κάπως έτσι...

παίρνεις μια λέξη, δυο, τρεις, πολλες

έτσι που να κροταλίζουνε όταν κουνας το κύπελλο

βάζεις και μια εικόνα, κλειδι κι ιδέα
έναν ήχο, μουσική
φτύνεις λίγο απ τη ψυχη σου

κλείνεις το στόμα του με τη χούφτα σου

και το χτυπας με δύναμη πάνω στο τραπέζι

έπειτα ελευθερώνεις το στόμα ήρεμα

κι αναποδογυρίζεις το γεμάτο κύπελλο πάνω στο χαρτι...

κρασι, εκει που θά'πρεπε να τρέχει αίμα
γεύση στιφη, γλυφη σα το κουκούτσι
μια αμιχη στ' αγριεμένο του το βλέμμα
και στο στεγνο το στόμα του κοκάλινο μαρκούτσι

μαλλί μακρυ, δεμένο με φιλντίσι
αυτι κομμένο σε καυγα στη Μασσαλία
το στόμα ανοίγει μόνο για να φτύσει
ώμοι φαρδιοι κι ένα γιλέκο απ τη Συρία

απ το λαιμο του κρεμασμένο ένα κοράλι
σ'ένα κορδόνι, ένα κλειδι και μια πυξίδα
λίγο τον κόφτει πως τον βλεπουνε οι άλλοι
δράμι δε δίνει αν θα βρει την Ατλαντίδα

πίσω στη μέση του δεμμένο ένα μαχαίρι
και στη λαβή του έξη χαρακιές
έξη φεγγάρια στους θεους έχει προσφέρει
έξη σπονδες, έξη λιμάνια, έξη πληγες

πετσι σκληρο που δε το πείραξε ο χρόνος
φωνη τραχια που όταν φωνάζει σε παγώνει
στο μεσοχώρι περπατάει παντα μόνος
δε λογαριάζει ποιος στη πλάτη του ζυγώνει

τη μαυρη νύχτα αψηφάει και τη βριζει
μ' αν γελαστει κι ονειρευτει βλέπει εκείνη
κι όλα σκορπάνε, και στον ώμο του γυρίζει
που απ το γιλέκο το σκισμένο ξεμυταει,
ένα αλήτικο
και θαλασσι
δελφίνι...

αυτο για μεσημεριανό....

για το βράδυ το μενου έχει άλλο...