έτσι

σπασμένες λέξεις, όλο αλάτι και βελόνες

στο καραβόπανο φωλιάζουνε δυο γλάροι

γύρισα πίσω σ'εποχές που χτίζαν Παρθενώνες

σ'ένα ταξίδι χωρις χάρτες ή κανόνες

του Πραξιτέλη η του Φειδία τις γραμμές 

να δω αν έχει πάρει

κει στο μεσόστυλο τη βρήκα ν'αγορεύει

θύσανοι, στάχια στα μαλλια, και θάλασσες στα μάτια

με άλικο χιτώνα απ τη Φοινίκη να χορεύει

μ'ένα φιλί απ τα χείλια της σκλάβους να σημαδεύει

σχόλασα πλήρωμα και το παλιο πλεούμενο 

το έκανα κομμάτια

μπλε μουσικες,με κλειδοκύμβαλα και μπάσο

ήταν πριγκήπισσα στη Νέα Ορλεάνη

σε μία νύχτα μυαλο, ψυχη κόντεψα να τα χάσω

μού'πε στ'αυτι πως αν μπορω, να την ξεχάσω

μα εγω ακόμη ξαγρυπνάω στα χέρια της,

της Κίνας πορσελάνη

μπαχάρια αγόρασα στα μαγαζια στο Αϊβαλι

πευκοβελόνες απ τα δάση στη Ασία

κέδρο απ το Λίβανο, απ' τον Ευφράτη ένα χαλι

πιπέρι κόκκινο απ τους ψαράδες στο Μπαλι

κι έφτιαξα στρώμα να μυρίζει σαν την αύρα της

στο νου μου, πεμπτουσία

κάνω για νότια, στη πρύμη ο καιρος

κλείνω τα μάτια στο κοράκι και θυμάμαι

πως σταύρωνες τα πόδια σου και θύμωνε ο θεος

πόσο αγαπάς μικρα παιδια, το γέλιο ποταμος

άρμενα ράβω και πανι

κι έλα να πάμε

γλυκεια δασκάλα, ερωμένη μου και τρέλλα

μ'έκλεψε ο κόσμος, κι έκλεψα  μα εδω πάντα γυρίζω

αλλάζει η βάρδυα, χτυπάει η καμπάνα, έλα

έχει κολλήσει πάνω μου η νύχτα μου σα βδέλλα

φωτια, νερο, αέρας, γη, τα κάνω φυλαχτο

κι εσένα τα χαρίζω...