(άμ)μετρο...

το χέρι μου απλωμένο αδειανο,
δεν μαρτυράει τίποτε απ'την κάποτε σφιχτη παλάμη
κι η ανάστροφη μ'ένα σημάδι από φωτια και δυο λεκέδες
στα βρώμικα σκαλια του παλατιου
φυλάνε τ'άσπρο σου κρεββάτι δυο λακέδες

τ'ανάκτορα από άχυρα, πηλο
δυο μαρμαρένια κιούπια, παραστάτες στη γωνία
κι η φορεσια σου ξεχασμένη στο μπαλκόνι
και στο πεζούλι, στην αυλη, βαμμένο πορφυρό,
ένα αφρικάνικο λοφίο που παιδεύεται στη σκόνη

μπάζει η σκεπη νερο με τη βροχη
σε μπακιρένιο κάλυκα μαζεύουν τα παιδια τα πρωτοβρόχια
μέσα στη τρέλλα σου μπερδεύεις εποχες
στο περιστήλιο τριγυρνας και στους ξενώνες κλαις
κάποτε είπες "σ'αγαπω", μα ξέχασες τον ήλιο μεσ'τη φτώχια


στο γκρεμισμένο τζάκι σου φωλιάζουν μαύρα φίδια
έκλεισες τα παράθυρα που βλέπουν στο γυαλο
απίθωσες στη αγριελια τα νέα σου φτιασίδια
κι έκατσες να ξεκουραστεις σε άδειο σκηνικο

το χέρι που σου απλώνω αδειανο
σκόρπιοι οι στίχοι άμμετροι χωρις ρυθμο και μέλι
στις παλιωμένες μου εικόνες περπατω
γιατι εξευτέλισες αυτα που αγαπω;
γιατι τη λυπημένη μέθη σου η θάλασσα δεν θέλει;

οι βάρκες κι οι σχεδίες τσακισμένες
στους ταρσανάδες κλαίνε οι μαραγκοι
καραβοφάναρο το σώμα σου σε μακρυνες θάλασσες, ξένες
και μετανάστες που επιστρέφουν οι εραστές σου οι χθεσινοι

το χέρι που σου δίνω αδειανο
δεν έχει δώρα αλλα βρίσκει στα τυφλα να σε χαϊδεύει
κάτω στο μώλο μια φρεγάτα αρματώνει
στου λιμανιου τη μπούκα ο καιρος φορτώνει
ποιο ψέμα σ έκλεισε στ' αμπάρι του; ποιο τη φωνη μου κοροϊδεύει;

μην ρωτάτε το γιατι...

τ'άσπρο χαρτι σκληρος καθρέφτης

γυρίζει πίσω μοναχα, ό,τι του έδωσες...