κυνήγι...

στρίβοντας απ τα ρύκια και τους αρμυρους θάμνους,
βγήκε σε παραλία μυστικη
πίσω του οι αμμόλοφοι σχημάτιζαν ένα στεφάνι,
που πίσω του δεν έβλεπες, ούτε και πάνω του
στις άκριες,
σα φρύδια της θάλασσας,
ξεμυτούσανε δυο σειρες βράχια
εκει ξεσπούσε το κύμα κι έδερνε τα θαλασσοπούλια που μαζεύονταν περιμένοντας τη ρήχη
είχε αμμουδια στη μέση κι ένα πεύκο που ξεστράτησε απ τα υπόλοιπα
κι έγερνε στην άκρη της θάλασσας σα νά'θελε να πιει
στο βάθος και νότια κι ώς εκει που έφτανε το μάτι,
θάλασσα
τίποτε δεν προδίκαζε
τίποτε δεν προμυνούσε
μ ανασηκωμένα τα μπατζάκια και τα παπούτσια στο χέρι περπάτησε ως το νερο
το "νερο"
για κάποιο λόγο θύμωνε όταν του ξέφευγε κι έλεγε τη θάλασσα "νερο"
θύμωνε κι όταν άκουγε άλλους να τη λένε έτσι
κι όποιους πλατσούριζαν στις αμμουδιες, δίχως να έχουνε ποτε τους στα βαθια κοντέψει να πνιγούνε, δε τους λογάριαζε και τους λυπούταν
έτσι που ακούμπησαν τα πόδια του τ'ακροδάχτυλά της στα ρηχα, ανατρίχιασε
ήτανε κρύα η θάλασσα απόψε
απομεσήμερο και σουρούπωνε σε λίγο
έβαλε το χέρι σκια στα μάτια και κοίταξε δεξια εκει που έπεφτε ο ήλιος
κάθε απόγευμα το ίδιο σκηνικο
κάθε βράδυ τον κρύβει μέσα της σαν εραστη που έρχεται μόλις σκοτεινιάσει...
μόνο που απόψε...
εκει στο αριστερο της φρύδι...
δεν ήταν μόνος
εκει καθισμένη πάνω στα μαύρα βράχια
ντυμένη τη γύμνια της κι ένα σεντόνι
είχε βγει να κυνηγήσει
κι ούτε που κοιτούσε κατα το μέρος του..
τα μάτια του κολλημένα στη γραμμη της ραχοκοκκαλιας της όπως διέσχιζε τη πλάτη της σα φίδι
σα δόλωμα η θαλασσομάτα
σα δόκανο με χρυσαφια μαλλια
έκανε να φύγει μα τού'ταν αδύνατο
έκανε να φωνάξει μα είχε στεγνώσει η φωνη του
κι έτσι ανήμπορος και παραδομένος στη φύση του
ξεκίνησε να περπατάει προς τη παγίδα της
με τα παπούτσια στο χέρι
ήξερε πως σε λίγο θα ήταν μέσα της
αλαφρύς
λεύτερος
ξυπόλητος....