(αφι)ερωμένο(ς)

για σένα...
για σένα, που βρέθηκες ξαφνικα στο δρόμο μου
για σένα, που με διάλεξες
που με είδες πρωτου σε δω εγω
που με πίστεψες πριν πίστη σου δώσω
για σένα, που με πρόδωσες πριν σου χαριστω
που με ξανακέρδισες πριν σε χάσω
για σένα, που σε έχασα, κι έτσι χαμένη σε ξαναβρήκα
που μου αποκαλύφθηκες
για σένα, που οι σπάγγοι, που ξεφτίζουν απ το κουβάρι του μυαλου μου, μπλέκονται συνεχώς στα όμορφα πόδια σου
για σένα, που δεν ξεχνας
για σένα, που δεν θυμάσαι
που δεν φοβάσαι
που δεν μιλας
για σένα, που μιλας χωρις φωνες, με βλέμματα και αδιόρατες κινήσεις
για σένα, που για σένα μιλάω εγω
για σένα, που δεν σε έχω
για σένα, που είσαι δικια μου
που είσαι δικια μου...
για σένα που δεν σε απόκτησα
για σένα που μου χαρίστηκες
για σένα που πρόδωσα,
για σένα, που φίλησα με το φιλι του Ιούδα
για σένα, που με συγχώρεσες πριν σου ζητήσω συγγνώμη
που μ'έμαθες να ακούω
για σένα που μ'ακους
για σένα που μαθητεύεις και διδάσκεις
που διστάζεις, που δεν αφήνεσαι
για σένα, που τα σχοινια που μας κρατάνε σε απόσταση εγω τα έπλεξα
για σένα, που η απόσταση δεν έχει σημασία, μέτρο, υπόσταση
για σένα, που σού'κλεψα
για σένα που μ'άφησες να σου κλέψω
για σένα, που σε νήστεψα
για σένα, που σε πίστεψα
που σε πιστεύω
που σε μαντεύω
για σένα, που περιμένω
για σένα που είμαι εκει
που με κουβαλας
που με αντέχεις
για σενα, που με βλέπεις όχι με τα μάτια σου
που με ακους όχι με τ'αυτια σου
που με νιώθεις
για σένα, που με μαθαίνεις ορθογραφία
για σένα που στο φιλι σου κρύβεις και κρύβεσαι
για σένα που ξενυχτας
για σένα της νύχτας και του ήλιου
για σένα φωτια
για σένα όνειρο
για σένα χωράφι σπαρμένο με οργασμους
για σένα που αρμέγω το χαμόγελό σου
για σένα που θηλάζω το γέλιο σου
για σένα, του μαζι και του χώρια
της Ανταρκτικης και του Ισημερινου
της ανάστροφης πορείας μου
για σένα με τα διστακτικα δάχτυλα
για σένα, που παράγεις έμπνευση
που δέχεσαι
που δεν παραδέχεσαι
που θέλεις
για σένα, με τις γραμμές των χειλιων σου κλεμμένες του Φειδία
για σένα, του Μορφέα ανταγωνήστρια
του Προμηθέα αδελφη
για σένα....

για σένα, που όταν έψαχνα τη θάλασσα, τη βρήκα να με κοιτάει με τα μάτια σου...

για σένα, που στα ψηλότερα ταιριάζεις νά'σαι αφι-ερωμένη....

"Ερωμένη μου"

Στίχοι: Μαρματάκης Μιχάλης
Μουσική: Μαχαιρίτσας Λαυρέντης
Πρώτη εκτέλεση: Τερμίτες

Εκεί που σβήνει ο Βοριάς
κι η καταιγίδα γίνεται σταγόνα
εκεί βρίσκομαι μ' ένα λευκό χαρτί κι ένα μολύβι

Και γράφω στίχους για σένα
θάλασσα, ερωμένη μου,
εκεί που σβήνει ο Βοριάς και το χαλάζι της θύελλας.

Εκεί κοιμάσαι γλυκά ναρκωμένη
απ' το πάλεμα ερωμένη μου

Αμαρτωλό μου μήλο, εκεί σε κλέβω,
σταγόνα σταγόνα, στίχο το στίχο,
εκεί χορεύω στο γυμνό σου κορμί

Με τα νιάτα να γυαλίζουν στον ιδρώτα σου σαν το νερό
στο σώμα μωρού που το 'πλυνε η μάνα του

Εκεί που σβήνει ο Βοριάς
κι η καταιγίδα γίνεται σταγόνα
εκεί βρίσκομαι μ' ένα βλέμμα νυστέρι επικίνδυνο

Μ' ένα ποίημα αχόρταγο που δε γράφεται γιατί δεν βρίσκω τέλος
εκεί βρίσκομαι και σε κοιτάζω ερωμένη μου

Ξημερώνει...

ελπίζω να μην πέσει βαρυ για επιδόρπιο...

καλημέρα