βρίσκομαι και σε κοιτάζω ερωμένη μου

Ξημερώνει...

ελπίζω να μην πέσει βαρυ για επιδόρπιο...

καλημέρα

μια λεπτομέρεια...

είναι ένα σημείο πάνω της, που απ την αρχη είχε σημαδέψει στο κορμί της
ανάμεσα σε άλλα...
μια μυστικη πτυχη που εμφανίζεται μονάχα σ' εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που αφήνεται να χαλαρώνει χωρις να προσέχει το πως θα φανει στους άλλους
χωρις να νοιάζεται για τους καθρέφτες
είναι τότε σαν να πέφτει, ή ν'ανεβαίνει, μια αυλαία
ανάλογα πως θα το δει κανεις, αν τύχει και προσέχει
ανάλογα με το πως νοιώθει εκείνη
κι εκείνος, που πάντα είχε το κουσούρι να μην προσέχει τα έκδηλα και τα προφανη, τό'χει σημαδέψει
ξέρει και περιμένει εκείνες τις στιγμες υπομονετικα
σαν λαγωνικο που φερμάρει στη μυρωδια ενος άγριμιου
μένει ακίνητος καρφωμένος στη θέα εκείνης της πτυχης σαν να την βλέπει για πρώτη φορα
την αγκαλιάζει με τα μάτια του
ρουφάει τη μυρωδια της σαν τον αέρα μετα από μακροβούτι
και κάθε μα κάθε φορα, αυτη η μυρωδια καίει τα πνευμόνια του μ ένα κάψιμο ζωογόνο
δεν είναι το σχημα μόνο, ή η υφη, το χρώμα, η γεύση, είναι όλα μαζι και τίποτε
τίποτε απ'όλα και όλα
είναι μια λεπτομέρεια
μια μικρη ασήμαντη λεπτομέρεια, αν καλοδει κανεις το σύνολο
δεν θα πήγαινε όχι το μυαλο, μα ούτε καν το βλέμμα κάποιου
αναρωτιόταν μήπως ο ηλίθιος είχε δίκιο να κοιτάζει το δάχτυλο...
κι έπειτα, εκείνη η πτυχη είναι η δικη του μυστικη σπηλια
δεν το έχει μοιραστει ούτε μαζι της
ίσως να τό'χει καταλάβει
ξέρει πως δεν μπορει εύκολα να της κρυφτει άλλωστε
δεν μπορει, δεν θέλει, δεν του χρειάζεται, δεν του αρέσει...
μα ούτε και της το λέει
σαν ένα μυστικο παιχνίδι μεταξυ τους
ένα πολυ προσωπικο, αδιόρατο, εκστατικο παιχνίδι
σαν κι αυτο που κι δύο ξέρουν πως ο μοναδικός κανόνας είναι το ποιος θα αντέξει, το αποτέλεσμα είναι δεδομένο, κι ο χαμένος, αυτος που παραδίνεται πρώτος...
συνήθως χάνει εκείνος
αλλα απόψε θέλει να πάρει τη ρεβάνς...
ανάβει νωχελικα τσιγάρο και κοιτάζει κατα τη θάλασσα μέσα απ τη τζαμαρία
ο νους του αλλου...
η μουσικη πάει κι έρχεται
εκείνη στην προσφιλη της στάση
σταυροπόδι πάνω στο ψηλο σκαμπω να κοιτάζει το λιγοστο κόσμο,
σιγοτραγουδάει μια παλια επιτυχια του Barry
γυρίζει στα δεξια της να κοιτάξει μια παρέα που μπαίνει
κάνει την αδιόρατη κίνηση
η αυλαία πέφτει
είναι η στιγμη του...



κέρδισε...

κάπως έτσι...

παίρνεις μια λέξη, δυο, τρεις, πολλες

έτσι που να κροταλίζουνε όταν κουνας το κύπελλο

βάζεις και μια εικόνα, κλειδι κι ιδέα
έναν ήχο, μουσική
φτύνεις λίγο απ τη ψυχη σου

κλείνεις το στόμα του με τη χούφτα σου

και το χτυπας με δύναμη πάνω στο τραπέζι

έπειτα ελευθερώνεις το στόμα ήρεμα

κι αναποδογυρίζεις το γεμάτο κύπελλο πάνω στο χαρτι...

κρασι, εκει που θά'πρεπε να τρέχει αίμα
γεύση στιφη, γλυφη σα το κουκούτσι
μια αμιχη στ' αγριεμένο του το βλέμμα
και στο στεγνο το στόμα του κοκάλινο μαρκούτσι

μαλλί μακρυ, δεμένο με φιλντίσι
αυτι κομμένο σε καυγα στη Μασσαλία
το στόμα ανοίγει μόνο για να φτύσει
ώμοι φαρδιοι κι ένα γιλέκο απ τη Συρία

απ το λαιμο του κρεμασμένο ένα κοράλι
σ'ένα κορδόνι, ένα κλειδι και μια πυξίδα
λίγο τον κόφτει πως τον βλεπουνε οι άλλοι
δράμι δε δίνει αν θα βρει την Ατλαντίδα

πίσω στη μέση του δεμμένο ένα μαχαίρι
και στη λαβή του έξη χαρακιές
έξη φεγγάρια στους θεους έχει προσφέρει
έξη σπονδες, έξη λιμάνια, έξη πληγες

πετσι σκληρο που δε το πείραξε ο χρόνος
φωνη τραχια που όταν φωνάζει σε παγώνει
στο μεσοχώρι περπατάει παντα μόνος
δε λογαριάζει ποιος στη πλάτη του ζυγώνει

τη μαυρη νύχτα αψηφάει και τη βριζει
μ' αν γελαστει κι ονειρευτει βλέπει εκείνη
κι όλα σκορπάνε, και στον ώμο του γυρίζει
που απ το γιλέκο το σκισμένο ξεμυταει,
ένα αλήτικο
και θαλασσι
δελφίνι...

αυτο για μεσημεριανό....

για το βράδυ το μενου έχει άλλο...

πορεία...

η νύχτα δεν είναι τόσο καλη φιλενάδα απόψε
έχει ανάσα της μια μυρωδια από φτηνο καπνο και νοθεμένο οινόπνευμα
ή ίσως νά'μαι κι εγω που μυρίζω έτσι
ίσως να φταίω εγω που μπερδεύτηκα κι αντι για το λιμάνι ανηφόρισα στην Ακρόπολη
σίγουρα ο βράχος δε φταίει
τουναντίον, μ'αγγάλιασε με τη σκια του που μ' είδε
περίεργο
σα νά'θελα απόψε ν αποφύγω τη θάλασσα
θα μου πεις, τι πα να πει "σα νά'θελα"
δε νογας τι θες και τι όχι;
απόψε όχι, δεν τό'χω
το μόνο που ξέρω είναι πως αν σταθω πλάϊ της μπορει να μη κρατηθω και να βουτήξω
και που καιρος για μακροβούτια απόψε
όχι, δε με χαλάνε τα λερα νερα του λιμανιου, ούτε κι ο βάλτος του βυθου
μη μείνω εκει ψάχνοντας σκέβομαι
γι αυτο καλύτερα ο βράχος
αλλα πάλι, κείνες τις κοπέλλες που βαστάνε το Ερεχθείο πρέπει να της αποφύγω
εδω στη παλια σιδερένια δεξαμενη, δεξιά απ τις πύλες, είχα ένα βράδυ φιλήσει μια ξένη
απο κάτω η Πλάκα ξενυχτάει
μπα, δεν είναι καλη παρέα η νύχτα απόψε
μα το θεο και τη θάλασσα, πρώτη φορα που θά'θελα νά'ταν μέρα
κι είναι κι οι μουσικες που ενοχλητικες με τριβελίζουνε...
αν ανεβω ψηλότερα;
καλα τα κατάφερα πάλι...
απο δω πάνω μοιάζει ο βράχος με νησι κι η Αθήνα με θάλασσα που χει καταπιει φωτεινες μέδουσες και λαμποκοπάνε
κι έλεγες πως θα ξεφύγεις;
δεν φταίω, έτσι γεννήθηκα φαίνεται
αν κλέψω μια πέτρα απ το βράχο και την πάω στη θάλασσα;
ε, εσυ είσαι ανεπίδεκτος... ναι, κι ανορθόγραφος είσαι αλλα τούτο είναι απ τ' άγραφα
κείνα τα φώτα στα νότια νά'ναι η αίγινα;
ωφουυυ... σήκω και πάμε... δεν εισαι για εδω
ώσπου να κλείσω τα μάτια μύρισα λαμαρίνα πάλι
ηρεμία...
και με κλειστα τα μάτια περπατάω αν θες στην άκρια στο μώλο χωρις να πέσω
πάλι ακροβατεις
γιατι; σάμπως σταμάτησα καθόλου;
καλα, και που πήγε όλος κείνος ο χθεσινος σου θυμος;
λογαριασμο θα σου δώσω; τον έκαψα αν θες να ξέρεις
με τσιγάρα και ποτο, γι αυτο ζέχνεις έτσι...
κι αξύριστος.... σαν άμπαρκος είσαι
και πού'χεις δει εσυ μωρε άμπαρκους για να ξέρεις; οι πατούσες σου ένα με τη μουράβια έχουνε γίνει κι αμα μακρύνεις λίγες οργιες απ τη θάλασσα ζαλίζεσαι...
να κάνεις δουλεια σου, δε σ έβαλα βατσιμάνη στο δεμένο...
να σου πω, είναι βαθια εδω;
είναι, δε πιστευω να σου ήρθε να πέσεις;
μπα, σκέβομαι μόνο
τι;
αν έπεφτα, λες ν'ακολουθήσει;
τρελλάθηκες μωρε; σαπιοκάραβο τσακισμένο; τι θες του λόγου σου;
σαπιοκάραβο αλλα στις φουρτουνες σε μένα κρύβεσαι...
άλλο αυτο...
άλλο τι;
είναι που δε σε καταδέχεται η θάλασσα να σε σκεπάσει...
τά'χουμε συμφωνήσει γι αυτο
περασμένη η ώρα... μισοφέγγαρο, δες, στο άδειασμα είναι
θα ζεστάνει ο καιρος
θέλω να κολυμπήσω
τώρα;
όχι τώρα, πάντα
προς τα που;
νότια... ώσπου να πιάσω Λυβικο και μετα Αλεξάνδρεια
μονάχος;
όχι
και που ξέρεις πως δε θά σαι μονάχος;
ξέρω, άμα δε φοβάται θά' ρθει
για του λόγου σου;
όχι, για κείνη





.

it's hard (to speak your truth)

There is love in your body but you can't hold it in
It pours from your eyes and spills from your skin
The tenderest touch, leaves the darkest of marks,
and the kindest of kisses breaks the hardest of hearts

The hardest of hearts x3

There is love in your body but you can't get it out
It gets stuck in your head, won't come out of your mouth
Sticks to your tongue and it shows on your face that
The sweetest of words have the bitterest taste

Darling, how I loved you from the start, but you'll never know what a fool I've been
Darling, how I loved you from the start, but that's no excuse for the state I'm in

The hardest of hearts x3

There is love in our bodies and it holds us together
And it pulls us apart when we're holding each other
We all need something to hold in the night
We don't care if it hurts when we're holding too tight

There is love in your body but you can't get it out
It gets stuck in your head, won't come out of your mouth
Sticks to your tongue and it shows on your face that
The sweetest of words have the bitterest taste

Darling, how I loved you from the start, but you'll never know what a fool I've been
Darling, how I loved you from the start, but that's no excuse for the state I'm in

The hardest of hearts x3

My heart swells like water at weight, can't stop myself before it's too late
Hold on to your heart, 'cause I'm coming to fight you
Hold on to your heart, 'cause I'm coming to break you

Hold on
The hardest of hearts...

είχα μέρες να βάλω μουσικη....

όπως τα περισσότερα, ξεφύτρωσε από μόνο του "τυχαία"
 κι ώσπου να μαγειρέψω την ψαρόσουπα, απολαύστε το...

.

μακροβούτι...

μου κλεβεις ό,τι δεν μπορεις να μου χαρίσεις
στο ίδιο όνειρο με καις και με φιλας
σελίδα δεύτερη δεν έχεις να γυρίσεις
κι όλο πασχίζεις, λαχταρας να ξεχωρίσεις
κι υποθηκεύεις τη ψυχη σου, και γερνας

σπάει ο καθρέφτης και δεν έχεις να κοιτάξεις
και στα κομμάτια του η εικόνα σου έχει μείνει
μέσ' το σκοτάδι που δεν βλέπεις για να ψάξεις
εκει που σκότωσες τη τρέλλα μου με πράξεις
νιώθεις την έξοδο ξωπίσω σου να κλείνει

τα κραταια ταξίδια σου τα ρίχνεις στο παζάρι
κι όπως σε βλέπω απ τη στροφή μονάχη σου να πίνεις
αναρωτιέμαι ποια μορφη απόψε έχεις πάρει
ποιανου ασήμαντου εραστη φιλι θα κάνεις χάρη
πόσο φτηνα με ξεπουλας και που με παραδίνεις

ξέρω πως μόνο εγω τα όνειρά σου τα γνωρίζω
πως στα θυμίζω κι ας σε κάνει ώρες ώρες να πονας
κι όπως μ'εξόρισες έξω απ τα σύνορα σου να γυρίζω
τα μπλε κλειδια που σού'κλεψα στη θάλασσα χαρίζω
εμένα ξέχνα με, μα κείνα αν τα θες, πρέπει να μάθεις να βουτας...

exit

δεν το είχε...
κι ας ήξερε...
θα μπορούσε να διαλέξει τη νύχτα για παρέα
αλλα αυτο το αναθεματισμένο κυνήγι της αλήθειας...
αυτο το καρφι στο πλάϊ του κρανίου ή ανάμεσα στα μάτια
βγαίνει μόνο επίπονα
ε ναι, ήξερε
δεν του έφτανε όμως
έπρεπε να δει, να βιώσει
δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορα
και ούτε για δικαίωση έψαχνε
είπαμε, ήξερε....
μαζοχισμός περίεργος;
ούτε
κάπως ένα ταξίδι κι αυτο
θα προτιμούσε να το είχε αποφύγει, μα δεν γινόταν πια
το εισητήριο είχε ήδη εκδοθει
ερήμην του
περιπλανήθηκε ψάχνοντας...
όταν έφτασε στον τελευταίο σταθμό του κοντοστάθηκε
είχε ακόμη μια ευκαιρία
άναψε τσιγάρο
δεν μπορούσε πια να κάνει πίσω
μπήκε κι ανέβηκε τα σκαλια
στη στροφη, το κόκκινο φουστάνι καθόταν στο μπαρ
δεν ήταν η εικόνα γιατι, είπαμε, ήξερε
όμως εκείνο το καρφι τον διαπέρασε πια πέρα ως πέρα
βγήκε ανέγγιχτο απ την αλλη σαρώνοντας τα πάντα
είχε τα χέρια σταυρωμένα στα γόνατά της και κοιτούσε στα δεξια της
τα μαλλιά της κάτω
όμορφη
ήσυχη
δεν χαμογελούσε
εκείνο όμως το απόκοσμο βλέμμα τον αποτελείωσε
παράταιτερη
από άλλο κόσμο
σε άλλο
κοιτούσε χωρις να βλέπει
αν έβλεπε θα τον πρόσεχε αμέσως...
κι όλα όσα έβραζαν μέσα του ως εκείνη τη στιγμη εξαφανίστηκαν όλα με μιας σε μια έκρηξη λύπης
κοντοστάθηκε άλλη μια φορα
η παρόρμισή του έλεγε να πάει να την πάρει απ το χέρι και να φύγουν
χωρις να μιλήσει
χωρις να πει τίποτε, δεν θα χρειαζόταν άλλωστε
όμως το καρφι δεν έλεγε να ησυχάσει
κι έτσι όπως είχε αφήσει ανοιχτη πληγη,
έγινε το μυαλο του το κουτι της Πανδώρας
κηφήνες
παράσιτα...
πεινασμένα αρπακτικα και αρουραίοι...
ο θυμός του θα έφτανε να γκρεμίσει το μισο λιμάνι
στάθηκε κι έπαιξε...
κι άλλα ψέμματα....
κι άλλος θυμος
κι άλλο καρφι
και πάλι επιλογη...
επιθυμία να βάλει φωτια
να σαρώσει τα πάντα σε μια κατακλυσμιαία επιδρομη...
όλα άρχισαν να αποσυντίθενται...
τα χέρια του ήθελαν να ταξιδεψουνε πάνω της σαν τρελλά
χάλασε τέσσερα τσιγάρα μέχρι ν' ανάψει
γύρισε το βλέμμα του ψάχνοντας
χωρις θυμο
μόνο γιατι...
είδε στο βάθος τον προορισμό του...
μάζεψε ότι είχε απομείνει απ την συναίσθησή του και τράβηξε κατα κει...

για όσους πέρασαν πόρτες που δεν θέλησαν ποτε να ανοίξουν....
για εκείνους που άνοιξαν τις πόρτες αυτες....

(δεν έβγαινε σε στιχάκια ετούτο...) 






.

παράξενο ταξίδι

κάνω να φύγω, μα είμαι δεμένος στα κλαρια σου
κι όσο μακρυα απ τον κορμο σου κι αν αφήνομαι
ακροβατω στην επικίνδυνη ματια σου
κλείνεις τα μάτια κι έγω πέφτω και σκορπίζομαι

φτιάχνω ένα σκιάχτρο, ξερα χόρτα και κουρέλια
για να φοβίσω τα γλαρόνια που μαζεύονται
γλάστρα μικρή π' αναπαυόσουνα στα ρέλια
τώρα τους ώριμους καρπούς σου επιβουλεύονται

σε λιγο πια δεν θα μπορώ να σε σηκώσω
μα ούτε και θέλω σ'εύφορο χώμα να σ' αφήσω
ξόδεψα αίμα απ τον εαυτό μου να σε σώσω
μα δεν μπορω και σε κανέναν πια να σε χαρίσω

στη κόντρα γέφυρα, κει κάτω απ' το κουβούσι
στα πράσινα τα ξάρτια σου φωλιάζει παπαγάλος
στη πλώρη εγω ξυπόλητος παλεύω με το πούσι
έχω σηκώσει καραντίνα στον ιστο, μην έρθει άλλος

θά βρω πιλότο με την παλίρροια να μας πάρει
στο μεσοπέλαγο θ' ανέβω στη σκια σου
στ αριστερα θ'ανάβει κόκκινο φανάρι
παράταιρα νερα, κρύα η λαμαρίνα, σκεπάσου

τσακώνονται οι ναύτες για το φως σου
κι από εκει που σε κοιτώ μοιάζεις θλιμμένη
στερνο μου μπάρκο στο φεγγάρι παραδώσου
δεν πάμε εμεις, γυρνα σε μας η οικουμένη

στα ανοιχτα πίνουμε κύμα μέρα βράδυ
και στα βαρέλια το κρασι γίνηκε ξύδι
δέντρο που οι ρίζες σου μαγκώσαν σε καράβι
ναύτης εγω, δέντρο εσυ, παράξενο ταξίδι...

μόνο αυτο γι απόψε...

Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος & Emilia Ottaviano ( Ντουέτο )

Κάποιοι φιλήσανε τον Ιούδα εκεί στο μέτωπο
κι άλλοι ψαρέψανε ουρανό σε ένα πηγάδι
άλλοι κρεμάσαν σα δικτάτορα ένα φυλαχτό
στις φυλακές πάντα ονειρεύονται το βράδυ

Κάναμε έκτρωση σε ό,τι αθώο μας απέμεινε
κι εσύ συνέλαβες με ένα άρωμα τυχαίο
μα τα τριαντάφυλλα που σου έστειλα λίγο έλειψε
χαράματα να σκοτωθούν σε ένα τροχαίο

Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ' την ανάσα σου
δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής
γυναίκα αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με
γυναίκα αν είμαι σωστός μη μου το πεις

Κάποια πατρίδα τα χείλη μου τα φίλησε
φτηνά και με έσπρωξε γελώντας προς τη μάχη
κι όσοι της δώσαν το κορμί τους για παράσημο
αυτή έναν τάφο τους κάρφωσε στη ράχη

Όσα θηρία με ζυγώσανε τους έφτασε
να χορτάσουν μοναχά με τη στολή μου
μα οι άνθρωποι μ' άφησαν ήσυχο σαν έμαθαν
πως γυάλιζα ένα πολυβόλο στην αυλή μου

Όσο αξίζει...

θυμάμαι κάποτε στα μάτια σου κυνήγησα
τον εαυτό μου με ένα μαχαίρι της κουζίνας
μα μόνο η τρέλα, μόνο η τρέλα μου με ξέπλυνε
σαν καταρράκτης απ' το αμάρτημα της φτήνιας

Κι έτσι του κόσμου τα μπαλκόνια ερωτεύτηκα
αυτά που αγγίζουνε το βλέμμα με το στόμα
μα δε ξεχνάω τα υπόγεια που κυλίστηκα
γι' αυτό η φτέρνα μου έχει δέσει με το χώμα

Όσο αξίζει...

Απόψε πότισα τις ρίζες που ονειρεύτηκες
και τους καρπούς που εγκυμονούσε η τροχιά σου
κυρά, δε βρήκα μουσική που να σου άξιζε
πόνος στη γέννα προσκυνώ την αρχοντιά σου

Θα χαραμίσω τη ζωή μου περιμένοντας
να 'ναι πολύ αργά για να τη διορθώσω
και στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας
τη μύτη του πριν ξεψυχήσω να ματώσω.

καληνύχτα...

αύριο...

γιατι απόψε δεν περιγράφω άλλο...
σπάω γέφυρες...
όσες στέκονται αχρείαστες κι επικίνδυνες...
καλο ξημέρωμα...

τάνγκο

-bonjour!
-άργησες...
-έλα τώρα, μην κάνεις μούτρα, δεν περίμενες και στο δρόμο
-εντάξει, την επόμενη φορα θα περιμένω έξω για να μπορω να γκρινιάζω...
-ναι, να περιμένεις έξω 
-ασε με τώρα, θύμωσα
-μμμμ... και δε σου πάει
-τι μου πάει;
-θα σου έλεγα... εγω, αλλα σιγα μη στο πω
-αν μου το έλεγες θα σου έλεγα, εσυ δεν μου πας, με πας
-που;
-ξέρεις που
-προς το παρον πήγαινέ με εσυ
-που;
-όπου θέλεις
-όπου όπου θέλω;
-όπου θέλεις, αρκει να μ'αρέσει
-....
-γελας;
-ναι, γιατι το είπες κάπως
-πως;
-ε κάπως, και μ'άρεσε, έλα, πάμε
-που;
-κάπου που θα σ'αρέσει, αυτο δεν θέλεις;
-αυτο
-ε εκει θα πάμε τότε
-έχουμε ξαναπάει;
-όχι
-και είσαι σίγουρος πως θα μ' αρέσει;
-δεν μου έχεις εμπιστοσύνη δηλαδη;
-σε σένα έχω, για το γούστο σου έχω μια μικρη επιφύλαξη...
-δηλαδη τι λες τώρα; άλλος εγω, άλλο το γούστο μου;
-ας μην το σχολιάσω;
-το γούστο μου;
-όχι, αυτο το σχολίασα... αυτο που είπες εννοω
-καλα, μην το σχολιάσεις, φτάσαμε άλλωστε
-που;
-εδω
-....
-δεν είχα δίκιο;
-είχες αλλα εγω στο είχα πει αυτο το μέρος
-σωστα, αλλα κι εγω σε έφερα
-πάντα με πηγαίνεις εκει που σου ζητάω
-γιατι πάντα μου ζητας να πάμε εκει που θέλω
-καλα, ασε τις φιλοσοφίες τωρα και πάμε να χορέψουμε
-το τανγκο; είσαι σίγουρη...; εγω...
-ναι το τανγκο, ασε τις κουβέντες και κράτα με...!
-...

η επιλογη του κλιπ δεν είναι τυχαία...

τίποτε δεν ήταν, τίποτε δεν είναι...

για αύριο δεν ξέρω, δεν θέλω...

πρόσεξε

φίλησα μαύρους δαίμονες

κι αγγάλιασα αγγέλους

κοιμήθηκα με ξωτικα

ξύπνησα με νεράϊδες

έκλεψα κι εξαπάτησα

τό 'φτασα μέχρι τέλους

πρόδωσα και προδόθηκα

πέρασα Συμπληγάδες

αγάπες εξαργύρωσα

κι έρωτες με λυτρώσαν

άγκυρες που ξεσύρανε

και λόγια που σκουριάσαν

σύνεργα που παλιώσανε

ματιες που μ' εξοντώσαν

φιλια που με ανάψανε

και γέφυρες που σπάσαν

περπάτησα στη θάλασσα

κολύμπησα στο χώμα

έπραξα κι έμειν' άπρακτος

κι όνομα πια δεν έχω

καυγάδισα και μέθυσα

μα τραγουδάω ακόμα

στεγνο το στόμα απ τη φωνη

διψάω μα αντέχω

την κράτησα, την έχασα,

την κέρδισα στα ζάρια

στον Όλυμπο την έκρυψα

βγήκε στη Σαντορίνη

αψι κρασι, γλυκο φιλι

δεν κάνω πια παζάρια

βάζω φωτια στη θάλασσα,

άλλα έχει, άλλα μου δίνει

λόγια που δεν ξεστόμισα

παιδια που δε λυπούνται

δεν ζήτησα, με ξεχασαν

δεν δίνω, με θυμούνται

στρίβω τσιγάρο στο φτερο

βάζω καφε στο μύλο

κι αν σε κεράσω,

κι αμα πιεις,

πρόσεξε,

μην και ευχηθεις

"νά'χα εσένα φίλο"....

.

αν (δεν) ήμουν όμως...;

εγω δεν είμαι κανενος
ούτε του εαυτού μου
αέρας είμαι και καπνος
και μεθυσμένος ναυαγος
όμηρος του μυαλου μου

δεν είμ' εγω χαρταετος
απ' τη βροχη να πέφτω
δε με χωράει ο συρφετος
και σε κοπάδι ούτ'αρχηγός,
στη λάσπη δεν αντέχω

γι αυτο...
μη μου κακιώνεις που αργώ,
μέτρο δεν έχω άλλο
σπάω το χρόνο σε οργιες
φτιάχνω τη νύχτα πυρκαγιες
παίζω στη λύρα μπάλο


εγω δεν είμαι του κουτιου
στο κύμα δραπετεύω
κλέβω βροχη, κλέβω φωτια
στοιχηματίζω στα χαρτια
κι αν χάσω, σε νηστεύω


δεν έχω ξάρτια και πανια,
σπασμένη η λαγουδέρα
φουντάρω πάντα στ'ανοιχτα
δένω τις άγκυρες σφιχτα
κάνω τη νύχτα μέρα


γι αυτο...
μη μου θυμώνεις που γλυστρω
φρένο δεν έχω άλλο
και αν μ' αγάπησες πολυ
στερνό σου δώρο ένα φιλι
κατάσαρκα να βάλω...

γι άλλο πήγαινα, κι άλλο βγήκε στην επιφάνεια...

ας είναι, αυτα τα τραγούδια έχουνε δικό τους μπαϊράκι

κι έτσι που αναδύθηκε ετούτο δεν μπορούσα να του χαλάσω χατήρι
ξεχασμένο κάπου τό'χα, το σουλούπωσα λιγάκι να του φύγουν οι στάχτες
και νά'το

.